Kiyotaka Oshiyama ‘Look Back’-animefilm: interview

Kiyotaka Oshiyama’s geanimeerde speelfilmdebuut Kijk terug, Gebaseerd op de bestverkochte manga van Tatuski Fujimoto, is een oprecht coming-of-age-drama dat weerklank vindt bij bioscoopbezoekers en thuispubliek over de hele wereld, dat wereldwijd meer dan $12 miljoen heeft verzameld en een plek heeft veroverd op Prime-video. Op iets minder dan een uur, Kijk terug volgt de populaire Ayumi Fujino (Yumi Kawai) die al lang wordt geprezen om haar humoristische strips in de schoolkrant. Wanneer haar leraar haar echter vraagt ​​om de paneelruimte te delen met Kyomoto (Mizuki Yoshida), een afwezige kluizenaar, overtreft haar prachtige kunstwerk dat van Fujino en veroorzaakt het een vriendschappelijke rivaliteit tussen hen tot in hun jonge volwassen jaren.

Hier praat Deadline met Oshiyama over de betekenis van Kijk terug en de hoogte- en dieptepunten van het nastreven van creatieve inspanningen.

DEADLINE: Waar kwam je binnen? Kijk terug? Ik begrijp dat je animatiewerk deed Kettingzaag man. Heb je het eerst gelezen, of heeft Tatsuki Fujimoto je benaderd om mee te werken aan de aanpassing?

KIYOTAKA OSHIYAMA: Avex Pictures kwam naar me toe en zei: ‘Wil je eraan werken Kijk terug bij ons?” Dus ik stemde ermee in. Vervolgens hebben we samen een pitch ontwikkeld en deze naar Shueisha gebracht, de uitgever van Kijk terug. Andere teams waren ook geïnteresseerd in het aanpassen van Look Back, dus het was als een competitie die streed om goedkeuring van dat veld. Maar ik denk dat Shueisha, inclusief de manga-editor en Fujimoto, voor onze groep Avex Pictures en Studio Durian heeft gekozen. Dit is mijn mening, maar wat Fujimoto opviel was toen ik enkele illustraties op sociale media uploadde. Ik denk dat dat een grote rol heeft gespeeld bij het verkrijgen van deze pitch. Ook al is (mijn studio) Studio Durian een anime-productiebedrijf, het is niet zo dat we veel bekendheid of invloed hadden bij het werken aan commerciële animatieprojecten. We gingen het opnemen tegen grote productiebedrijven, maar ik denk dat Fujimoto’s persoonlijke voorkeur uitging naar wat ik had geüpload.

DEADLINE: Welk thema, als kunstenaar en filmmaker, sprak je aan en zorgde ervoor dat je het verhaal wilde aanpassen?

OSHIYAMA: In de manga en de film is er een zin: “Manga is niet iets dat je zou moeten tekenen.” Als animator denk ik dat het beter is om in het publiek te zitten en alleen maar naar anime te kijken. Anime consumeren is veel beter. Het maken ervan is een hele lange productie. Het feit dat je zo lang moet zitten en je focus moet behouden, is een fysiek zware klus. Ik denk dus niet dat dit iets is waar we voor langere tijd of jaren aan kunnen werken.

DEADLINE: In de film komen de twee meisjes op een kruispunt. Eén besluit de school over te slaan en haar carrière voort te zetten. De ander besluit haar carrière stop te zetten en een formele schoolopleiding te volgen. Dat is een echte strijd. Wat is jouw eigen reis toen je met filmmaken begon?

OSHIYAMA: Mijn vader tekende graag als hobby. Ik denk dat dat invloed op mij heeft gehad. Ik heb ook een oomachtige persoon die schilder is, maar het is niet zo dat ik tijdens mijn jeugd veel met hem te maken had. Als kind had ik ook een buurman die me aanspoorde om door te gaan met tekenen, dus dat hielp ook echt. Op de basisschool was ik een van de kinderen die veel tekende. Ik had de vaardigheid om iets te observeren en dat vervolgens op papier na te maken. Ik maakte ook deel uit van de kunstclub en deed een beetje aan sport, maar ik vond het leuk om binnenshuis te tekenen. Toen het op de universiteit aankwam, zakte ik zelfs niet voor mijn toelatingsexamens om naar de universiteit te gaan die ik wilde (lacht). Dus toen ging ik naar een op 3D CG gebaseerde school. Maar waar ik ben opgegroeid in Fukushima, was het niet zo dat hun graphics supergeweldig waren. Maar ik oefende en verhuisde daarna naar Tokio. Terwijl ik daar was, deed ik parttime werk en was ik op zoek naar een baan. Ik denk dat ik illustrator of mangakunstenaar had kunnen worden, maar dat was iets waarvan ik echt niet wist hoe ik in de industrie terecht kon komen. Maar als animator denk ik dat je, zolang je bij een bedrijf komt dat animeert, animator kunt worden. Daarom heb ik ervoor gekozen om animator te worden. En toen vond ik toevallig een vacature waar bedrijven zich bij hun bedrijf konden aansluiten om animator te worden. Ik werd lid van het enige bedrijf dat mij accepteerde.

