Bij intense blikken wordt levensbedreigend risico gesuggereerd in dansvoorstelling ‘Tipping Point’ (die er niet is)

De toon is al gezet Omslagpunt is goed en wel begonnen: een onheilspellend echoënd soundscape, dikke mist op het donkere podium. Terwijl het licht langzaam opkomt, wordt het speeloppervlak voor de zes dansers van het Den Bosch gezelschap Panama Pictures zichtbaar: een wankele constructie van (schijnbaar) aan elkaar gelaste platen, asymmetrisch gebogen, met op twee plaatsen iets uitsteekt, met als meest opvallende element een stalen mast of smalle ladder. Onder een onregelmatig gevormd gat in het plaatwerk zie je een constructie van stalen balken en belangrijker nog een bolvormige basis, die voor een constante instabiliteit van het object zorgt (ontwerp van Sammy Van den Heuvel). Een stuk scheepswrak? Het geknars en gekreun dat bij elke beweging hoort, suggereert zoiets.

Choreografe Pia Meuthen werkt sinds de oprichting van haar gezelschap Panama Pictures op het snijvlak van dans, circus en acrobatiek, een genre dat de afgelopen decennia flink is gegroeid en inmiddels een eigen publiek trekt, ook op internationale festivals. Ook de ‘objectieve’ technieken van het circus laten zich prima combineren met de lichaamsbeheersing van de dans en leiden in het beste geval tot indrukwekkende, ontroerende en poëtische voorstellingen.

Die kwaliteit heeft Meuthens werk ook in eerdere werken gehad. De laatste jaren maakt ze echter regelmatig gebruik van dezelfde stijl, waarbij de ontwerpen van Van den Heuvel een belangrijke factor zijn. Kanteltrappen, zwevende ruïnebrokjes, decors met hoogteverschillen of smalle doorgangen – ze stellen dansers en choreografen voor uitdagingen, vragen om oplossingen en leggen beperkingen op. En risico’s creëren.

Tegenreactie

Dat laatste is inherent aan circus. In Omslagpunt het speeloppervlak wordt bij elke beweging uit balans gebracht en vereist een tegenreactie. Dat is lang zoeken in de voorstelling, want in eerste instantie wil iedereen zijn eigen plek vinden. Klauterend, steun zoekend op de uitstekende delen, zoeken de dansers naar hoge, veilige delen. Francesco Barbo zoekt de hoge randen op, Tarek Rammo klimt hoog in de mast waar hij enkele Chinese paaltechnieken laat zien.

Bovenal is het een voortdurende strijd tegen onevenwichtigheid. Bij intense blikken wordt een levensbedreigend risico gesuggereerd – wat er niet is; Het wordt nergens echt spannend en er is geen interessante choreografie. Nadat de dansers lange tijd hebben geprobeerd hun eigen huid te redden, komen ze uiteindelijk tot de conclusie dat dit alleen kan worden bereikt door overleg en gezamenlijke inspanningen.

De verwijzing naar onze intense tijden is helder, maar ook tamelijk dun en simpel. Geen idee waarom deze productie genomineerd werd voor een Zwaan voor de ‘meest indrukwekkende dansproductie’, de belangrijkste dansprijs van Nederland.

Om te delen





E-mail de redacteur