De tragische dood van One Direction-lid Liam Payne bracht velen ertoe de kleinzieligheid rond tieneridoolisering opnieuw op te roepen. Toen de band in 2015 aankondigde uit elkaar te gaan, waren de krantenkoppen NRC ontmoette ‘Huil meiden: One Direction gaat uit elkaar‘. En nu komt het ook NRC niet verder dan een oppervlakkig gesprek tussen twee jonge redacteuren die opmerkten dat het “behoorlijk gênant was om fan te zijn van One Direction” (Online succes onderscheidt het One Direction-tijdperk van eerdere boybands18/10). Een gemiste kans. Laten we het hebben over hoe gênant het is dat jonge meisjes en vrouwen nog steeds worden gestigmatiseerd vanwege wat ze leuk vinden.
Als 14-jarige in 2011, een jaar na de oprichting van One Direction, maakte ik via een vriend kennis met hun muziek. En ik was destijds niet de enige die meteen in de ban was van het zogenaamde One Direction-infectiezoals het liefkozend bekend is onder fans. De gelijktijdige opkomst van sociale media was een katalysator voor de wereldfaam die de band in korte tijd ontwikkelde. Platformen als Twitter, Instagram en Tumblr brachten niet alleen de nieuwe mogelijkheid om direct in contact te komen met de bandleden, waarbij vaak alleen al een gevoel van verbondenheid al voldoende was, de platforms boden ook de mogelijkheid om grootschalige online gemeenschappen. Miljoenen fans van over de hele wereld stonden 24/7 met elkaar in contact. Er was een constante stroom van informatie en gesprekken, deels aangewakkerd door de bizarre productiviteit van de band. In iets meer dan vijf jaar bracht ze vijf studioalbums uit en deed ze vier wereldtournees met in totaal ongeveer 330 shows.
Ongelijkheid
Zelfs als niet-fan kon je niet ontsnappen aan One Direction tijdens de hoogtijdagen. Als jonge tiener werd ik hierdoor meteen geconfronteerd met een andere kant van het fan zijn: de veelal vrouwelijke fans werden voortdurend afgedaan als hysterisch, emotioneel en leeghoofdig. Een overtuiging die zijn kern vindt in de hardnekkige seksistische ideologie dat alles wat meisjes leuk vinden, zoals spelen met Barbies, make-up en dus ook popsterren, automatisch inferieur is.
Voetbal heeft wereldwijd miljoenen mannelijke fans. Kijk naar elke wedstrijd en je zult zien dat supporters helemaal gek worden, maar pas als ze dingen kapot maken, worden ze echt afgekeurd. Terwijl meisjes die alleen maar graag in dezelfde uitverkochte voetbalstadions dansen, bij voorbaat worden afgeschreven. In 2013 hield One Direction een 7,5 uur durende livestream met de titel ‘1D-dag‘. Er werd mij verteld dat ik gek was omdat ik een deel daarvan volgde. Tegenwoordig is het volgen van gaming-livestreams van puberjongens niet meer dan normaal.
We leerden al op jonge leeftijd de kracht van solidariteit kennen
Dertien jaar later erger ik me nog steeds enorm aan deze ongelijkheid. Het is begrijpelijk dat er soms met verbazing werd gekeken naar de tranen en extase van One Direction-fans. Maar door daar altijd op te focussen, negeer je het waardevolle dat achter de emotie verborgen zat. Veel Richters zijn nu twintigers en dertigers, net als ik. Het zijn vrouwen die op jonge leeftijd de kracht van solidariteit hebben leren kennen, vriendschappen hebben gesloten met gelijkgestemde mensen over de hele wereld en de toegevoegde waarde begrijpen van het gevoel ergens bij te horen.
Bovenal zijn het vrouwen die, acht jaar na het uiteenvallen van de band, samenkwamen, alsof er geen tijd is verstreken, in het hotel in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires waar het fatale incident van Liam Payne plaatsvond, terwijl ze hun handen en tassen omhoog hielden om het te vieren. om Liams vader te beschermen tegen de tientallen camera’s en paparazzi. In plaats van fonteinen te slopen uit verdriet en woede, gebruiken we onze emoties om elkaar te steunen, om een verlies te dragen dat als nutteloos wordt gezien.
