Actrice Sigrid Koetse: een klassieke diva die uitblonk in tragedies, en later omarmde modern Toneel

Het is een van de sterkste theaterbeelden uit de carrière van Sigrid Koetse, verbonden met de scène vanaf de leeftijd van twintig: ze speelt in de verpletterende montagentank Bakeliet (1987) van Gerardjan Rijnders bij Toneelgroep Amsterdam. Om haar heen, een storm van twaalf wilde vrouwen in een gek huis dat dansen, zingen, bellen, in een soort bewegen plastic samenleving. Koetse, ook bekend als La Koetse, zit onbewogen op een bar, gekleed in wit kostuum met een witte hoed. Die hoed past bij haar: ze had een liefdesliefde.

De wortels van Sigrid Koetse liggen bij de Nederlandse komedie, Haagsche Comedie en het openbare theater. Ze was een actrice met stijl en allure, getraind door de groten van die tijd, Guus Oster, Ko van Dijk, Guus Hermus en Han Bentz van den Berg. Ze speelde altijd in het repertoire van Tsjechov, Shakespeare en Vondel. Maar door Bakeliet La Koetse moest plotseling improviseren. Ze had slapeloze nachten. Uiteindelijk gaven de rol en de uitvoering haar een bevrijding van de ‘repertoire -goedkeuring’. Ze werd onderscheiden met de hoogste kroon, Theo d’Or.

Sigrid Koetse is een actrice met ten minste twee opmerkelijke carrières: die in het oude -gemodificeerde Star Theatre en in het hedendaagse repertoire. Ze stierf op 89 -jarige leeftijd in haar geboortestad Amsterdam.

Sigrid Koetse werd geboren op 6 september 1935 in Haarlem als de dochter van een Groningen -vader en een Finse moeder. Na de HBS ging ze naar de theaterschool in Amsterdam, waar ze in 1955 eindexamens deed. Ze debuteerde op 8 oktober van dat jaar in de Nederlandse komedie met de rol van Amparo in Mariana PinedoEen toneelstuk van de Spaanse schrijver García Lorca waarmee hij in de negentiende eeuw protesteert tegen het absolutisme. Koetse werd geëerd met de top Naeff -prijs, een prijs voor veelbelovend nieuw theatertalent.

Koetse was getrouwd met acteur en directeur Jan Retèl. Hun dochter Sjielera Retèl is ook een actrice; Ze is de halfzus van acteur René Retèl.

Wereldrepertoire

Koetse zat twee jaar in dezelfde klasse als Ramses Shaffy gedurende twee jaar. Ze zegt over deze tijd ‘de mooiste herinneringen aan haar leven’. Ze gingen vaak samen naar de film en speelden die film, ze waren de hoofdpersonen zelf.

Na haar debuut speelde Koetse grote rollen van het Wereldrepertoire als Goneril in de Nederlandse komedie King LearHeks en hofdame van Lady Macbeth in MacbethIn stukken van Tsjechov en Brecht. Ze was Ophelia in GehuchtBadeloch in Gijsbrecht van aemstel. Ze was aangesloten bij zowel de Nederlandse als de Haagsche Comedie, het openbare theater en Toneelgroep Amsterdam. Vanaf het begin, sinds televisieseizoen 1954-1955, wisselde ze theater af met film en televisie, vooral na de geboorte van haar twee kinderen. In de jaren vijftig en zestig werd ze jaarlijks getoond in haar succesrol Badeloch in Vondels Gijsbrecht van aemstel. Ze speelde rollen in verschillende genres, waaronder de titelrol in de farce De prachtige schoen Lapperswoman (1959), ook van Lorca en de thriller U spreekt met uw moordenaar (1960) van Frederick Knott. Hierin speelt Koetse een vrouw die uitgaat met haar voormalige minnaar; In de tussentijd plant haar man een vreselijk plan. Ze was ook te zien in toneelstukken zoals Drie zussen (1979) in Rouw past op elektriciteit (1980).

Haar aandeel in speelfilms en televisieseries is indrukwekkend, inclusief Knooppunt (1989), Werther Nieland (1991), Glooding (1998) in Inzetten (2003). Koetse was een echte dramatische actrice die uitblonk in tragedies.

