Een en al glimlach, zittend in zijn gamestoel tijdens ons interview, Isaak Wang ratelt de leuke dingen af die hij in zijn vrije tijd doet, zoals het maken van theatervoorstellingen op zijn middelbare school voor beeldende kunst, het delen van memes op zijn geheime Instagram-account en het spelen van populaire online videogames zoals Waarderen. Hij wil het idee vermijden dat hij dezelfde is als Chris, zijn tegenhanger op het scherm in de film Didi, geschreven en geregisseerd door Sean Wang (geen relatie).
“Ik ben erg koel.” zegt de acteur. “Voor de personages die ik speel, beschouw ik het als mezelf, maar dan in een multiversum, zoals Spider-Man. Chris is gewoon ik, ook al was ik minder geweldig dan nu. Hij is een meer kwetsbare, onvolwassen, jongere versie van mij, die een moeilijke fase in zijn leven doormaakt waarin hij wordt omringd door een gemeenschap van mensen die niet zo accepterend zijn als de mensen die ik nu om me heen heb.
In DidiWangs personage Chris, een coming-of-age-verhaal uit het midden van de jaren 2000, losjes gebaseerd op de opvoeding van de filmmaker, is een gecompliceerde 13-jarige Taiwanese Amerikaanse jongen die probeert om te gaan met de valkuilen van het opgroeien als tiener. Chris verlangt naar een gevoel van verbondenheid terwijl hij lusteloos de laatste dagen van de zomer doorbrengt voordat hij naar de middelbare school gaat. Ondanks zijn uiterste best om erbij te horen, zorgen de diepgewortelde onzekerheden van Chris ervoor dat hij voortdurend blundert in zijn relaties met niet alleen zijn verliefdheid, maar ook met zijn vrienden en familie.
Izaac Wang met regisseur Sean Wang op de ‘Dìdi’-set.
Iris Lee / © Focus Kenmerken / met dank aan Everett Collection
Het is een genuanceerde rol om vast te leggen, maar een bewijs van Wang, die erin slaagt de onschuld van de adolescent en de grove dualiteit waar Chris tussen op het scherm heen en weer schommelt, te emuleren. Volgens Wang, die 17 jaar oud is, was het niet echt een uitdaging om de verveling van een aanstaande eerstejaarsstudent op de middelbare school in beeld te brengen, aangezien die tijd niet ver achter hem lag. “Sean is een ongelooflijke regisseur.” zegt Wang. “Het voelde niet alsof ik moest proberen een specifiek gevoel over te brengen op een manier die aantekeningen zou uitlokken. Een van mijn favoriete opmerkingen om grappen over te maken, omdat hij dat altijd zei, was: ‘Doe een scène alsof je net bent verraden door een van je beste vrienden.’ Zo zijn we door de meeste dramatische dingen gekomen.”
Het briefje van de andere regisseur waardoor hij verankerd bleef in de geest van een eigenzinnige tiener? “Wees minder cool”, glimlacht Wang. “Ik probeer meer zelfvertrouwen te hebben. Mijn vader heeft me altijd geleerd dat als je vertrouwen schenkt aan iets waar je geen vertrouwen in hebt, je er nog steeds vertrouwen in kunt hebben. Maar bij Chris moest ik dat verzachten omdat hij onvolwassen en kwetsbaar is. Ik moest tegen mezelf zeggen: ‘Verdomme, ik moet minder cool zijn.’ Dus ik denk dat je wel kunt zeggen dat ik dat inderdaad ben zeer koel.”
De acteur, geboren in Minnesota uit een Chinese apothekersvader en een Laotiaanse moeder, ging op driejarige leeftijd naar Los Angeles. Hoewel de grootouders van vaderskant van Wang een beetje een theatrale inslag aan de familielijn toevoegden, nadat ze tijd hadden besteed aan het opvoeren van Chinees theater voordat ze naar de Verenigde Staten verhuisden, was het niet zijn familie die aanvankelijk besloot dat hun zoon zich bij de industrie moest aansluiten – het was het lot. Terwijl hij een nieuwe farmaceutische winkel in Moorpark runde, raakte Wangs vader, Peter, de CEO en mede-oprichter van Honeybee Health, willekeurig een gesprek aan met een vaste klant die toevallig een talentmanager voor kinderen was. “Het was een gelukkig klein ongelukje, en vanaf dat moment heb ik langzaam maar zeker de passie gekregen om acteur te worden”, zegt Wang. Deze gebeurtenis leidde uiteindelijk tot rollen in Goede jongens, Clifford de grote rode hond en een ondersteunende rol daarin Raya en de laatste draak, voordat hij deze eerste hoofdrol in een speelfilm kreeg Didi.
“Ik herinner me dat ik dacht, omdat ik zo vaak werd teruggebeld en de band tussen mij en Sean heel goed was, dat ik zijn huis zou opblazen als hij me niet inhuurt”, zegt Wang gekscherend. “Ik ging stoppen. Maar toen ik de baan daadwerkelijk boekte, was ik opgetogen.”
