Liegen om met verdriet om te gaan? ‘Herinneringen, zeker traumatisch, zijn niet betrouwbaar’

Malou Holshuijsen zou liever schrijven dan praten. Op papier heeft ze controle over haar verhaal en kan ze haar personages precies laten doen wat ze wil. In het interview dat ook af en toe opkomt. Ze zegt regelmatig na een vraag: “Ik weet niet of het artikel hierover zou moeten gaan.”

Die opmerking heeft ook te maken met haar eerste boek, Zachttop LachenOver een Malou, groeide op in een Indiase-Nederlandse familie die, vanwege een fel evenement, een posttraumatische stressstoornis (PTSS) verhoogt en jarenlang stil is. Het is een roman, geen autobiografie, maar in interviews moest schrijver Malou vooral praten over haar eigen trauma, niet over de literaire keuzes die ze had gemaakt. Het boek, genomineerd voor de Hebban -debuutprijs, heeft 25.000 exemplaren verkocht en wordt nu verwerkt tot een theatervoorstelling voor het National Theatre.

Omdat Holshuijsen kan schrijven. Ze weet hoe ze spanning moet opbouwen en legt haar personages met humor neer, ondanks een schild van grove onschendbaarheid. Ook haar tweede roman Alleen en duizend mensen Bevat die elementen, net als haar eerste theatermonoloog, Ik vier het kleinwaarmee ze op 31 januari in première gaat. De monoloog gaat over een vrouw die een hondenuitloper is en haar klanten vertelt als een leugen tegen haar klanten dat ze MS heeft (omdat ze dan niet in de winter hoeft te werken). Maar kun je nog steeds zo’n felle leugen terugnemen? Ze zit vast in een web van leugens. Tegelijkertijd probeert ze een felle evenement te verwerken.

Na een try-out in november zei je dat mensen soms wegliepen van de kamer.

‘Mensen kennen me soms alleen van Zachttop Lachen. Op de een of andere manier dachten sommigen dat dit verhaal ook autobiografische fictie was. Dat ik doe alsof ik zelf mevrouw heb. Maar in november had het personage nog geen naam, haar naam is nu Emma. Dat maakt het duidelijker voor het publiek. “

Hoe ben je in het theater beland?

“Kobra TheatreProducties zag iets in mijn podcast Tussen dertig en sterf Met Tatjana Almuli en wilde het naar het theater brengen. Maar ik zei toen: “Als je me op het podium wilt zetten, moet je me theater maken.” Dat was een voormalige droom van mij. Toen blufte ik en zei: “Ik heb een ander verhaal en ik denk dat dat heel geschikt is voor theater.”

Had je dat?

“Ha, nee, dat had ik niet. Eerst begon ik met een verhaal over een vrouw die zegt dat ze een relatie heeft met een man, maar van wie je uiteindelijk ontdekt dat ze een stalker is. Alleen toen kwam Netflix met de serie Baby rendier En ik wilde geen soortgelijk verhaal maken. Dat was niet slecht, ik had al snel dit nieuwe idee dat dichter bij mij is in termen van thema. Met zo’n stalker weet je als een publiek dat iets niet mentaal goed is, maar iedereen doet dat. Dat is spannender. “

Had je al gehandeld?

“Mijn MBO -opleiding was een voorbereiding op de theaterschool, maar toen speelde ik een rol in een serie waarin ik Topless moest, terwijl ik dat niet wilde. Ik zag ook een diploma -uitvoering van de kleine kunstacademie waarin iedereen was topless. Ik was zo luid en slim en durfde veel te zeggen.

Wat bedoel je met luid?

“Ik dacht lange tijd dat mijn talent in dingen zei die andere mensen niet durfden te zeggen. Er was altijd conflict, branden, toen ik ergens was. Later hoorde ik dat mensen een beetje bang voor me waren.”

Wie was jij als kind?

“Ik kwam met verhalen in mijn eigen hoofd, ook op school. Als ik nu terugkijk, weet ik vaak niet of ik me iets herinner of dat ik het heb bedacht. Mijn ouders werden benaderd voor die verhalen. In De basisschool in een stripopdracht, had ik iemand iets met beledigende woorden tegen iemand anders. . “Tegelijkertijd dachten leraren dat ik lui was, omdat ik mezelf niet in dingen kon stoppen die ik niet interessant vind. Maar als ik schrijf, sta ik net na uren op, omdat ik in mijn broek plas.

