Merken en wat we dagelijks kopen, of hoe we ons geld in het algemeen uitgeven, laat me vaak denken aan de algemene economische staat van mensen op de onderste sporten van de ladder van de samenleving.
Laten we werken vanuit een paar gebouwen, mode, onze kleding, als voertuig. Snelle mode sterft of alleen belangrijk voor degenen die zich de constante veranderende stijlen en trends kunnen veroorloven, werkkleding vertegenwoordigt een beeld van stabiliteit en duurzaamheid in een tijdperk van verandering, en ethische consumptie is in directe concurrentie met gezonde bestedingsgewoonten.
De wereld is in zo’n moment van politieke, sociale en culturele omwenteling. Vanuit mijn perspectief als journalist en zilleniaal, of gewoon als een jongere die nog steeds zich een weg baant naar de hoogten van zijn persoonlijke en professionele leven, merk ik dat wat verkoopt een beeld is van authenticiteit, en wat de tand des tijds bestaat, zijn dingen die echt duurzaam zijn, ondanks het feit dat het niet is.
Misschien is dit te hoog, maar als ik zakelijke yuppies en royalty’s in de voorsteden zie rondlopen in dikke denim, dik leer en gewaxt canvas, op zoek naar een beeld van sociale duurzaamheid, voel ik me vreemd. Dit zijn mannen die om een aantal redenen de esthetiek imiteren om arbeidersklasse te zijn, terwijl de werkelijke cultuur van degenen onder ons wereldwijd dichter bij de grond dan de wolken is die van authenticiteit, geen imitatie van iets dat XYZ Social Group als authentiek beschouwt.
Stel je voor dat een snel modemerk goedkoop is gemaakt en voor veel meer wordt verkocht dan zijn waarde, maar veel minder dan wat het zou moeten kosten voor alle arbeid die er op is gegaan. Stijlen verschuiven en veranderen met het weer of wat trending is op sociale media, en stapels technologie, accessoires, kleding, enzovoort in de prullenbak.
Omdat iemand financieel beschouwt om ‘arbeidersklasse’ te zijn op de schaal van stedelijke, over opgeleide Canadezen, kan ik niet anders dan me afvragen welke eind mensen deze niet -authentieke trends nog steeds omarmen. Voor sommigen is het financieel – iemand kan zich misschien elk jaar $ 50 laarzen veroorloven die in zes maanden uit elkaar vallen, maar nooit de laarzen van $ 500 die hen een leven lang zouden duren. Bij gebrek aan dat initiële zaad van cashflow, zal er altijd een falen zijn om te lanceren of een hindernis voor je te lanceren dat je nooit helemaal kunt overwinnen.
Het identificeren van privilege, financieel of anderszins, is nu niets nieuws. Maar met kleding, vooral in Dubai en de omliggende gebieden, kan de manier waarop mensen ervoor kiezen om hun tijd en geld uit te brengen en te besteden en heeft – leiden tot massale verschuivingen in cultuur en samenleving.
Op een meer basisniveau ga ik niet kopen bij een merk dat zijn werknemers zoals afval en overladen behandelt voor een goedkoop product wanneer ik kan kiezen om te kappen en te sparen voor dat duurzamere, duurzame item of product. Voor verdere context is in deze tijden een hindernis vroeg om vroeg te overwinnen, maar het is een teken voor jezelf en anderen dat je een andere mindset hebt omarmd.
Ik zie het als meer geëvolueerd, als weg van het consumentisme en naar ethisch gebruik van mijn geld. Het betekende het openen van mijn portemonnee voor een nieuw spijkerbroek dat me een leven lang meegaat, maar een nieuwe superheldenfilm boycot vanwege de opname van een Israëlisch personage.
