Van de charme van Sonja Barend is weinig zichtbaar in de theaterbewerking van haar leven

Een kwart eeuw lang was Sonja Barend een geliefd presentator van naar haar vernoemde talkshows. Ze werd uiteindelijk ‘de koningin van de talkshow’ genoemd en niet voor niets is de vakprijs voor het beste televisie-interview naar haar vernoemd. Nadat ze twintig jaar geleden van de televisie verdween, schreef ze haar memoires Je zult mij nooit meer zien. Ze concentreren zich niet op haar tv-werk, maar op de gevolgen van de vroege dood van haar vader, die werd vermoord door de nazi’s. Het niet kennen van haar vader en de stilte van haar moeder lieten haar met veel vragen achter.

Toneelgroep Maastricht, onder leiding van Servé Hermans, probeert deze twee totaal verschillende verhalen, de twijfels in het privéleven en de schittering van het openbare leven, samen te brengen in de voorstelling Sonja. Zonder veel succes, want de twee verhaallijnen zitten elkaar alleen maar in de weg. Delen die zich afspelen op de redactie en delen uit beroemde interviews worden afgewisseld met gesprekken met de geest van de vader en haar zieke moeder, maar staan ​​altijd op zichzelf.

Schaduwrijk

De centrale gedachte is dat Sonja iedereen welke vraag dan ook durft te stellen, maar dat ze de vragen over haar vader niet aan haar moeder durft te stellen. Maar waarom dat zo is en hoe dat gebeurt, blijft onduidelijk. De moeder kapt haar vragen af, maar Sonja dringt ook niet veel aan. Terwijl ze in een beroemd interview Pim Fortuyn onbevreesd uitdaagt. Beide kanten van haar persoonlijkheid komen er slecht uit.

Als je dat interview met Fortuyn uit 1999 terugkijkt, zie je meteen hoe gedreven, slim, ondeugend en levendig de echte Barend kon interviewen. Helaas is van die overweldigende charme weinig terug te vinden in de vertolking van Sonja door Angela Schijf. Hoewel Stefan de Walle en Chava voor in ‘t Holt in diverse rollen voor vruchtbaar tegenspel zorgen, blijft haar vertolking afstandelijk en vlak. Terwijl de verstoorde relatie met haar stiefvader nog steeds boeiend materiaal oplevert. Pas als Sonja zich laat gaan en aan de geest van de vader uitlegt dat ze wil weten wie hij was, hoe hij rook en of ze samen goed met elkaar overweg zouden kunnen, klinkt er enige emotie in haar stem.

Copywriter Vincent van der Valk probeert via allerlei meta-interventies dynamiek te creëren, zodat bijvoorbeeld De Walle niet alleen een overleden vader wordt, maar ook een verteller. Zijn les is dat je van het leven zelf een verhaal moet maken, want de waarheid kan niet ontdekt worden. „De manier waarop het gebeurdebestaat niet”, zegt hij. De kunstgreep lijkt vooral machteloos en versterkt het gevoel dat de makers met deze voorstelling niet weten wat ze willen.

Om te delen





E-mail de redacteur