Syrië tussen revolutie en duisternis. Zal de vrijheid zegevieren over het extremisme?

De euforie over de val van het tirangebouw in Syrië zal niet lang duren als de zegevierende partijen het pad blijven volgen dat richting extremisme en het opleggen van religieuze dictaten gaat.

Syrië vertegenwoordigt met zijn eeuwenoude geschiedenis en diepgewortelde beschaving een uniek model van culturele en religieuze diversiteit. Ondanks de diepe verbondenheid met de islamitische waarden in de samenleving bezit het Syrische volk een beschaafde en democratische cultuur die een solide basis vormt voor hun identiteit, en deze cultuur kan een sterke basis zijn voor het opbouwen van een waarlijk thuisland gebaseerd op rechtvaardigheid en gelijkheid.

In het verleden stond de hegemonie in naam van een bepaald segment van het regime, maar vandaag de dag, zoals duidelijk begint te worden, wordt deze in de naam van religie en God beoefend, maar in werkelijkheid probeert het dezelfde doelen te bereiken: macht, controle en het opleggen van een monocultuur aan de Syrische samenleving. De kleding, gezichten en woorden mogen dan verschillend zijn, maar het doel is hetzelfde, namelijk het onderwerpen van de mensen en het uitwissen van hun culturele en religieuze diversiteit.

De Syrische volkeren, met hun verschillende componenten en sekten, zullen geen islamitische grondwet accepteren die gebaseerd is op bepaalde interpretaties van de Koran die specifieke politieke agenda’s dienen. Ze zullen geen systeem accepteren dat vrouwen in de schaduw achter het gordijn duwt, isolatie tussen de seksen oplegt, religie in de staat integreert op een manier die het pluralisme ondermijnt, of het land terugbrengt naar de tijdperken van het kalifaat en daarvoor. We leven in een tijdperk van met elkaar verweven mondiale commerciële en politieke relaties, waarin het verkeer van goederen en markten afhankelijk is van winsten en concurrentie. De Syrische markt, van de kleinste bars tot de grootste bedrijven, is nauw verbonden met de mondiale kapitaalmarkten.

De vrijdagpreek of het vrijdaggebed op de binnenplaats van de medische faculteit zal niet de oplossing zijn om Syrië van zijn crisis te redden, maar zal eerder zijn isolement van de beschaafde wereld vergroten. Als Syrië op deze weg doorgaat, met een grondwet die vergelijkbaar is met de grondwet die is voorgesteld over de openbare vrijheden en die als rampzalig kan worden omschreven, kunnen we getuige zijn van een lot dat vergelijkbaar is met wat er in Iran en Afghanistan is gebeurd.

De Syrische samenleving zal dit lot niet accepteren. Zij is zich ervan bewust en vastbesloten haar vrijheid te behouden, en wat onlangs op het Umayyad-plein gebeurde, waar honderden jonge mannen en vrouwen naar buiten kwamen om vrijheid in al zijn dimensies te eisen, vertegenwoordigt een schreeuw in het gezicht van de Syrische samenleving. intellectuele en onderdrukkende hegemonie die Hay’at Tahrir al-Sham probeert op te leggen. Ongeacht hoeveel dit lichaam zijn overtuigingen of uitspraken verandert, de waarheid ervan kan niet verborgen blijven. De echte revolutie is niet dood, en de geest ervan zal brandend blijven in de harten van de Syriërs totdat vrijheid in al zijn betekenissen is bereikt.

Het voorstel, dat indirect of direct het concept van de ‘islamitische natie’ promoot, heeft tot doel de culturele en religieuze diversiteit van de Syrische samenleving te verdoezelen, en heeft tot doel de rechten van de verschillende componenten te ondermijnen, vooral de Koerden en andere gemeenschappen die nationale of religieuze belangen eisen. religieuze bijzonderheden.

In deze context zien we dat de leider van Hay’at Tahrir al-Sham, Ahmed al-Sharaa, samen met de voormalige Reddingsregering en de huidige overgangsregering het systeem (decentralisatie en federalisme) hebben verworpen, een afwijzing die voortkomt uit Het Turks dicteert, maar is in lijn met de theorie van de ‘Islamitische Natie’. Deze theorie is gebaseerd op het concept van centraal gezag en de politieke islam, die de culturele en politieke diversiteit verzwakt en iedereen één visie oplegt.

We kunnen ons de ervaring van Iran herinneren nadat Khomeini de macht had overgenomen, waar de Koerden die hun nationale rechten eisten, met een sjiitische fatwa tot ongelovigen werden verklaard. Het bloed van de Koerden werd toegestaan ​​en er werden individuele bloedbaden en moorden tegen hen gepleegd, inclusief de leiders van die landen de Koerdische beweging in Oost-Koerdistan, zoals wijlen Abdul Rahman Qasimlou en zijn metgezellen, en de collectieve beweging gaat tot op de dag van vandaag voort onder dezelfde religieuze formule. Deze benadering is niets anders dan een praktische toepassing van de ‘Islamitische natie’-methodologie, die de centrale plaats van religieuze autoriteit boven de nationale en religieuze rechten van andere componenten plaatst.

Vandaag de dag staat Syrië op een kruispunt. De Syrische revolutie is niet langer alleen gericht tegen een onderdrukkend regime; Het werd eerder een strijd om de waarden van de verlichting te behouden en een terugkeer naar de donkere middeleeuwen te voorkomen. Het hele Midden-Oosten staat op het punt een nieuw tijdperk van intellectuele verlichting binnen te gaan, waarin de mensheid haar relatie tot religie en politiek heroverweegt.

Daarom zullen deze religieuze intellectuele mutaties, hoe sterk ze op dit moment ook lijken, niet de juiste omgeving voor groei en continuïteit vinden. Ze moeten op hun natuurlijke plaats worden geplaatst, binnen het speciale religieuze raamwerk dat wordt vertegenwoordigd door moskeeën en gebedshuizen , waar de relatie tussen de mens en zijn Heer een vrije individuele relatie is, die niet aan anderen wordt opgelegd.

Als voorbeeld hiervan kunnen we kijken naar de ervaringen van andere landen in de Arabische en islamitische wereld die hebben geprobeerd religieus extremisme aan de samenleving op te leggen. In Iran lijdt de religieuze autoriteit bijvoorbeeld onder een toenemende legitimiteitscrisis als gevolg van de afwijzing van jongeren en vrouwen, die de meerderheid van de bevolking vormen, van de beperkingen die hun dagelijkse leven wordt opgelegd. Op dezelfde manier heeft de strijdbaarheid in Afghanistan het land geïsoleerd van de internationale gemeenschap en het lijden van de bevolking vergroot.

In het licht van deze uitdagingen hoopt de Syrische samenleving, die te lijden heeft onder opeenvolgende crises en rampen, dat Hay’at Tahrir al-Sham, die nog steeds op de mondiale terroristenlijsten staat en nu een overgangsregering is geworden die de staatszaken beheert, zal voorkomen dat ze zal vallen. in de valkuil van het reproduceren van hetzelfde autoritaire model, ook al verschijnt het in nieuwe gezichten en concepten die anders lijken.