Met Schotse legende Law overleed laatste lid van heilige drie-eenheid United

Als jongste zoon van een visser in een groot gezin in Aberdeen viel Law op in een schoolvoetbalteam. Tot zijn twaalfde ging hij blootvoets door het leven, maar eenmaal op (tweedehands) kicksen kwam zijn voetbaltalent naar boven. Een scout van het bescheiden Huddersfield Town nodigde de frêle tiener uit voor een stage bij de club.

“Zwak, iel en die bril… Kan hij wel goed zien?” Manager Andy Beattie was niet meteen overtuigd en noemde het loensende jochie dat hij op het treinstation aantrof later “het meest onwaarschijnlijke talent” dat hij ooit had gezien. Toch dwong de 15-jarige een contractje af. Na een ingreep kon hij de bril met jampotglazen wegdoen.

“Voor het eerst in vijftien jaar kon ik voor het eerst iemand recht in de ogen aankijken. Die operatie heeft mijn leven veranderd. Je begrijpt wel hoeveel dat deed voor mijn zelfvertrouwen.”

Na de degradatie van Huddersfield naar het tweede niveau kreeg Law in 1956 zijn kans in de hoofdmacht. Het duurde niet lang voor de legendarische managers Bill Shankly (Liverpool) en Matt Busby (Manchester United) interesse toonden. Liverpool had het geld niet. United werd in de strijd om Laws handtekening geklopt door stadsgenoot Manchester City.

Een jaar later vertrok hij naar Torino, een lucratief avontuur in het voor hem teleurstellend defensieve Italiaanse voetbal. Torino probeerde hem nog met winst te verkopen aan Juventus, maar Law stapte in het vliegtuig naar huis. Zijn volgende club werd Manchester United.

Law trof een team in opbouw, bungelend in de onderste regionen van de First Division. Bobby Charlton gaf de fans hoop. Als een van de overlevenden van de vliegtuigcrash in 1958, waarbij onder meer acht United-spelers overleden, werd Charlton het eerste kopstuk van de ploeg.

Met het aantrekken van de inmiddels volwassen Law werd elegantie, charisma en lef toegevoegd. En doelpunten, tientallen per seizoen. Met de doorbraak van de 17-jarige George Best een jaar later had manager Busby zijn nieuwe stervoorhoede compleet.

De grote drie schitterden in de tijd dat voetbal steeds vaker op tv werd uitgezonden. United won twee landstitels (1965 en 1967) en veroverde in 1968 als eerste Engelse club de Europa Cup 1. De finale op Wembley (4-1 tegen Benfica) ging aan de neus van Law voorbij. Hij lag na een knieoperatie in het ziekenhuis.

“Ik was nog wel de aanvoerder. Het missen van de finale was de grootste teleurstelling van mijn leven”, schreef hij later in zijn biografie ‘The King’.

Kort na Law (1964) wonnen ook Charlton (1966) en Best (1968) de Ballon d’Or, in die tijd de prijs voor de beste Europese voetballer van het jaar.

Het iconische drietal zou voor eeuwig verbonden blijven aan de club, maar aan de gloriejaren kwam een eind. Twee jaar na de Europese zegetocht eindigde de club als achtste. Law mocht na veel blessureleed vertrekken, maar geen club had een transfersom over voor de dertiger met zwakke knieën.

In de zomer van 1973 kwam er toch nog een overstap. Manchester City nam hem transfervrij over. Dat seizoen staat in het collectief voetbalgeheugen gegrift door de Manchester Derby op de laatste speeldag van het seizoen.

Law keerde terug op Old Trafford, waar hij elf jaar had geschitterd. Met een hakje zette hij City op voorsprong, een nachtmerrie voor United. De arm van Law ging niet de lucht in, hij wist wat er op het spel stond en dacht zijn oude liefde naar degradatie te hebben geschoten.

United verloor, al maakte de uitslag niet meer uit. Door resultaten elders was de club hoe dan ook gedegradeerd. Law had het veld met het hoofd omlaag al verlaten, hij was gewisseld.

Na die gedenkwaardige derby speelde de jarige aanvaller nog slechts een handvol wedstrijden. Een daarvan tegen Zaïre, in Dortmund. Daar maakte Law op zijn 34ste zijn debuut op een wereldkampioenschap. Schotland won, maar slaagde er vervolgens met Law op de bank niet in de groepsfase te overleven.

Jarenlang droeg Law de aanvoerdersband van het Schotse elftal. Hij was trots op zijn land, nog meer dan dat verafschuwde hij het land waarin hij voetbalde. De dag waarop Engeland het WK van 1966 won, omschreef hij als “de zwartste dag” van zijn leven. Law zag de finale niet, hij stond op de golfbaan.

In 55 interlands was hij goed voor dertig doelpunten. Niemand scoorde vaker voor Schotland. Kenny Dalglish nam het stokje van hem over en evenaarde het doelpuntenrecord later wel, na 102 interlands.