Olivia Colman en John Lithgow in Queer Family-drama

Na Veel geluk voor jou, Leo Grandeeen virtuoze showcase voor Emma Thompson, dat ook een zeldzaam openhartig gesprek was over de seksualiteit van een oudere vrouw, keert de Australische filmmaker Sophie Hyde terug in Jimpa naar een gebied dat dichterbij ligt 52 dinsdagen. Die speelfilmdebuut uit 2014, een prijswinnaar voor regie bij Zonnedansvoelde heel persoonlijk. Deze nieuwe film gaat nog een aantal stappen verder, waarbij inspiratie wordt gehaald uit de dood van Hyde’s vader en haar niet-binaire tiener als 16-jarige wordt gecast, vermoedelijk vergelijkbaar met henzelf. Met liefde gemaakt en met veel inlevingsvermogen geacteerd door een cast onder leiding van altijd betrouwbare profs Olivia Colman En Johannes Lithgow, Jimpa is niets anders dan oprecht.

Maar om eerlijk te zijn, het is ook een beetje saai, alsof je vastzit in een kamer met een stel oversharers uit de les queerstudies. Zelfs het nieuwe gezicht van Lithgow die rondspringt in een Amsterdamse sekskerker, naakt op een leren vest en tepelring na, kan er niet veel leven in blazen.

Hyde en co-schrijver Matthew Cormack verdienen de eer omdat ze de queercultuur niet hebben afgeschilderd als een enkele homogene monoliet, maar als een divers spectrum van facties die elkaar kunnen kruisen of met elkaar in botsing kunnen komen. Het is ook verfrissend dat de boog van het goed aangepaste tienerpersonage Frances (Aud Mason-Hyde) niet over trauma of genderidentiteit gaat. Dat gezegd hebbende, heeft de film meer representatieve waarde dan narratieve vitaliteit.

Een van Hyde’s voornaamste interesses lijkt hier de duidelijke verschillen tussen drie generaties te zijn LGBTQ+ mensen, zelfs binnen dezelfde familie – vooral in de nuances van de manier waarop we onszelf identificeren en de veroudering van het strikt categoriseren van medereizigers langs binaire lijnen, of het nu gaat om geslacht of seksualiteit.

Er kan ongetwijfeld een waardevolle film worden gemaakt over de ideologische kloof tussen de generatie die de zware strijd heeft gevoerd voor homorechten, AIDS-bewustzijn en seksuele vrijheid, en degenen die veel later zijn gekomen in een wereld die over het algemeen opener en accepterender is, zij het nog steeds met uitdagingen. Helaas is dit niet die film.

Colman (met een subtiel maar meer dan redelijk Australisch accent) speelt Hannah, een filmmaker uit Adelaide die een project pitcht over de niet-confronterende ontbinding van het huwelijk van haar ouders nadat haar vader, Jim (Lithgow), uit de kast kwam als homo. Ze verkozen vriendelijkheid boven conflict, benadrukt ze, wat financiële managers en potentiële cast ertoe aanzet min of meer te vragen: “Waar is de film?” Zonder conflict, zo lijken ze te suggereren, is er geen conflict.

Maar Hannah heeft het conflict opgeborgen als haar manier om te rationaliseren waarom haar vader hen op dertienjarige leeftijd moest achterlaten om te vertrekken en een groter leven te leiden dan Adelaide haar kon bieden. De volledige waarheid over de scheiding van haar ouders komt geleidelijk naar buiten, met minimale impact wanneer deze wordt onthuld. Het is onduidelijk of Hannah’s moeder, Catherine (Deborah Kennedy), op de hoogte is van het filmproject, maar het is vrij duidelijk dat Jim, die zich al lang in Amsterdam heeft gevestigd, waar hij de strijd heeft voortgezet terwijl hij zich niet-monogaam aan de vruchten ervan tegoed deed, dat niet is.

Hannah is van plan haar vader over de film te vertellen wanneer zij en haar onmogelijk perfecte echtgenoot Harry (Daniel Henshall) Frances meenemen op bezoek bij Jimpa, zoals ze hem liefkozend noemen. (Als mijn oren me niet hebben misleid, verwijst Jimpa joviaal naar Frances als zijn ‘klein ding’, wat nog erger lijkt.) Maar de tiener baart hun ouders zorgen door aan te kondigen dat ze van plan zijn bij Jimpa te blijven en een jaar middelbare school te gaan doen. te Amsterdam.

