Jonny Humphries/BBCHet is een milde vrijdagochtend in oktober en hoewel de spits voorbij is, is het op het treinstation van Maghull nog steeds een drukte van belang.
Er is een drukte die je in deze tijd van het jaar, of zelfs op welk moment van het jaar dan ook, niet zou verwachten op een Noordwest-station.
Maar Maghull is niet alleen een paar sombere platforms waar je je een weg kunt banen van A naar B.
Sterker nog, het bescheiden Merseyrail-station koestert zich in de nagloed van zijn overwinning in de World Cup of Stations-competitie van 2024 – nadat hij zojuist was uitgeroepen tot beste in Groot-Brittannië.
En het duurt niet lang voordat we erachter komen wat indruk maakte op de juryleden van de Railway Delivery Group, organisatoren van de wedstrijd.
Toen de BBC kwam kijken om te ontdekken wat Maghull zo speciaal maakt, is het eerste wat ons opvalt de parkeerplaats: deze is gratis en er zijn voldoende parkeerplaatsen, evenals een buswisseldienst.
Grote teek.
De ingang van het station is via een traditioneel bakstenen gebouw dat leidt naar een kaartjeskantoor en, sinds februari, café The Coffee Carriage.
Een loopbrug brengt passagiers naar een tweede perron, dat een wachtruimte omvat met een glas-in-loodraam met spoorwegthema, geschonken door een plaatselijke kunstenaar.
Als we naar binnen gaan, komen we meteen de 85-jarige vrijwilligster Margaret Walton tegen, gewapend met haar vertrouwde afvalraper, plastic emmer en veiligheidsjas.
Een lid van de Maghull Volunteers-groep komt elke dag – “inclusief Kerstmis” – om alles er tiptop uit te laten zien, vertelt ze ons.
Maar Margaret’s bijdrage aan het stationsleven is veel meer dan de schone trottoirs buiten.
Ingewikkelde muurschilderingen die het leven op het station uitbeelden, inclusief het personeel dat daar vandaag de dag werkt, sieren het bakstenen gebouw – allemaal door Margaret in haar vrije tijd geschilderd.
Toen haar werd gevraagd of ze kunst studeerde, grapte ze: “Oh nee, ik heb het mezelf geleerd – ze lieten me niet naar de universiteit omdat ik niet kon spellen.”
Buiten het stationsgebouw staan liefdevol onderhouden plantenbakken, een “geheime tuin” en eigenzinnige sculpturen – allemaal het handwerk van Maghull Volunteers en andere gemeenschapsgroepen.
Voorzitter Doreen Bird, 81, zei dat de groep ongeveer twintig jaar bestaat nadat ze werd opgericht door wijlen Nigel Winchester en Alan Pritchard.
“Ik vind het gewoon geweldig”, zei ze toen haar werd gevraagd wat haar motiveerde om het Maghull-station er op zijn best uit te laten zien.
‘Het is verbazingwekkend hoeveel mensen het waarderen dat het station zo mooi is als het is.
“Wat een dame tegen mij zei: ‘Ik moet er elke maandagochtend om lachen als ik echt geen zin heb om naar mijn werk te gaan’.
“Dat is alles wat nodig is, ik denk dat dat de reden is waarom we het doen.”
En het bewijsmateriaal van ons bezoek ondersteunt dat.
Terwijl we met het personeel daar praten, stoppen verschillende passagiers om hen te feliciteren of te vragen “heb je dan gewonnen?”.
Een daarvan was Maureen Webb, uit Lydiate, die op weg was naar Liverpool voor een liefdadigheidsfeest voor het Linda McCartney Centre.
De 81-jarige, die nog steeds haar eigen kleermakersbedrijf runt, zei tegen de BBC: “Het is schoon, het wordt goed verzorgd door het personeel en de vrijwilligers die fantastisch werk leveren.
“Als er meer van zulke mensen op de wereld zouden zijn, zouden we veel beter af zijn.”
De familie Gillespie is nieuw in het gebied, maar heeft al een gevoel van trots ontwikkeld op hun plaatselijke zender.
Tom Gillespie, 67, zei: “Het is doodvriendelijk, je stapt uit de trein en er zijn altijd mensen die rondscharrelen.”
