René Van Meurs (39) heeft altijd gelijk, maar krijgt het van niemand. In elk geval vindt hij dat aan het begin van zijn nieuwe Cabaret -uitvoering. Er wordt een ‘assertiviteitsprobleem’ gevonden. Is hij niet een beetje te fanatisch in het leven?
Gaat dit over Noodzakelijk kwaad, De opvolger van de poelifinario-winnende 2636. Het draaide om vader en zoon, na de geboorte van een zoon en een reis die uit Meurs en Vader naar Schotland bestond. De laatste gaat ook kort over in deze zesde optreden, wanneer Van Meurs zijn kind verkoopt met opa en oma voor een onaangekondigde logeerpartij. Zonder veel vragen zou de reden hiervoor duidelijk zijn geweest: Van Meurs en zijn vriendin hadden een ruzie.
Weer Van Meurs houdt het erin vast Nodig Dicht bij huis. Dat resulteert in veranderende resultaten. Leuk zijn de anekdotes waarin zijn ‘assertiviteitsprobleem’ in sitcom-achtige situaties terechtkomt. Van Meurs probeert zijn recht te krijgen op de onbelangrijke momenten. Hij belandt bijvoorbeeld in een hooggrote discussie met een medewerker van het pompstation nadat hij onder de poort sleept zonder een toiletgeld te betalen en hij interpreteert een handgebaar op de snelweg, waarvan hij denkt dat hij wordt aangeboden om parkeerruimte-seks te worden aangeboden .
Strong is ook het verhaal waarin hij een ambachtelijke opdracht uitvoert namens zijn kind. Bloedfanaat duikt hij in een geloofwaardige imitatie van een tekening van een peuter, maar de omtrek die hij van zijn duim trekt, leidt tot een verwarmingsverschil met de leraar over de interpretatie ervan. Van Meurs vertelt met dik geleid mededogen voor zichzelf, maar ondertussen zie je voornamelijk een anti-held die slecht in staat is om de hoofdproblemen te onderscheiden. Het resulteert in een vermakelijk tragikomisch portret.
Overmaat
Het is jammer dat de rusteloze en hyperactieve van Meurs nogal geneigd is tot een overvloed aan één -liners. Vooral als hij praat over situaties waarin het gevaar van clichégrappen het leven is (vecht met vriendin), trapt hij regelmatig in die herfst (“We brengen onze zoon tweetalig op. Ik spreek Nederlands en mijn vriendin”). Zijn spervuur van grappen gooit dan munten in een Grabbacht naar de beurs: hoewel het iets wint, maar ook veel verliest.
Van Meurs legt uit hoe hij zich terugtrekt naar een vakantiepark na escalatie van een onbeduidend gevecht met twee jeugdvrienden. Zijn favoriete remedie in stijl – opwindend voor een piek – biedt een aantal leuke verhalen. Het is onnodig dat hij vaak probeert vriend Jos grappig te maken met zijn accent, iets tussen Haags en Rotterdams. Meestal Jos ‘onbeleefde tile wijsheidssoort (“als je gelijk wilt hebben, dan koop je alleen een spiritniveau”) op zichzelf al voldoende effect.
Het is geen verrassing dat het uiteindelijk allemaal goed komt tussen Van Meurs en zijn vriendin. Van Meurs breit het einde heel mooi, maar zijn catharsis voelen niet onoprecht. Zijn karate -leraar en vrienden weten hoe hij hem duidelijk kan maken dat hij niet altijd zijn eigen recht hoeft te verdedigen, of om iemand anders aan te vallen: “Omdat als je dat doet, je maximaal zult winnen, maar je verliest alles eromheen. ”