“Op de middelbare school, in de tweede klas, was iemand op wie ik gek was toen we op weg waren naar school met een groep. Ik kan me alleen herinneren dat ik daarna in de Nederlandse les zat, dat ik klasgenoten zag huilen en dacht: stop met huilen , omdat huilen het echt maakt.

Waarom heb je het niet verteld?

“Vertellen was geen optie, zo voelde het gewoon. Therapie kwam erachter dat ik veel meer een ‘Indo’ ben dan ik dacht dat ik was.”

De ‘Indiase stilte’?

“Ik heb problemen met die naam. Dat suggereert een keuze, maar deze mensen kwamen naar Nederland en er was geen bereidheid om hier naar hen te luisteren. Het is een overlevingsmechanisme geweest om te worden geaccepteerd.

“Tegelijkertijd sprak mijn Indiase grootmoeder veel, dus ik begreep dat verhaal van Indiase stilte niet. Maar het was compensatieverlaway voor wat ze niet zei. Ze is in een Japans interneringskamp geweest met haar moeder en Zuster. Ze kwam daar hard uit.

Wat is eng over verdriet?

“Dat is een heel moeilijke vraag voor mensen die niet weten hoe ze veilig moeten zijn. Toen ik hoorde dat mijn grote -grandmache was gestorven, kroop ik in de kast en begon daar te huilen. Ik weet dat mijn moeder hetzelfde deed. Wij kan niet uitleggen waarom we dat doen. Leuk om verhalen te maken waarin ik erachter kan komen: wat is er ruimte over, wat heeft er iets over? . om hierover te praten.

Mijn dekmantel was bij mij gedragen. Voor andere mensen is een grapje hun dekking

Je schild lijkt te zijn verdwenen. Wat is er gebeurd?

“Na het ongeluk van de klasgenoot had ik zo’n gigantische PTSS dat ik op een gegeven moment mensen op straat zag crashen. Toen kreeg ik nachtmerries en ik was bang om te slapen. Ik was drie nachten wakker en zag de raarste dingen. Ik belde de raar Dokter en kreeg onmiddellijk hulp. hou je me voor de gek? Is dat waarom ik me zoveel gedraag? Hoe kan ik dit missen? “

Je personages in je romans en de show lijken te bestaan ​​uit je schaduwzijden van het verleden.

‘En de schaduwkant van mijn voorouders. Op de een of andere manier wil ik ze vertellen: ik begrijp hoe het is gegaan. Je gedrag kan er zijn, je pijn kan er zijn, het is logisch dat je zo voorbereid bent. Maar natuurlijk praat ik ook Ikzelf.

De waarheid niet vertellen is ook een thema in je verhalen.

“Ik denk dat alles wat Emma logisch is, ze probeert haar hoofd boven water te houden na een felle gebeurtenis. Kun je iemand de schuld geven die zich zo onveilig voelt dat ze zich zo gedraagt? Ik was vroeger verdrietig en onzeker en ik was op zoek naar aandacht Door mezelf te dragen.

“Ik ben opgevoed met echt verkeerd liegen. Maar we liegen, dus daarom is het interessant om dat gedrag uit te werken. Na mijn prestaties hoor ik vaak van mensen:” Ik ken iemand die met kanker of een andere ziekte komt. “Ik weet het Dat ik in de klasse van een meisje was op de Mavo die beweerde zelfmoordpogingen bijna elke week te doen. Ze had een poging gedaan, maar werd op tijd gevonden, zei ik: “Ga de volgende keer in het bos zitten, dan stoort dat je niet.” Toch blijft het interessant dat het ongemak is bij de mensen die weten dat de ander liegt.

Je werkt ook aan de vraag of herinneringen waar zijn.

“Dat is de reden waarom ik niet durfde hulp te zoeken. Al snel zal ik iets in therapie vertellen dat niet waar is. Maar herinneringen, zeker traumatisch, zijn niet betrouwbaar. Ik heb geleerd dat dit niet uitmaakt voor de verwerking. Ik weet dat sommige verhalen Dat oma over het kamp vertelde was niet waar.

In hoeverre kun je je personages een andere manier geven met stressvolle situaties om met brute onschendbaarheid om te gaan?

“Het sluipt altijd binnen. Als schrijver maak ik graag onsympathieke karakters van wie je zult houden. En is een persoon die ooit vrij is van zijn eigen immuunsysteem? Ik denk dat ik nog steeds een beetje onbetwistbaar ben dan ik. Maar ik ben niet langer Heb een kanon als verdediging. “

Om te delen





Mail de editors