Zijn vrouw Marie voegde eraan toe: “Je stapt uit de trein en het is een geweldig klein treinstation. Het is maar klein, maar het is prachtig.”
Een gemeenschappelijk thema dat naar voren komt is hoe Maghull zich heeft ontwikkeld tot een echt centrum voor gemeenschapsleven.
Ongetwijfeld heeft de komst van de Coffee Carriage in februari, een van de drie stationscafés die eigendom zijn van lokale ondernemers Rory McLellan en Craig Reeves, de aantrekkingskracht van Maghull naar een nieuw niveau getild.
Naast het traditionele doel organiseert het café ook alles, van ‘knit and natter’-sessies tot bijeenkomsten voor de geestelijke gezondheid van mannen en liefdadigheidsinstellingen tegen kanker.
Een groeiend aantal goede doelen en vrijwilligersorganisaties gebruikt het station als ontmoetings- of verzamelpunt, waaronder de wandelgroep Friday Strollers.
Kinderwagen June Avery vertelde de BBC: “Het is een zeer gastvrije plek, nietwaar.
“Het geeft een echt gemeenschapsgevoel, het brengt mensen samen. Je stapt uit de trein en het verbetert je humeur echt.
“Je gaat naar sommige stations en je ziet plantenbakken, maar niemand zorgt er echt voor, ze zitten vol zwerfvuil en sigarettenpeuken.”
Barista Liz Roger bemande het fort in het café, die samenvatte wat Maghull speciaal maakt.
‘Ik denk dat het gaat om deel uitmaken van de gemeenschap,’ zei ze: ‘Het gaat niet alleen om ‘goed dat we koffie en gebak serveren’, het gaat over alles…
“Ze komen naar ons omdat ze ons een fijne plek vinden om te komen en we vinden het leuk dat ze komen.”
We nemen plaats in de gezellige kamer, versierd met kerstverlichting en houten pallets, evenals foto’s van de Maghull-spoorlijnen in al hun glorie, en praten met stationmanager Sonya Hampson, die Maghull en acht andere stations ongeveer acht jaar heeft beheerd. jaren.
Sonya zei dat Maghull niet van de ene op de andere dag een trotse gemeenschapsaanwinst is geworden.
“Het is een combinatie van veel dingen”, zei ze.
“We hebben een goed team van medewerkers, die zeer consciëntieus zijn en in en rond het station wonen. Ze kennen de meeste klanten bij naam.
“Dan hebben we nog onze vrijwilligers die ervoor zorgen dat het station er mooi uitziet.”
Toen haar werd gevraagd wat andere stations zouden moeten doen om Maghull uit te dagen voor de titel, zei ze: “Als ze een gemeenschap willen opbouwen, moeten ze de kern ervan vinden, ze moeten mensen aanmoedigen om om hun station te geven en om tijd om de lokale bevolking te koesteren.”
Met een knipoog naar de stationswinkels die fulltime in Maghull gevestigd zijn, zei ze: “We zijn hier niet alleen om kaartjes te verkopen, de tuinen te onderhouden of koffie te verkopen – ze zijn eigenlijk geïnteresseerd in de levens van mensen.”
Maar ook het personeel heeft er baat bij om ergens met hart te werken.
Stationsretailer Angela Horton, die al 17 jaar haar vak bij Maghull uitoefent, zei: “We beginnen om half zes, en dan staan de bloemen in volle bloei, sta je ‘s morgens op en is het licht en staat alles in volle bloei. het begint je dag goed.
“Het geeft je een goed gevoel, het is geweldig.”
Haar collega Ian Harrison, die al 14 jaar bij Maghull werkt, voegde hieraan toe: “Als je je kleine klusjes doet op het station en je loopt over de brug en kijkt uit over de bushalte, dan zie je al deze bloemen en het ziet er echt uit verbazingwekkend.”
Ray Badrock heeft ook veertien jaar bij Maghull gewerkt en verschijnt zelfs op een van Margarets muurschilderingen buiten het hoofdgebouw.
Hij zei: ‘Er heerst een hele vriendelijke sfeer.
“Het zijn dezelfde mensen met wie ze allemaal contact houden, ze kennen ons allemaal bij onze voornaam.”
