Strike: The Ink Black Heart recensie – het is moeilijk te begrijpen waarom de tv-versie van deze genotzuchtige roman bestaat | Televisie & radio

IIs Robin Ellacott verliefd op Cormoran Strike? “Dat wil ik absoluut niet”, zegt Robin (Holliday Grainger) over haar vriendin en zakenpartner als privédetective. “Dat zou alles verpesten.” In het zesde seizoen van Strike, een misdaaddrama gebaseerd op de zesde Strike-roman van Robert Galbraith, alias JK Rowling, voelt het meer dan ooit alsof de serie zelf bang is dat dit waar is. Grainger en Tom Burke, die de titel Strike spelen, doen een mooie zin in de romantiek van willen-ze-willen-niet-ze, maar de serie zou kunnen aflopen als dat ooit vanzelf zou oplossen, omdat het speurende deel ervan al stervende is.

Als misdaadfictie is de tv-versie van Strike op verschillende manieren verwijderd van het hebben van een dwingende bestaansreden. Het is gebaseerd op een reeks succesvolle romans – prima, dat zijn bijna alle detectivedrama’s – maar deze boeken staan ​​niet bijzonder hoog aangeschreven. Ze trekken zeker evenveel verkoop- en commentaarstukken aan als alleen maar omdat hun auteur Harry Potter heeft gemaakt. Dat helpt niet voor een tv-programma dat op zijn eigen voorwaarden probeert te slagen.

De roman The Ink Black Heart stelde de vaste Strike-scenarioschrijver Tom Edge voor zijn zwaarste uitdaging tot nu toe. De kritiek op het boek kwam samen rond twee opmerkingen: het was met meer dan duizend pagina’s veel te lang; en de verkenning van de online fandom- en commentaarcultuur, vaak weergegeven als lange transcripties van chatgesprekken en gesprekken op sociale media, was genotzuchtig en ondoordringbaar. Edge heeft die deurstopper goed in vier uur televisie weten te schaven, hoewel zijn zoektocht om een ​​sterk verhaal uit de woordenstroom te halen onmogelijk was.

De zaak begint wanneer de schrijver van een cultfilmpje op YouTube, genaamd The Ink Black Heart, wordt vermoord. De overleden auteur had tijdens een ontmoeting met Robin beweerd dat de anonieme maker van een onofficieel spin-offspel haar had lastiggevallen en bedreigd. Terwijl ze de hoofdverdachten van de online stalking en de daaropvolgende moord op een rij zetten, op zoek naar een agitator die alleen bekend staat onder hun internetalias ‘Anomie’, overwegen Robin en Strike of het een jaloerse rivaal, een afgewezen medewerker of leden van een extreemrechtse partij is. actiegroep is de schuldige.

De schermversie laat het grootste deel van het online discours van de roman achterwege – het was bijna onleesbaar, dus het zou zeker onfilmbaar zijn – hoewel er enkele levenloze scènes zijn waarin Robin en Strike door online commentaren scrollen of video-inhoud doorzoeken op zoek naar aanwijzingen. (Hun gok is om verdachten uit te schakelen door ze in de gaten te houden en te zien hoe ze zich op andere wijze bezighouden wanneer Anomie online actief is.) Het onvermijdelijke plot waarin Robin inlogt als speler van Anomie’s spel, ontaardt in onbedoeld hilarisch; Wanneer Robins avatar het verhulde alter ego van de moordenaar onderzoekt naar aanwijzingen, worden hun interacties weergegeven via ruwe animaties en grappige tekst-naar-spraak-computerstemmen.

Nu de excessen en provocerende subteksten van het boek zijn weggelaten, blijft er een alledaagse whodunnit over waarin een kleine gemeenschap van mensen volledig wordt bevolkt door potentieel wraakzuchtige excentriekelingen, van wie er slechts één een moordenaar is. Vier afleveringen later is de onthulling de moeite waard om de schouders op te halen, zelfs voor de kijkers die het niet zo vroeg hadden geraden. Maar Edge haalt de juiste beats, zij het in het langzame tempo dat wordt gedicteerd door het merk dat een luxueuze hoeveelheid schermtijd afdwingt. Het is niet een voldoende aangrijpend verhaal voor feestelijke BBC One-primetime, maar het is ook geen puinhoop.

De echte zaken gebeuren tussen Burke en Grainger, collega’s die elkaar aanbidden maar het niet kunnen zeggen. Deze keer, in de openingsscène, Strike min of meer doet Zeg het, wanneer hun chemie onmiskenbaar wordt tijdens Robins verjaardagsdiner, maar Robin raakt in paniek en trekt zich terug, tot schaamte van haar mentor. Ze vermijden het onderwerp en elkaar, en daten met andere mensen in de onjuiste veronderstelling dat hun geliefde onverschillig is geworden. Dan brengt het onderzoek hen weer dichter bij elkaar en begint de cyclus opnieuw.

Rand was verantwoordelijk voor de prachtige romcom Lovesickdus hij weet wat hij hier doet, net als de hoofdrolspelers: Graingers openhartige energie, afgewisseld met Burke’s mix van heerszuchtige sluwheid en zelfvernietigende kwetsbaarheid, is van invloed. Maar bij gebrek aan enige interessante misdaadoplossing om ons af te leiden, overstijgt de uitmuntendheid van de acteurs niet de frustratie van het feit dat de relatie van hun personages geen vooruitgang mag boeken. Net als al het andere in Strike begint de liefde van de detectives te verouderen.