Decorontwerper Paul Gallis was een meester van de dramatische uitbreiding

Dramatische uitbreiding: dat is een van de kenmerken van de decors van theaterontwerper Paul Gallis. Stoelen in zijn theaterafbeelding hadden vaak overmatige hoge benen en rugleuningen, zoals in de show Hofscènes (1981) Van Karst Woutstra voor Southern Toneel Globe. Of nemen Het chemische huwelijk (1982) Van Gerrit Komrij, ook voor Globe: vier mannen zijn opgesloten in een zwarte salon, zoals een sarcofaag. Een mooi en tegelijkertijd onderdrukkend theaterbeeld.

Paul Gallis, geboren in 1943 in Amsterdam, stierf op woensdag op 81 -jarige leeftijd in zijn geboortestad Villadeati in de Italiaanse regio Piedmont.

Hij is een van de toonaangevende decorontwerpers die meester is van de heldere lijn, de slanke vorm en de vaak briljante overaccentuatie. Hij was betrokken bij ongeveer driehonderd producties van Opera, Toneel, Ballet en Musical. Hij zorgde ook vaak voor het kostuums.

In Groot en klein Van Botlo Strauss, via het Public Theatre (1981), leest de vrouwelijke hoofdrolspeler Lotte (Petra Laseur) in een boek. Dat was niet alleen een ‘normaal’ boek, integendeel, het was een enorm boek met meter -hoge pagina’s. Lotte verdronk bijna binnen. Nog een opvallend voorbeeld van drama-in-theater-afbeelding.

Eerste Gallis werkte acht jaar in een accountantskantoor, waar hij Grimeur en later directeur Paul Vermeulen Windsant ontmoette. Gallis wordt zijn partner en een vaste ontwerper. Het duo werkte samen of afzonderlijk voor bedrijven zoals Rotterdams Toneel, Public Theatre, Baal, de Appel, de Southern Toneel Globe, Toneelgroep Amsterdam (meer dan twintig jaar) en International Theatre Amsterdam.

Zijn croiset

Gallis werkte samen met de belangrijke regisseurs van de jaren tachtig en negentig, waaronder Hans Croiset, Gerardjan Rijnders, Peter de Baan, Karst Woudstra, Ger Thijs en Ton Lutz. Met Rijnders was hij in de artistieke richting van Globe; Hij stichtte Toneelgroep Amsterdam met hem in 1987.

Hij was niet beperkt tot theater. Het National Ballet, National Travel Opera en Opera Zuid deden hem ook aan, evenals muzikale producenten zoals Lancelot Dutch Theatre Productions, Joop Van Den Ende Theatre Productions en Carré Theatre Productions.

Musicals als Foxtrot Katten,, Evita in West Side Story Dank de grote visuele expressiviteit voor Gallis. Zijn ontwerpen zijn nog steeds te zien in musicals wereldwijd. In 1991 ontving hij de Proscenium Prize, in 2009 de Musical Award voor het beste decor, AnatevkaVan dat jaar. Hij werd ook benoemd tot ridder in de Orde van Oranje-Nassau.

Gallis bouwde eerst een model van elk decor. Tijdens interviews en werkdiscussies vormden die modellen altijd het startpunt; Deze bevinden zich nu als theaterheritgoed in de collectie van de Allard Pierson in Amsterdam. Die toneelminiaturen waren echte kunstwerken, compleet met licht, cijfers, diepte -effect en kostuums. Hoewel hij over zijn werk zei dat hij niet beperkt was tot één stijl, herkende de theaterbezoeker bijna onmiddellijk een Gallis -decor.

Hertenhoofden als jachttrofeeën

Wie zou anders in de show kunnen zijn Het jachtbedrijf Van Thomas Bernhard (Toneelgroep Amsterdam, 1991) weet je nog dat de muren in de anders volledig lege ruimte bedekt waren met vele tientallen hertenkoppen als jachttrofeeën? Al die shot -dieren keken neer op het buitenbedrijf. In Bakeliet (Toneelgroep Amsterdam, 1987), een van de eerste assemblagelevalents van Gerardjan Rijnders, de actrices zweefden hoog door het decor, wat leidde tot adembenemende scènes.

Zijn achtergrond Dogville (2006) aan Lars von Trier van het Ro Theatre was een subliem voorbeeld van zijn oog voor detaillering: uit het getraumatiseerde dorp waar de originele film plaatsvindt, had hij de contouren opgeschreven met krijtlijnen op de zwarte speelvloer, zoals in een misdaadfilm.

Het ontwerp was een voorbode voor latere decors, waarin hij realisme losliet en meer abstracte, visuele constructies maakte. In een gesprek met NRC In 1990, na een tentoonstelling over het naoorlogse theaterbeeld in de Beurs van Berlage, zei Gallis: “Theater is vals. Als decorontwerper is het soms goed om de tekst volledig te negeren. Neem De menselijke hater Van Molière, wat je niet krijgt voor overbodig in de nek als je uitvoert wat er in de indicatie staat. Ik heb een grote rode doos ontworpen, waarin kandelaars na verloop van tijd vielen. Een decor is niet altijd bewust opgevat tot de kleinste details, die niet belemmert, zolang het werkt, als de elementen samen, licht, acteurs, decor, controle en dramaturgie, maar een effect hebben op de kijker. ”

Om te delen





Mail de editors