Britse acteur Tim Roth trok een groot publiek en veel applaus met een masterclass bij de 15e editie van de Luxemburg City Film Festival (Luxfilmfest) vorige week, waarin hij besproken dergelijke onderwerpen als zijn werk met Tupac Shakur, Quentin Tarantino en Werner Herzog en hoe hij zich voorbereidde op zijn eerste tv -rol als Een racistische skinhead.
Hij was een van de grote namen die de jubileumeditie van het fest bijwoonden, samen met de met sterren bezaaide jury, die werd geleid door de Iraanse filmmaker Mohammad Rasoulof en omvatte ook de Deense actrice Trine Dyrholm ((Het meisje met de naald,, Vergif), Oostenrijkse actrice Valerie Pachner (Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore,, Een verborgen leven), In La- en Luxemburg gevestigd VFX -experts Jeff Desrom ((Alles overal allemaal tegelijk), Spaanse directeur Albert Serra ((Middagen van eenzaamheid), En scenarioschrijver Paul Laverty. Het festival heeft ook een masterclass van Oscar-winnende filmmaker gekenmerkt Alejandro Amenábar.
Als onderdeel van zijn drukke Luxembourg -schema ging Roth zitten met De Hollywood Reporter Om zijn film op het festival te bespreken, kijk je terug op zijn carrière en spreek je op wat Donald Trump’s tweede termijn in het Witte Huis betekent voor filmmakers.
Je sterren tegenover Trine Dyrholm in de Desirée Noster-geregisseerd Vergif (Over een vervreemd echtpaar dat 10 jaar na de dood van hun zoon samenkomt), dat hier in Luxemburg een speciale screening kreeg. Ik was bekend met het spel van Lot Vekemans, maar vond het nog steeds zo emotioneel om naar te kijken. Het gaat over een man en een vrouw die vroeger een paar was en elkaar 10 jaar na een persoonlijke tragedie weer ontmoeten. Je bent je zoon in 2022 kwijtgeraakt en weet hoe verlies aanvoelt. Hoe ben je bij de film betrokken geraakt?
Mijn zoon was op dat moment ziek. Maar ze hebben me dit script net gestuurd. Ik heb scripts doorkomen, en heel vaak lees ik ze en ze zijn niet voor mij of wat dan ook. Maar ik heb dit ongelooflijke verhaal gelezen. En het idee van een film die in realtime werd gedaan, voelde voor mij als iets dat in de jaren ’50 in Italië zou zijn gedaan of zoiets. En het gesprek tussen twee mensen, heel anders, maar ook verbonden. Ik dacht gewoon dat het een buitengewoon stuk was, angstaanjagend om aan te nemen, net zo ver als het acteren, de mechanica van acteren – hoe krijg je al dat spul in je hoofd? En toen zat ik bij mijn familie en sprak erover met hen, en ze zeiden: “Ga het doen!”
Ik zie mezelf meestal niet in films die ik heb gedaan. Maar ik zal kijken Vergif Vanwege wat ik op persoonlijk niveau heb doorgemaakt. Ik wil zien of wat we schoten overeenkomt met wat ik voelde als een burger en niet als acteur.
Je hebt zoveel verschillende rollen gespeeld en speelde in kleine indie- en grote blockbuster -films. Hoe denk je en denk je van je carrière en je keuzes?
Mijn gevoel is dat de carrière waar ik op zoek was, anarchie was. Dat vind ik altijd leuk – en chaos. Dus ik doe altijd een film om een andere film te financieren. Omdat veel van deze films die ik graag doe, deze gekke films die ik graag doe, geen geld hebben. Het zijn de kleine onafhankelijke dingen die proberen en worstelen om nu nog meer dan ooit te worden gemaakt. Dus je moet degenen doen die ze financieren. Maar soms zijn ze verschrikkelijk, en soms zijn ze geweldig, en soms werken de kleine onafhankelijken niet.
Ik denk dat mijn carrière gezond rommelig is. Ik kijk ze niet, dus ze zijn allemaal voor het publiek. Nadat ik klaar ben, ben ik klaar. Dus het is naar het publiek als ik klaar ben, en dan kunnen ze zeggen wat ze leuk vinden. Maar ik denk dat ik echt slechte dingen heb gedaan.