Het op zich nemen van de verantwoordelijkheden van een leidende rol betekende nieuwe kansen voor de tiener om zijn vak aan te scherpen. Zijn eerste uitdaging kwam toen hij een verhitte discussie moest voeren met de legendarische actrice Joan Chen.
Terwijl Didi Het draait vooral om de onhandige grapjes van Chris, maar het echte emotionele anker is de beladen en tedere relatie tussen moeder en zoon. Op het hoogtepunt van de film ontstaan er spanningen wanneer de moeder van Chris, Chungsing (Chen), haar zoon smeekt om betere levenskeuzes te maken. Chris, die haar zorgen niet kan bevatten, slingert een reeks beledigingen naar haar voordat hij wegrent. Chens stille veerkracht, samen met Wangs emotionele hartstocht, is een perfecte samenvatting van het touwtrekken tussen de verwachtingen van ouders en de rebellie van adolescenten. “Het is grappig, want die gekke auto-schreeuwscène was mijn eerste keer dat ik Joan Chen ontmoette.” Wang herinnert zich: “En ik kan nooit repeteren op hetzelfde niveau als waarop ik kan acteren; het is soms een beetje moeilijk, vooral voor dramatische scènes als deze. Om de benodigde gespannen emoties onder controle te krijgen, was het instinct van Wang om er meteen in te duiken, zonder dat er oefening nodig was, terwijl Chen een meer doorgewinterde aanpak hanteerde. “Jeanne Echt wilde repeteren, repeteren, repeteren”, zegt Wang, “maar toen dacht ik: ‘We kunnen het ook gewoon doen.’ Maar uiteindelijk kwam het allemaal goed en hebben we er een goede scène uit gehaald.
Terugdenkend aan de diepere thematische redenen voor de voortdurende strijd tussen moeder en zoon, voegt Wang eraan toe: “Chris heeft al deze opgebouwde tienerangst en woede in zich waar hij maar niet vanaf kan komen, en de enige persoon die daar om te razen is zijn moeder. Het is niet zo dat Chris zijn moeder veracht, hij begrijpt haar gewoon niet. En ze begrijpt hem niet. Maar het hele ding met die scène is dat je eindelijk het moment ziet waarop Chris en zijn moeder beseffen dat de enige manier om elkaar te begrijpen is door erover te praten, en niet tegen elkaar te schreeuwen. De monoloog die Joan later heeft is ongelooflijk.”
Familiestrijd is een resonerend onderwerp voor Wang in zijn eigen leven, net als de Aziatisch-Amerikaanse ervaring van de eerste generatie. Er zit een subtiel evenwicht in die weergave, inclusief thema’s vol complexiteit die een bekwame hand vereisen. Wang wist dat hij de frustraties van Chris op een duidelijk reële manier tot leven moest brengen en hij keek voor inspiratie naar zijn eigen familie.
“Mijn moeder emigreerde hier toen ze jong was, en hetzelfde geldt voor mijn vader”, zegt hij. “Ze moesten in de jaren negentig leren Amerikaans te zijn (terwijl ze opgroeiden in Minnesota). Mijn moeder en ik hadden ruzie over de meest willekeurige, zinloze dingen, vooral omdat we dezelfde persoonlijkheid hebben. We zijn allebei super eigenwijs en geven niet op. Maar het hele proces van het filmen van deze film heeft ons met elkaar verbonden”, geeft Wang toe. ‘En het was niet iets dat een a-ha-moment was. Het was na verloop van tijd. Wanneer mijn moeder en ik ruzie hadden, was mijn vader ook onze therapeut – totdat hij ons beu werd – en zorgde er vervolgens voor dat we een echte therapeut kregen, die veel hielp. Maar doordat ik een maand samen was terwijl zij mijn manager op de set was en elke dag met haar samenwerkte, groeide ik dichter naar haar toe, denk ik vooral door het verhaal van Chungsing en Chris.”
Lees de digitale editie van Deadline’s Oscar Preview magazine hier.
Gelukkig heeft al dat werk en hoofdstoten zijn vruchten afgeworpen. Wang ontving een Gotham Award-nominatie voor zijn rol, wat hem zowel verraste als zijn keuze bevestigde om verder te gaan met zijn acteercarrière. “Ik vind mezelf kil”, zegt hij. “Ik word niet te hoog of te laag. Mijn hersenen laten me dingen opnemen zonder al te veel in paniek te raken. Maar toen ik erachter kwam dat ik genomineerd was voor Breakthrough Performer, kwam het nieuws als een trein. Deze acteerreis was soms een gekke rit en soms zwaar. Twijfel is een monster waarmee ik de hele tijd heb gevochten. Maar als ik op deze manier wordt erkend en weet dat mensen mijn werk waarderen, krijg ik het gevoel dat ik op de goede weg ben. Dit is het meest inspirerende, bemoedigende – en elk ander synoniem dat ik nu niet kan bedenken – nieuws voor mij, en het is brandstof voor mijn vuur om te blijven groeien. Ik leer nog steeds, en het is een voorrecht om dit beroep uit te oefenen, dus ik wil zoveel mogelijk banen doen. Maar een goed geschreven script dat betekenisvol is voor mij en voor anderen is altijd een winnende combinatie.”
Nu dat is behoorlijk cool.