Aangezien zowel Hannah als Harry toonbeelden zijn van ondersteunend ouderschap, wil geen van beiden degene zijn die ‘Nee’ zegt. Ze denken dat Frances zal beseffen dat het een slecht idee is als ze eenmaal vakantie hebben doorgebracht met de hedonistische Jimpa.

Frances heeft hun grootvader altijd als held aanbeden vanwege zijn tientallen jaren van gemeenschapsactivisme en zijn vrijgevochten keuze om het leven te gaan leiden dat hij wilde, en uiteindelijk de academische wereld in te gaan. Zijn lichte huis aan de gracht, met zijn constante werveling van vrienden, geliefden en queer kids, voelt als een LGBTQ+-utopie. Op Jimpa’s cocktailparty voor zijn bezoekende familie – waar het entertainment bestaat uit een shirtloze hunk in een leren borstharnas die Puccini zingt – ontmoet Frances de meer wereldse 19-jarige Isa (Zoë Love Smith).

Ze beginnen te daten en Frances proeft voor het eerst seks op het zonovergoten gras van een homo-cruisegebied, terwijl naakte mannen elkaar door de bomen vermaken. Het is als een seks-positief Eden! Isa en haar vreemde bende vertegenwoordigen een opwindende nieuwe verlichte wereld voor Frances, wier eerdere sekservaring beperkt was gebleven tot genderstudies.

Dat maakt het vooral teleurstellend als hun verafgood Jimpa en zijn drietal oude vrienden – brutale tantes met opgetrokken wenkbrauwen die zoals vereist in spontane verzen van ‘Don’t Leave Me This Way’ breken – de beperktheid van hun opvattingen over de wereld onthullen. seksualiteit spectrum. Niemand zegt nog steeds dat ‘queer vroeger iets anders betekende’ in een LGBTQ+-film, zou je denken. Maar je zou het mis hebben.

Niet dat de spanning zich verder ontwikkelt dan dat Frances een minuut lang aan een kanaal pruilt. Dat is ook omdat Jimpa verandert in een andere film als er een gezondheidscrisis is waardoor Hannah’s stekelige zusje Emily (Kate Box) op de vlucht gaat. Die noodsituatie verlegt ook de focus weer naar Hannah, die moet worstelen met haar tegenstrijdige gevoelens jegens Jim en moet beslissen of ze in haar film over de scheiding van haar ouders de waarheid zal vertellen of de rimpels in het verhaal wil gladstrijken. Wat wederom niet bepaald voor meeslepend drama zorgt.

Dit is een film vol goede bedoelingen. Het toont ons de allerbelangrijkste levensader van liefde en steun in de families (zowel biologische als gekozen) van LGBTQ+-mensen; de vooroordelen waarmee gender-nonconforme mensen zelfs binnen queergemeenschappen te maken krijgen; en de moeilijkheden die het ouder worden met zich meebrengt voor een generatie homoseksuele mannen wier frontliniegevechten tijdens de AIDS-pandemie ervoor zorgden dat ze niet verwachtten dat ze er nog hun laatste jaren zouden blijven.

Maar het script van Cormack en Hyde voelt te vaak alsof het is opgebouwd uit opsommingen uit een LGBTQ-mediareferentiegids. Ondanks gevoelig werk van de acteurs en een duidelijke verankering in het persoonlijke leven van de regisseur, is het gezin dat centraal staat in het drama zulke voorbeelden van heilige, liberale acceptatie dat het moeilijk is om als mensen in hen te investeren.

Soms voelen ze bijna als personages in een SNL parodie op het ultieme Sundance-drama – Hannah, Harry en Frances zijn allemaal veganisten; Hannah geeft intimiteitsworkshops met acteurs; De 40-jarige Harry is zo cool en relaxed dat hij nog steeds skateboardt (Henshall verdient beter); Hannah heeft doordachte gesprekken met Frances over compersie (Google het) en polyamorie; moeder en, ik herhaal, 16 jaar oud kind neemt samen een melkachtig bad. Vraag me niet waar dat over gaat, maar eww.

Ik ben oud genoeg om me een sombere tijd te herinneren waarin queer-mensen hongerig waren naar doordachte, multidimensionale schermweergave, maar het doet me pijn om te zeggen dat mijn oogbollen tijdens veel van de zeer serieuze momenten als gokautomaten rolden. Jimpa. Ach ja, Amsterdam ziet er tenminste mooi uit.