Wat vond je niet leuk?
Ik zal dat aan jou en andere mensen overlaten. Maar soms kunnen de slechte het leukste zijn om te maken. En dat is de verrassing voor jou. Je weet nooit wat er gaat gebeuren als je opduikt. En dus kun je er een doen en denken: “Oh, mijn God, dit is verschrikkelijk.” En mensen zijn er dol op. Dus het is altijd een puinhoop en een puinhoop is goed.
Vorig jaar werd onthuld dat je Henry Kissinger zou spelen in een politieke satire genaamd Kissinger neemt Parijs. Is dat je volgende project en wat kun je me erover vertellen?
Nee, ik weet niet wanneer we dat kunnen doen, maar we gaan het proberen. Jeff Stanzler, de eerste regisseur waarmee ik in Amerika werkte, kwam naar me toe met het Kissinger -ding. Het is een ongelooflijk boek dat hij heeft geschreven dat hij is aangepast voor het scherm. En er zijn al deze komische acteurs die ermee verbonden zijn, en Robin Wright. Dus hopelijk mogen we het op een dag maken. Het is echt goed. En ik denk dat we wat make -upwerk moeten doen.
Wat Doe het dan dan?
Ik heb een film die nu wordt geschreven door (Mexicaanse auteur) Michel Francomet wie ik graag werk (en deed dit aan Chronisch En Zonsondergang). Dus we gaan nog een samen doen, hoop ik. Hij schrijft nu.
Ik heb een fantastisch script dat ik wil fotograferen, dat klaar is, dat we hopelijk dit jaar kunnen fotograferen, dat in Groot -Brittannië is en gaat over de industrie van gokken en hoe het erg slecht is. Het is heel, heel zwaar en het is een prachtig script. Ik heb een serie die ik wil doen, waarschijnlijk volgend jaar. Het wordt geproduceerd door Jeremy Thomas, die de eerste functie produceerde die ik ooit heb gemaakt (De hit). Dus het is een leuke verbinding. Maar ik wil hier nog niet te veel over praten.
Je hebt in het verleden de populisme en president Donald Trump bekritiseerd in zijn eerste termijn. Enige gedachten over de huidige staat van de wereld?
Mijn vader was Amerikaans-Iers en groeide op in de sloppenwijken in New York en ging naar Engeland om banen te krijgen. Toen rende hij weg van zijn familie. En in de Tweede Wereldoorlog vocht hij (de nazi’s) en overleefde, maar hij was altijd erg politiek. Ik herinner me dat mijn vader me vertelde toen ik een kind was: “Het komt eraan.
Ik denk dat we zien hoe het fascisme eruit ziet, of dictatoriale politieke theorie ziet eruit in de praktijk, in Amerika op dit moment. Het is echter nog maar het begin. Ze hebben het al een tijdje voorbereid. In zijn eerste termijn maakte hij zich klaar, maar ze werden terug uitgenodigd, en nu zijn ze echt klaar. Dus we zullen zien wat er komt. Ik heb geen idee. Het is deprimerend. Het is triest.
Denkt u anders na over welke projecten u in deze omgeving aanneemt?
Niet zozeer, omdat er toch vaak een politiek aspect aan een film is. Maar er is één film waar we voor gaan, omdat we het gevoel hebben dat het nu moet worden gezegd met het huidige klimaat en wat er gebeurt in Amerika en rond Europa.
Maar ik denk dat het maken van een film in Amerika, met uitzondering van de leuke dingen, moeilijker zal worden. Ik denk dat ze achter de industrie aan gaan, omdat ze altijd achteraan gaan wat hen mogelijk zou kunnen schaden. Dus ik denk dat ze achter de kunst zullen gaan, (dus) denk ik (filmmaken) meer zal bloeien in Europa en rond de rest van de wereld. Ik denk dat wat mensen gaan doen, is om elders te werken, wat ik toch doe. Ik denk dat het moeilijker zal zijn om films van consequenties te maken, in tegenstelling tot films van meer algemene aard of het streaming.
