Als kinderen spelen deze drie acteurs de taboes van liefde

Kinderen ontwikkelen zich door te spelen. Door te doen alsof. “Je was de vader en ik was de moeder,” zeggen ze tegen elkaar, en hop, ze zijn in hun rol. Dus, terwijl kinderen spelen, acteurs Keja Klaasje Kwestro, Louis van der Waal en Peter Seynaeve (die zijn rol varieert met Joep van der Geest) Reigen heroping.

Het is een hervatting van Snaar (2022), een uitvoering die Sarah Moeremans maakte bij NTGENT, die vervolgens alleen door Corona kon worden gespeeld. Schrijver Joachim Robbrecht gebaseerde vorm, thema en titel van zijn stuk over Arthur Schnitzlers Raidan vanaf 1897; Tien dialogen in relaisvorm, over verschillende vormen van liefde.

Net als Schnitzler schuwt Robbrecht de taboes niet. Hij schreef bijvoorbeeld een scène over een vrouw die seks heeft met een paard. Over incest tussen een broer en zus. Over de relatie tussen een pedofiel en een kind van negen. Op papier klinkt dat erg zwaar en tragisch, en toch blijft de toon verrassend licht en vrolijk tijdens de uitvoering, zonder de ernst van dit soort thema’s te ontkennen – en dat is te wijten aan de manier waarop de acteurs hun rol naderen.

Dus als kinderen spelen. Dat verkent onveilige, opwindende en soms ronduit dubieuze werelden gebaseerd op nieuwsgierigheid en nieuwsgierigheid, maar binnen een veilige omgeving: ze doen alsof. “Waar zijn we?” Is de eerste vraag die de acteurs elkaar (en ons) stellen. Wat gaan ze spelen? In een niet-beschrijvende decor (Dorothee Curio) van grote, grillig gevormde blokken gemaakt van verwijdering en aluminiumfolie (ook die blokken kunnen zich nog steeds alles voorstellen), geven de acteurs de indruk om te bedenken wat ze hebben over liefde ter plaatse. Degene gooit een idee (Tinderdate?), De andere springt binnen als een tegenstander (“Swipe, Swip!”) En het belichaamde onderzoek kan beginnen.

Hilariteit

De drie acteurs lijken grote vrijheid te ervaren in hun rol, wat de prestaties, lichtheid en Schwung geeft. De grens tussen vrijheid en de omtrek blijkt echter soms dun te zijn; Seynaeve kan de verleiding niet altijd weerstaan ​​om de directe band met het publiek te exploiteren, wat tot veel hilariteit leidt, maar soms de zorgvuldig gecomponeerde prestaties een beetje duwt.

De mooiste scène gaat over een echtpaar met een lang getrouwd. Zij (Kwestro) is geïrriteerd door de toekenning van haar echtgenoot (van der Waal), die zelfs meer dan haar slippers haar verleent. Hoe fanatisch ze ook tegen hem is en de smalle -mindness van het huwelijksinstituut, hij blijft opzij hoe gek hij voor haar is. Ondanks haar ergernis blijft het paar samen (“Dertig jaar getrouwd. Nee, veertig. Nee, vijftig!”) En de vrouw, oud, wordt ziek. “Je stort in je stoel in”, zegt hij. “Nee,” protesteert ze terwijl ze zinkt. Ze heeft dorst, zegt ze. Dunne stem. De man opent een fles wijn. Ze moet erom lachen. Ze steken sigaretten aan, hoewel ze niet meer roken. Voedsel samen kruimlende cake, in bed. Het is tedere rebellie, in de laatste momenten delen ze samen. Het is een prachtige liefdesscène.

Omdat Moeremans het spel, zichzelf speelt, in Reigen heroping Voor het onderwerp gaat de uitvoering in zekere zin ook over theater. Net als kinderen leren door te doen alsof, verbreden we net zo goed ons referentiekader of door getuige te zijn van het spel van andere mensen. Het bezoeken van het theater is een excuus voor het cliché, een gezamenlijke praktijk in empathie. Even zijn we die gelukkige single, dat A-seksuele, dat webcammeisje dat normaal zo ver van ons afkomt. Dat is verrijkend, ook (of precies) waar de empathie moeite kost. Het maakt dat Reigen heroping Niet alleen is een opgewekt onderzoek naar de excessen van liefde, maar ook, indirect, een pleidooi voor theater als een kunstvorm.

Om te delen





Mail de editors