Hoe kan de show van Lauryn Hill, die zoveel kritiek heeft, nog steeds zo goed zijn?

Het is dinsdagavond een rommeltje in de Ziggo Dome. Geen verrassing en toch geweldig. Lauryn Hill komt zo vanzelfsprekend een uur te laat dat haar opwarm-dj ook twee opwarm-dj’s heeft. Om tien uur stapt ze eindelijk het podium op, in afrofuturistische outfit (opgestapelde ringen om haar nek, dikke winterjas, zilveren kralen in het haar), met een windmachine waar Hans Klok jaloers op zou zijn.

Lauryn Hill heeft nog steeds de uitstraling van een superster. Niet alleen door het succes in de jaren negentig met haar albums bij The Fugees en haar soloalbum, De slechte opvoeding van Lauryn Hillmaar ook qua invloed. Ze was niet de eerste die rap en zang combineerde, maar niemand heeft het zo vlijmscherp en weergaloos gedaan als zij. Van Beyoncé tot Drake, velen staan ​​op haar schouders.

Maar het is altijd een gedoe geweest rond Hill. Grillig op het podium, veel geruchten rond het einde van The Fugees. De reünie van 2021 maakte de zaken er niet beter op. Het werd uitgesteld en uiteindelijk geannuleerd. Twee jaar later werd Fugee Pras Michél schuldig bevonden aan een bizarre rechtszaak rond een internationale samenzwering waarin hij miljoenen accepteerde om de Amerikaanse politiek te beïnvloeden. Voedsel voor spannende podcasts. Nu heeft hij zijn oude band aangeklaagd wegens gederfde inkomsten. Michel bleef vandaag thuis.

Draag chaos

Op enkele parasols en een videoscherm na is de show niet versierd. Toch raast de chaos van Lauryn Hill door de Ziggo Dome zodra ze het podium betreedt. Een negenkoppige band met twee drummers, drie achtergrondzangers en veel gastoptredens moet het doen. Haar zonen, Zion en YG Marley, krijgen ieder de kans om in het eerste uur drie eigen nummers te spelen. “Wat een ongelooflijk mooi nummer, nietwaar?”, straalt Hill terwijl YG het podium verlaat. “Kom”, spoort ze haar band aan, “we spelen het nog een keer”, en roept haar zoon terug om mee te doen. Het haalt het tempo uit de show, net als de gastbijdrage van de Malinese Fatoumata Diawara. Fugees-lid Wyclef Jean mag pas na drie kwartier het podium op. Na een voorproefje van wat Fugees-materiaal sluit hij een tergend lang blok af met covers van Santana en de Cubaanse klassieker ‘Guantanamera’. Net nu het niet meer kan, blijkt hij dat laatste nog verder te kunnen rekken met een reggaetonsausje. Opvallend is hoe een back-up MC backstage alles lijkt mee te zingen.

En toch, en toch. Elke keer dat Lauryn Hill in de schijnwerpers staat, wordt alle kritiek vergeten. Die stem waarbij ze moeiteloos schakelt tussen klassieke soul en rammelende rap, haar timing waarmee ze vaak nonchalant net na de beat staat, die enorme lijst klassiekers. Eerst speelt ze ruim de helft ervan De slechte opvoeding van Lauryn Hillmet het massaal meegezongen ‘Doo Wop (That Thing)’ en het lieflijke ‘To Zion’ als hoogtepunt omdat de band daar eindelijk eens gas terugneemt. En in de finale natuurlijk de Fugees, waar Hill en Wyclef Jean elkaar grijnzend opvrolijken. Op die momenten voelt de onpersoonlijke poparena aan als een dampend Paradiso. De vraag is of een strakkere show beter was geweest, of dat chaos zijn kracht is.

Lees ook

Dit is de beste muziek van dit moment

Om te delen





E-mail de redacteur