Een meteoriet sloeg in op de loopbrug van het huis van een Canadese professor. Een deurbelcamera legde het allemaal vast
Meld u aan voor de wetenschapsnieuwsbrief Wonder Theory van CNN. Verken het universum met nieuws over fascinerende ontdekkingen, wetenschappelijke ontwikkelingen en meer.
CNN
—
Het was een eenvoudige, zonnige middag op het Canadese Prince Edward Island toen Joe Velaidum en zijn partner, Laura Kelly, op pad gingen om hun hond uit te laten. Toen Velaidum zag dat er een losse riem in de tuin lag, stopte hij even om hem op te rapen voordat hij een korte wandeling maakte.
Minuten later sloeg een meteoriet in op de loopbrug – precies waar Velaidum had gestaan – en een Ring-deurbelcamera legde het hele incident op video vast.
“Ik stop nooit op die plek – ooit,” vertelde Velaidum aan CNN over het incident, dat plaatsvond in juli 2024. “En als we er nu op terugkijken, merkten we door de video dat als ik maar even op die plek was gebleven twee minuten langer zou ik absoluut door deze meteoor getroffen en waarschijnlijk gedood zijn.”
Maanden later, nadat laboratoriumanalyses hadden ondergaan die bevestigden dat het in feite een rots was die uit de ruimte was gevallen, is het object officieel goedgekeurd. gecatalogiseerd in een database die wordt bijgehouden door de non-profit Meteoritical Society.
Het exemplaar – genaamd “Charlottetown” naar de nabijgelegen stad – valt op door de begeleidende video, die de Universiteit van Alberta heeft gemaakt. uitgegeven vorige week. Terwijl de deurbelbeelden de aankomst laten zien niet de eerste gevangen op video is het opmerkelijk omdat het incident van heel dichtbij en met opgenomen geluid werd vastgelegd, aldus Dr. Chris Herd, hoogleraar aard- en atmosferische wetenschappen aan de Universiteit van Alberta in Canada.
Ringcamerabeelden tonen een meteorietinslag nabij een Canadees huis
“De Charlottetown-meteoriet heeft zijn aankomst zeker op spectaculaire wijze aangekondigd”, vertelde Herd, die het exemplaar verzamelde en de meteorietencollectie van de Universiteit van Alberta beheert, aan CNN.
“Geen enkele andere meteorietinslag is op deze manier gedocumenteerd, compleet met geluid”, zei hij.
Zelfs in het werkveld van Herd komen incidenten zoals de meteorietinslag op Prince Edward Island – de kleinste provincie van Canada, net ten noorden van Nova Scotia – vrijwel nooit voor.
Het online meteorietrapportagesysteem van de Universiteit van Alberta ontvangt ongeveer tien inzendingen per week. Maar “0,1% of minder van de binnenkomende vragen blijken daadwerkelijk meteorieten te zijn,” zei Herd.
Velaidum, zelf hoogleraar aan de universiteit, accepteerde niet zomaar de mogelijkheid dat het object dat zijn voortuin trof van buitenaardse oorsprong was. Waarschijnlijker, zo vermoedde hij, was het uit een vliegtuig gevallen of van het dak gevallen.
“Het rationele deel van mijn brein zei alleen maar: ‘Nee, dit moet iets veel alledaagsers zijn dan een meteoriet, toch?'” zei Velaidum.
Aanvankelijk, zei hij, begon het echtpaar het afval van het trottoir te vegen.
Het was Kelly’s vader, die in de buurt woont, die het echtpaar ertoe aanzette enkele monsters op te baggeren voor verder onderzoek. Met behulp van een vacuüm en een magneet – die de metalen in meteorieten kunnen aantrekken – schraapten ze een monster van 95 gram bij elkaar.
Toen een snelle online zoektocht de meteorietencollectie van de Universiteit van Alberta opleverde, nam het echtpaar contact op en stuurde enkele foto’s mee.
Herd zei dat hij meteen wist dat ze een bonafide ruimtesteen hadden.
