Beschermingsreview – Siobhan Finneran vuurt op alle cilinders in dit smakelijke misdaaddrama | Televisie en radio

ALways en voor altijd als ik Siobhan Finneran op het scherm zie, word ik bijna 40 jaar teruggevoerd voor haar Mardy Teen Outrage in de film Rita, Sue en Bob ook, terwijl ze bezwaar maakt om altijd eerst te gaan als ze Bob in zijn auto op de Moren schuwen. “Het is niet zo goed, T’Second Time!” Het is het grappigste, somberste dat je ooit zult zien.

Finneran heeft sindsdien consistent gewerkt, maar in de afgelopen jaren is ze echt in haar koninkrijk gekomen als een briljante personageacteur-de vrouw waar je naartoe gaat als je iemand nodig hebt om een ​​merg diep vermoeidheid met de wereld te spelen. Met name dit is in dienst van Sally Wainwright in Happy Valley, in Welke Finneran Sgt Catherine Cawood’s worsteldeKwetsbare, herstellende/vervallende verslaafde zus, Clare, die de harten van Catherine en kijkers in stukken op verschillende punten onderweg in stukken kapot maakt, voordat we ons allemaal gamely opraden en doorgingen, zoals de personages van Finneran de neiging hebben te doen.

Nu, voor het eerst, is ze in de hoofdrol van een televisiedrama-Di Liz Nyles in Protection, een zesdelige thriller geschreven door Kris Mrksa, over een gezin dat leeft onder het getuigenbeschermingsschema (ongeveer 3.000 mensen in het VK doen het op elk moment, volgens een bijschrift bij het begin) en de speciale filialen die er zijn.

NYLES is vrijwel uw standaard ITV-thriller-uitgave-agent. Ze heeft een tiener-borderline-trouble-dochter, een onaangename ex-man en zorgzame taken voor een chagrijnige vader (David Hayman), zelf een voormalige politieagent, met wie Liz haar hele leven een moeilijke relatie heeft doorgemaakt. Hij lijdt nu aan de na-effecten van een beroerte en een nieuwe diagnose van dementie. Als een beetje licht reliëf heeft Nyles een affaire met haar getrouwde collega DS Paul Brandice (Barry Ward).

Jimmy McLennan (Kris Hitchen) woont in een veilig huis met zijn vrouw, Helen (Catherine Tyldesley), en dochter, Amy (Tilly Kaye), onder de bescherming van een team onder leiding van NYLES terwijl hij wacht om bewijs te geven tegen een lokale drugsbaron, Eddie Crowther (Alec Newman). De dag voordat hij voor de rechtbank verschijnt, barsten twee gemaskerde mannen in en doden beide ouders. Amy verbergt en overleeft.

Brandice is zwaar gewond en probeert het gezin te redden. Het probleem is dat de McLennans niet zijn zaak waren en dat hij er niet had moeten zijn. Had er niet van moeten weten, en had zeker niet moeten weten waar ze ze kunnen vinden. Was hij de bron van het lek dat leidde tot de moorden, en was het kussensgesprekken van Nyles die hem de informatie gaven? Zo ja, heeft hij haar vanaf het begin gebruikt? Welke lengtes zullen nyles gaan om zichzelf te beschermen tegen ontdekking en tegen het in gevaar brengen van de promotie die ze moet krijgen?

En met die stukken in het spel, gaan we weg. Slechts één aflevering was beschikbaar voor een beoordeling, maar het lijkt een smakelijke opstelling, alles voelt vol vertrouwen uit en de wendingen (inclusief of papa zijn eigen flirten had met corruptie waarvan zijn dochter nu vreest dat ze haar kunnen bijten) komen met een mooi tempo. Ja, ons wordt gevraagd te geloven dat wanneer een geschikt veilig huis niet kan worden gevonden voor de wees Amy, Nyles haar meeneemt om in plaats daarvan in haar ouderlijk huis te wonen, en dat Nyles in de auto van Brandice kan breken om de telefoon te herstellen die hij gebruikte om hun affaire te voeren in min of meer volledig zicht op de officieren van de moordscène, maar hebben we veel geest over het uitrekken van de grenzen van de geleerlijkheid? Nee, niet echt. We begrijpen allemaal dat we de draad niet in de gaten houden.

Dat gezegd hebbende, het gevoel dat dit een zeer grote verspilling is van de talenten van Finneran, dringt aan en dreigt het spel soms te bederven. Als algemene regel studeren acteurs af van vlezige tweede snaarrollen tot eenvoudiger leads en dan, als de goden erop glimlachen, naar het kleine handvol vlezige loodrollen die elke inbedrijfstellingsronde worden gecreëerd. Dit is ongetwijfeld een eenvoudige rol voor Finneran, vergeleken met haar Happy Valley -stints en nog veel, veel meer, maar ze brengt alles wat ze heeft en het is geweldig, wat veel veeleisende plezier om te zien. Als het de springplank is naar andere, grotere, meer uitdagende hoofdrollen in de toekomst, zo erg beter, voor haar en ons allemaal.