‘The Bunker’ is een kille, huiveringwekkende documentaire over waargebeurde misdaden

‘The Bunker’ is een zenuwslopende, waargebeurde misdaaddocumentaire over een verbazingwekkende ontvoering, verteld op een ongebruikelijke en verontrustende manier. De drie afleveringen verschijnen donderdag op Viaplay en tonen niet alleen een bizarre misdaad, maar ook een therapeutische aanpak gemaakt voor tv.

Isabel Eriksson werkte in 2015 als escort in Stockholm toen een cliënt haar drogeerde, ontvoerde en haar en haar kleine hond opsloot in een uitgebreide bunker. Ze overleefde deze beproeving en vertelt hier het verhaal in haar eigen woorden, moedig en helder. De openingschyron vertelt ons: “Sinds de ontvoering heeft Isabel haar trauma niet verwerkt”, en de afleveringen bevatten scènes waarin ze met een traumatherapeut praat. Die therapeut zegt ook dat Eriksson zich inhoudt voor de camera.

Maar het raarste aan ‘The Bunker’ is dat ze de bunker hebben herbouwd, en Eriksson bezoekt hem als een genezingsoefening. Dit simulacrum wordt afgebeeld naast veel beelden van de eigenlijke bunker, en de vervaging van echt en recreatie hier is zowel intrigerend als verontrustend. Het verhaal voelt alsof het uit een lugubere Scandinavische thriller is gerukt, en de documentaire speelt met deze besmette bekendheid, waarbij een nepset wordt gebruikt om een ​​echt scenario na te bootsen dat doet denken aan een hoop fictie die is gebaseerd op echte verdorvenheid.

De meeste scènes hier zijn gefilmd in blauwgetinte schaduwen, en zelfs de therapiesessies worden gehouden in een donkere kelderruimte met houten lambrisering, een hoekbank en een raam van glassteen aan de bovenkant van de muur. “The Bunker” speelt ook lange delen audio-opnamen af ​​van de bekentenissen van de ontvoerder aan de politie, die op ongemakkelijke wijze dienst doen als handleiding voor aspirant-monsters.

Alles hier zou aanvoelen als een weerzinwekkend cliché… behalve dat het waar is. ‘Het is jammer’, zegt een buurvrouw, dat ze de ontvoerder niet beter heeft leren kennen. ‘Ik had geprobeerd een heel aardige man van hem te maken,’ zucht ze grinnikend. “Maar zo gaat het.” Ze denkt dat Eriksson ‘enigszins’ schuld heeft, maar gaat daar niet dieper op in.

‘The Bunker’ roept lastige vragen op over het op de markt brengen van lijden, over trauma als handelsartikel, over (schijnbaar) door overlevenden geleid voyeurisme, over de gekunstelde kijk op therapie als entertainment – ​​of misschien op genezing als prestatie. Of misschien op prestatie als genezing.