Toen ze op 65 -jarige leeftijd met pensioen ging bij Toneelgroep Amsterdam, schreef Rijnders het stuk speciaal voor haar BernhardGeïnspireerd door het werk van de Oostenrijkse toneelschrijver Thomas Bernhard. In Bernhard Koetse kon haar mooi en talent laten zien, haar glorie en tragedie. Dit geschreven eerbetoon aan Koetse was indrukwekkend en uniek in de podiumgeschiedenis: “Ik heb ze allemaal gespeeld”, zegt Koetse in Bernhard. “Masja/ zowel masjas/ olga/ arkadina/ bij voorkeur/ ik speelde/ queens/ tragische koninginnen/ met tragische kinderen/ ik speelde ze allemaal/ Medea/ Andromache/ Hecuba/ Maria Stuart/ Elisabeth.” Iedereen die haar hoorde spreken, met die versleten, zware stem, kristalhelder klinkend in het theater, vergeet dat niet.

Opvallend genuanceerd

Toch wat Bernhard Niet haar eerste monoloog: in de jaren negentig speelde ze met groot succes SluitEen stuk van de Franse schrijver Jean-Yves Picq over het persoonlijke leven van de beroemde Operadiva. Koetse en Callas: Het was een prachtige reflectie.

Hoewel Koetse allemaal de radicale fase -innovaties nauwlettend heeft ervaren, was ze opvallend genuanceerd rond, bijvoorbeeld, tomaat van 1969. Nadat haar ooit werd gevraagd hoe ze die stormen van vernieuwing had doorstaan, merkte de Grande Dame van de Nederlandse Toneel zeer realistisch op: ” We hebben gemerkt: “We zouden ons nu ter dood brengen in uitvoeringen uit de jaren vijftig. Opzettelijke stijlveranderingen zijn vooral zichtbaar voor de buitenwereld, niet voor de spelers. Ik kan niet van het ene moment naar het andere zeggen: “Vanaf nu ben ik een innovatief persoon?” Voor acteurs is een stijl veel minder snel voorbij dan de toeschouwers denken. Voor mij is niet zozeer al die tijd veranderd. “

Ze heeft zich echter altijd verzet tegen ‘leefde -in’ in de scène, wat op een bepaald moment was. De claus ‘zijn of niet …’ Gehucht Bijvoorbeeld, onzorgvuldig spelen, met een ondertoon van ‘We weten dat nu’, werd bijvoorbeeld zeker niet besteed aan Koetse, zoals ze in een gesprek uit 2005 in deze krant benadrukte: ‘Tegenwoordig is het binnenkort: doe het gewoon. Maar het is niet alleen! Het is theater en theater is vergroot! ”

Na haar pensionering bleef Koetse spelen als een freelance actrice. In 2014 was ze samen met Kitty Courbois en Ingeborg Elzevier De komedie De duif Van Bert Edelnbos. Alle drie waren de zeventig verre gepasseerd. De actrices symboliseren elk een speelstijl; Courbois als de moderne speler. Elzevier de Comédienne en Koetse de onbetwiste diva. De drie vrouwen in het stuk zijn zussen van elkaar en komen samen in een zomerhuis. De ingang van Koetse was destijds onvergetelijk, destijds in de Leidse Schouwburg. Ze woont in Griekenland en draagt ​​een stralende witte bontmantel. De echte reden voor haar bezoek aan Nederland is er een second opinie. Wat dit betreft, geeft ze aan het einde pas later, wanneer de schok de drie dames heeft geraakt. Zelfs bij Koetse, maar haar verzet is ongebroken.

In deze rol verenigde Koetse haar hele carrière: die van chique dame bij de Nederlandse en Haagsche Comedie, gevolgd door haar grote maar hardere rol bij Toneelgroep Amsterdam. Net als in Bernhard verbindt ze De duif “De komedie met een vleugje tragedie”, in haar eigen woorden. Dat wordt toepasselijk gezegd, vooral die ‘aanraking’.

Om te delen





Mail de editors