No-nonsense acteur Gene Hackman opgevoed bij mannen met autoriteit

Gene Hackman was een man van zijn woord. De acteur gaf zelden interviews (“Ik was opgeleid om te handelen, niet om een ​​beroemde ster te zijn”), maar in juli 2004 was hij gast bij Larry King. Hackman kondigde – op het moment van 74 jaar oud – aan dat hij met pensioen ging. Deze belofte duurde tot zijn dood. Hij leek het werk en de roem niet te missen. In 2011 vroeg het tijdschrift GQ Hij of hij overwoog niet nog een film te maken. “Alleen als ik het in mijn eigen huis kan doen, met slechts één of twee andere mensen daar,” antwoordde hij resoluut. In zijn latere jaren schreef hij een aantal historische romans en sprak hij soms documentaires.

De 95-jarige acteur werd woensdag Met zijn vrouw, pianist Betsy Arakawa (64) en hond Ontwierp in zijn landhuis in de buurt van Santa Fe, New Mexico. Tot zijn zelfbeheerd pensioen was Hackman een zeer productieve acteur; In een periode van veertig jaar werd hij getoond in iets minder dan honderd filmproducties. Vooral in de jaren negentig leken er nauwelijks films te zijn waarin de acteur niet met zijn gezicht speelde. Als je op zoek was naar een nors patriarch of onrustige vaderfiguur, belde je hem.

Noorse patriarch

Gene Hackman was geen mooie jongen, met zijn verfrommelde gezicht, licht geknepen ogen en aardappelneus. Zijn specialiteit waren duistere autoriteiten, zoals de beoogde narcotica detective Popeye Doyle in De Franse verbinding (1971), de introvert, zweterige expert van één listen in Het gesprek (1974), The Cartoonesque Superschurk Lex Luthor in Three Superman Films (1978-1987), een beslissende, maar weinig regelbestendige FBI-agent in racisme drama Mississippi branden (1988) of de meedogenloze sheriff in Onvergeeflijk (1992). De acteur werd vijf keer genomineerd voor een Oscar: hij won het standbeeld voor De Franse verbinding in Onvergeeflijk.

Toen Hackman de vijftig was gepasseerd, stond hij bovenaan alle castinglijsten toen een nors patriarch of een onrustige vaderfiguur werd gezocht. De jaren negentig waren een uiterst productief en artistiek bevredigend decennium. Na zijn Oscar -overwinning als Sheriff Little Bill in Onvergeeflijk – Een sadistische en echte politieker – hij stond op rij in drie westerns. Hij diende het Washington prachtig weer als een (te) autoriteitskapitein van een nucleaire onderzeeër Crimson Tide (1993), speelde een crawl -filmproducent KNOOFY WORDEN (1995), een verkeerde president in Clint Eastwoods Absolute kracht (1997). Na die reeks successen kwam zijn pensioen behoorlijk abrupt.

Slechte marine

Hackman werd oud geboren; Hij leek weg te rennen van een John Grisham-boek met zichzelf die worstelde met zichzelf die worstelde na geneesmiddelen-hij was niet voor niets te zien in drie films van de auteur (Het bedrijf,, De kamer in Weggelopen jury).

Als tiener dacht Eugene Allen Hackman (geboren in San Bernardino, Californië in 1930) aan een carrière in het leger. Op zestienjarige leeftijd verliet hij het huis van zijn grootmoeder, met wie hij opgroeide na de scheiding van zijn ouders. In eerste instantie rapporteerde de jonge Hackman aan de mariniers. Maar hoewel hij alle uithoeken van de wereld zag als een radio -operator (hij belandde onder andere in Japan, China en Hawaii), besloot hij te zoeken naar stevigheid in New York. “Ik was een slechte soldaat, ik kan autoriteit niet aan”, zei hij later.

Vreemd talent

In zijn twintiger jaren studeerde hij journalistiek en televisie voordat hij besloot terug te keren naar Californië om lessen te volgen bij het acteren van het Pasadena Playhouse, waar hij kamergenoot en vriend van Dustin Hoffman werd. Ze waren de risico’s van de klas, deels omdat ze zeker niet aan het schoonheidsideaal hebben voldaan dat vervolgens in Hollywood Gold de twee de twee als ‘minst waarschijnlijk zouden worden opgevolgd’, vertrok Hackman met de laagste cijfers ooit.

De dertig passeerde, Hackman woonde in de jaren zestig met zijn vrienden Hoffman en Robert Duvall als worstelende acteurs in New York, waar veel tv- en theaterwerk was. Ze handhaafden zich met talloze ondersteunende rollen en banen in de horeca. Geluk wilde ook dat Hollywood in de late jaren zestig in toenemende mate de voorkeur gaf aan ‘karakter’ boven schoonheid – films moesten ‘echt’ zijn. Daarna ging het snel: zowel Hackman als Hoffman ontvingen een Oscar -nominatie vóór hun tweede grote filmrol – Warren Beatty vroeg Hackman persoonlijk om zijn oudere broer te spelen in Crime Classic Bonnie en Clyde (1967).

Ook op Broadway won Hackman snel prijzen voor zijn rollen Kinderen op hun spelletjes van Irwin Shaw en de komedie Elke woensdag. Het merkwaardige is dat Hackman zelden om serieus drama in het theater werd gevraagd, maar de witte doek slaagde er niet in zijn onmiskenbare komische talent aan te pakken. Waren uitzonderingen Een smalle senator in queer-musical De vogelkooi (1996) en vader Familias De koninklijke Tenenbaums (2001) Van Wes Anderson.