“Ik heb de expertise dat ik naar honderden, zo niet duizenden van dit soort foto’s heb gekeken,” zei Herd, en merkte op dat meteorieten bedekt zijn met een zwarte schil die ontstaat wanneer ruimterotsen reageren met de dikke atmosfeer van de aarde terwijl ze meer dan 45.000 afstanden afleggen. mijl (72.420 kilometer) per uur.
Wat de gebeurtenis nog specialer maakt, zei Herd, is het feit dat een camera het moment van de inslag heeft vastgelegd – een verbluffende observatie, niet alleen omdat het de aankomst van de meteoriet bevestigt, maar ook omdat de beelden de wetenschap ten goede kunnen komen.
“We werken aan het analyseren van de video om te zien of we meer kunnen zeggen over de val van de meteoriet, inclusief de snelheid”, zei Herd. “Misschien kunnen we het geluid analyseren, om bijvoorbeeld iets te zeggen over de fysieke eigenschappen van het gesteente.”
Herd en Velaidum wezen ook op een reeks bizarre toevalligheden die verband hielden met de aankomst van de meteoriet.
Ten eerste, en misschien wel het meest ontnuchterend, zou Velaidum door het object zijn getroffen als het slechts een paar minuten eerder was aangekomen.
Het was de eerste bevestigde meteorietinslag in de geschiedenis van het 5.700 vierkante kilometer grote Prince Edward Island.
En Herd had ongeveer tien dagen na het incident een familievakantie gepland op het eiland, zodat hij het exemplaar persoonlijk kon ophalen.
“Het is gek. Dit verhaal zit vol met dat soort dingen: serendipiteit,’ zei Herd.
Velaidum voegde eraan toe dat hij een cursus religieuze studies doceert over ‘de zin van het leven’ aan de Universiteit van Prince Edward Island, waarin onder meer een discussie wordt gevoerd over de uitgestrektheid en kracht van het bredere universum.
‘We hebben een deel van de cursus dat gaat over de onmetelijkheid van de ruimte en hoe onbeduidend ons bestaan lijkt als we het tegen die achtergrond bekijken,’ zei Velaidum, ‘wat weer een vreemd toeval is.’
Het soort ruimtesteen dat zijn eigendom trof, is echter niet zo zeldzaam. Het is geclassificeerd als een “gewone chondriet” – ook wel “gewoon” genoemd omdat ze veel voorkomen bij meteorieten.
Maar de oorsprong ervan is niet minder fascinerend: “We zijn er binnen de wetenschappelijke gemeenschap vrij zeker van dat dit soort meteorieten afkomstig zijn van afgebroken stukken van asteroïden in de asteroïdengordel tussen Mars en Jupiter,” zei Herd.
“Dit ene brok dat afgelopen 25 juli om 17.02 uur op aarde arriveerde … bevond zich daarvoor waarschijnlijk miljoenen of tientallen miljoenen jaren in de ruimte,” voegde hij eraan toe.
Tegenwoordig maakt de meteoriet uit Charlottetown deel uit van de Meteorietcollectie van de Universiteit van Alberta, die meer dan 1.800 exemplaren herbergt – de grootste in zijn soort in Canada.
Herd, de curator van de collectie, zei dat leden van het publiek die hopen een vermoedelijke meteoriet ter overweging in te dienen, er rekening mee moeten houden dat sommige aardse objecten vaak worden aangezien voor ruimterotsen.
Slak is bijvoorbeeld de rotsachtige zwarte substantie die wordt weggegooid als bijproduct bij het smelten of raffineren van metaal. Maar slakken hebben vaak zichtbare belletjes – en ‘bubbels zijn uiterst zeldzaam in meteorieten.’
Wat waardevol en fascinerend is aan het sorteren van de ‘meteoorfouten’, zoals de wetenschappelijke gemeenschap ze gekscherend noemt, van de meteorieten is de informatie over ons universum die deze ruimterotsen kunnen bieden.
“Alles op aarde is nieuwer vanwege de geologie en actieve processen (op het oppervlak van onze thuisplaneet)”, zei Herd. “Er zijn geen rotsen van die leeftijd – 4,5 miljard jaar oud – bewaard gebleven op aarde.”