DEADLINE: Nu heb je deze alom geprezen film waar iedereen het over heeft. Was de stress het waard?

OSHIYAMA: Ja (lacht). Ik denk echt dat het succes van een film wisselvallig is. Je weet niet wat eraan bijdraagt ​​en ik denk dat ik gewoon geluk heb gehad. Ik ben dankbaar voor de lof die ik krijg, maar ik probeer mezelf voortdurend te vertellen dat ik mijn mentale kracht moet behouden. Het is zoiets als: “Het was niet echt mijn vermogen. Het was gewoon geluk en alle andere aspecten die daarbij kwamen kijken.” Dus ik probeer het tegen mezelf te zeggen en het te verzachten. Maar ik denk dat als ik aan mijn volgende project zou denken en als ze zeggen: ‘Oh, het gaat een hit worden, net als Kijk terug’, dan krijg ik misschien een beetje stress, maar ik probeer er niet aan te denken.

DEADLINE: De film duurt slechts een uur. Wat waren enkele van de creatieve uitdagingen bij het aanpassen van zoiets korts over verdriet, liefde en geluk in zo’n korte tijd? Is er ooit een versie van deze film geweest die langer dan een uur duurde?

OSHIYAMA: Het (idee) begon omdat het een korte film zou moeten zijn die binnen 40 minuten zou duren. Gezien mijn schema voor Studio Durian en de financiën kan ik niet veel geld gebruiken. Dus ik wist dat het een hoop werk zou zijn om aan een film van 90 minuten te werken, en ik zou het niet willen doen. Met dat in gedachten was het dus nodig om het kort te houden. Maar omdat de originele manga deze tijdlijn volgt, kon ik ook niet te snel door die scènes heen rennen. Omdat ik toen dacht dat het publiek het niet zou kunnen bijhouden. Ik wilde het ook gemakkelijk houden voor het publiek om in een goed ritme te volgen wat er gebeurt. Dus ik dacht: “Wat kan ik doen?” En dan denk ik dat ik uiteindelijk de kracht heb geleend van wat muziek in een film kan doen. Omdat ik denk dat de dialoog en de kunst veel kunnen doen, maar dat is niet genoeg. Ik denk dat de muziek echt in staat is om hun emoties en wat ze van binnen voelen gemakkelijk en duidelijk over te brengen. Dus zelfs in een korte scène waarin de muziek het tempo veranderde of wat er gebeurde of wat er aan de hand was, kon ik het kort en bondig houden. Maar ook makkelijk te volgen en in een goed ritme.

DEADLINE: Wat was een scène waarvan je dacht dat die niet zou werken tijdens het maken van de film, maar die bij het zien meer resoneerde dan je op het scherm dacht?

OSHIYAMA: Er is veel. Maar ik denk bijvoorbeeld dat er tegen het einde van de film ongeveer drie tot vier minuten zijn waarin de film teruggaat naar het verleden. Er zijn veel bezuinigingen en stills. Het hebben van zoveel foto’s wordt veel op tv gebruikt, maar zelden in films omdat het voelt als een ontsnapping. Het is dus maar een lange tijd. Drie en een halve minuut of vier minuten alleen muziek en foto’s, we dachten: “Gaat dit wel goed?” Ik was bezorgd. Maar vanwege het schema hadden we geen tijd meer, dus moesten we er gewoon stills van maken. Dus totdat het werd vertoond, maakte ik me zorgen: ‘Zal het publiek dit goed vinden? Zal het nog steeds overbrengen wat we willen en zal het geaccepteerd worden?” Maar het publiek vond het erg leuk. Dus bij mij werkte het uiteindelijk goed.

DEADLINE: Praat over het einde van de film. Fujino heeft te maken met dit schuldgevoel over het verlies van haar vriend, maar houdt uiteindelijk een stukje van haar kunstwerk bij zich. Wat betekent dit voor hem? OSHIYAMA: In de manga is die strip met 4 panelen geplakt. Ik dacht misschien in de film dat het niet belangrijk is om die strip op het raam te laten plakken. Maar ik denk dat toen ik aan dit project begon, een van mijn grootste doelen was om de manga zoveel mogelijk te respecteren en trouw te blijven. Dus uiteindelijk kwamen we overeen met de manga. Maar ik denk dat in de film, zelfs als we die strook met vier panelen niet op het raam hadden geplakt, het einde overbracht wat we wilden overbrengen, en ik denk wat de manga wilde overbrengen. Omdat ik denk dat Fujino buiten haar raam aan het werk is, het lijkt op een prachtig stadslandschap. En dan gaat het van ‘s morgens vroeg naar’ s avonds laat, en ze werkt gewoon de hele tijd door. En ik denk dat het achtergrondlandschap echt het werk heeft gedaan van wat die strip met vier panelen overbrengt. Maar ja, ik denk dat we uiteindelijk de manga op elkaar hebben afgestemd. Maar ik denk wel dat wat ik wilde overbrengen, wat de manga wilde overbrengen, al was overgebracht als dat logisch is.

(Dit interview, uitgevoerd via een tolk, is aangepast voor lengte en duidelijkheid)