Het einde van de wereld is onvermijdelijk in dansvoorstelling ‘(sur) render’

‘Verandering gaat komen”,„In de wind blazen“; Iedereen die zijn klassiekers kent, begrijpt dat meteen (Op) render Van Alida Dors is een aanklacht. Haar stem klinkt, in gesproken woordstijl, aan het begin van de uitvoering in een voice-over, het gaat over de kortzichtige manier waarop we met de aarde omgaan, zonder rekening te houden met de gevolgen voor onze kinderen en kinderen van kinderen. Ze zal regelmatig andere reflecterende teksten uitdrukken. Duidelijk.

Dors vermeldt haar uitvoeringen ‘Dance Chronicles’; Verhalen waarin het dansende lichaam haar gedachten en gevoelens over de wereld en haar persoonlijke ervaring uitdrukken. Zo’n kroniek was dat ook Gesloten ogenwaarin ze de reis terug naar haar wortels maakte, haar Surinamese voorouders. Nu zoomt ze in op ‘de situatie in de wereld’ en dat is, zoals bekend, geenszins gunstig. In het eerste deel van de uitvoering wordt dit afgebeeld door zeven dansers die zich over het podium haastten zonder elkaar de ruimte te geven; Een live echografie van de videoprojectie op de Aterdoek. Dit leidt tot botsingen en een orgie van elkaar die onvermoeibaar crashen en de keel afsnijden. En dan opnieuw op een paar krachtige, expressieve groep dansen en solo’s waarin de verschillende achtergronden van de dansers de ruimte krijgen: Break Dance, Krip, modern enzovoort.

In de tussentijd zoomt de zwart -witte projectie van videokunstenaar Geert Mul in op een gat in een modderige bodem. Het wordt groter en meer bedreigend, een gigantisch zwart gat; De gasmaskers gaan omhoog, het einde is onvermijdelijk. De muziek, live uitgevoerd door de Triumvirate Hayp, voert ook de spanning uit. De windmachines die het podium worden opgerold, blazen de ruïnes die de menselijke soort hebben gecreëerd, in een rood en leeg apocalyptisch landschap waarin alleen een soort kruising tussen een prehistorisch gigantisch insect en een Scifi Monster Roam. Maar Dors houdt een scheur open: een renaissance van kleur en harmonie, waarin de gemeenschap weer samenkomt, gekleed wit, in een vredige cirkeldans.

Er is dus geen tekort aan duidelijkheid, de originaliteit van idee en uitwerking des te meer. Er zijn er sinds de Club Van Rome Maakte struiken die dit verhaal vertellen en volgen over dit scenario (met een van de eerste en meest originele tournee door Schayks Voor, tijdens en na het feest in 1972). Het argument van Dors wordt helaas niet versterkt door het rijke ontwerp van scenograaf Katrin Bombe. Als kind (met veel zakgeld) kocht ze in een snoepwinkel. Soms zijn de gebruikte middelen functioneel, anderen lijken meer gimmicks, zoals de live geprojecteerde close-ups door danser Marc Bruiser of de versnelling en verlaging van de gitaar en Keytar (draagbaar toetsenbord) voor de bandleden van Hayp. Alleen dat gekke monster dat een walgelijke vloeistof over de laatste persoon uitstort, is verrassend, zij het een beetje ongemakkelijk.

Ironisch genoeg botst het met de kritiek die doorkomt (Op) render wil leveren. Een beetje meer aandacht voor een sterke, stimulerende dramaturgische lijn zou een meer betekenisvolle investering in expressiviteit zijn. Hij moet voornamelijk uit de dans zelf komen, en er is de kracht van Dors eerder.

Om te delen





Mail de editors