Bob Dylan: Messias met Harmonica tegen Will en bedankt

Bob Dylan is altijd een kruising geweest tussen een bard, een druïde, een clown en een heilige. Zijn eerste stappen op het podium deden denken aan Charlie Chaplin (hij heeft het nog steeds die elastisch spasmen – let op het voetenwerk). Zijn gitaarspel was ruw en ongeduldig, noch verrassend omdat de zeezieke klinkt uit zijn harmonica. Maar dan die stem! En die woorden!

Dit geldt ook voor Een compleet onbekendeEen film die nog beter klinkt dan het lijkt. In de film, vernoemd naar een regel uit het anti-bourgeo-lyrische nummer ‘Like a Rolling Stone’ van Dylan, volgen we de jonge Bob na zijn ingang naar New York, in de voetsporen van zijn idool Woody Guthrie, tot en met zijn geruchten optreden als Reborn Rocker met elektrische gitaar op het Newport Folk Festival van 1965. Vanaf nu was hij niet langer sociaal ontroerd hip, maar rebellen koel.

Sinds de film werd uitgebracht, hebben Dylan Fanatici lange lijsten gemaakt van wat wel en niet goed is over de verhalende verbeelding van regisseur James Mangold. Hij krijgt punten voor de kleding, het haar, de straten. Natuurlijk tien punten voor de verbluffende Dylan -interpretatie van Timothée Chalamet, zowel in zang (grimmig) als in gedrag (ondraaglijk). Nadelen voor de overdreven boo -oproep op Newport en de gecomprimeerde chronologie; De ‘Judas’ die Dylan uit het publiek wordt genoemd, klonken pas een jaar later, in Manchester. En nee, Pete Seeger heeft het niet geprobeerd (de film verwijst subtiel) met de geluidskabels van een bijl Dylan.

De laatste ‘geheugen’ trekt de dichte mist van mythen waarmee deze rijdende Dylan is omgeven, als een ‘commerciële’ breuk met – of verraad – de volkswereld die hem had verwelkomd en het geweldig had gemaakt. Dat is een stuk subtieler, muziekjournalist Elia Wald Clear Dylan gaat elektrischHet inzichtelijke boek waarop de film (losjes) is gebaseerd. Dylan, die altijd van Rock ‘N’ Roll, mensen in de nieuwe wereld van Rock, altijd had gehouden als een serieuze kunstvorm die een veel groter publiek zou bereiken. De echte revolutie van Newport was niet zo dat Dylan zo verrast was (‘als een Rolling Stone’ werd op dat moment al op de radio gehoord), maar dat Pete Seeger en zijn volgers plotseling zo goed en oud klonken, als muziek voor het kampvuur.

In de tussentijd roept deze Dylan -film ook de vraag op: met wie hebben we hier eigenlijk te maken? Een totaal onbekend, die in een oogwenk op de Shakespeare van populaire muziek ontstaat. En die voornamelijk over zichzelf vertelt. Bob Dylan lijkt op Rusland zoals het ooit werd gekenmerkt door Winston Churchill: A Mystery, verpakt in een mysterie, in het hart van een enigma.

Transformatie

In een vroege scène Een compleet onbekende Legt de jonge Bob, de New York Snow, nog steeds expliciet uit die houding ten opzichte van het leven. Zoek jezelf? Onzin, zegt hij tegen zijn vroege vriendin Sylvie (Suze Rotolo, wiens naam in het script op verzoek van Dylan is gewijzigd). Je moet jezelf niet vinden, maar om het “iets anders” te bereiken – veel interessanter. Dat was wat de Young Robert Zimmerman (1941) uit Minnesota kwam doen in New York. Slapen in iemand anders, naar de nieuwe Woody. Aan ‘Bob Dylan’ (1961).

Dylan koesterde daarna ook dat talent voor transformatie, deels om te ontsnappen aan de wurggreep van zijn publiek, maar zonder twijfel omdat hij erin gelooft. In zijn eigen burleske roll -print Renaldo en Clara (1978) ‘Dylan zelf speelt de mysterieuze Renaldo, terwijl de rol van’ Bob Dylan ‘wordt gespeeld door de bierdrinkende rocker-met-cowboy-hoed Ronnie Hawkins. In Ik ben er niet (2007) van Todd Haynes – ook een zinvolle titel – vijf acteurs en een actrice, Cate Blanchett, nemen de rol van Dylan op. De recente Rolling Thunder Revue (2019) door Martin Scorsese, gepresenteerd als een documentaire door Dylan’s tour met dezelfde naam uit 1975, is verweven met verzinsels, waaronder romantiek van latere actrice Sharon Stone met Dylan.

Het kan nog gekker zijn. In een bizar interview in Rollende steen In 2012 kondigde Dylan aan dat hij de “transfiguratie” is van een volledig andere Bobby Zimmerman, een Hell’s Angel die stierf in 1961, net het jaar dat de andere Zimmerman naar New York vertrok. Op de een of andere manier was de ziel van het ontspoorde motorpoesje genesteld in die van zijn naamgenoot, de aspirant-bard uit Minnesota. Transfiguratie is een theologische term voor de eerbiedige Jezus die aan zijn discipelen verschijnt (Matthewus17: 2: “En hij werd veranderd in de ogen van hun ogen”).

Je kunt zo’n Jezus -vergelijking afwijzen als megalomane gesprekken van een rockster, maar in het geval van Dylan lijkt ze ongemakkelijk. Was hij tenslotte niet zo tegen zijn wil en massaal als redder-met-een-mondharmonica, de ‘stem van een generatie’?

En werd hij niet keer op keer beschimpt, belachelijk gemaakt en door zijn teleurgestelde volgers aan het kruis genageld? De “Judas!” Manchester kwam toen hij het publiek in 1966 aan het publiek verbeterde. “Dit is Amerikaanse muziek,” gromde hij over die controversiële Europese tournee naar het ongemakkelijke publiek. Met een enorme Amerikaanse vlag achter hem-niet echt een openbaar vriendelijke gimmick ten tijde van de oorlog in Vietnam.

Auto -ongeluk

Datzelfde jaar was het voorbij: Dylan – we zien hem aan het einde van Een compleet onbekende Wegrijden, tegenover de toekomst – had een motorongeluk, trok zich terug in het bos in Woodstock en voerde nauwelijks de acht jaar daarna uit. Ironie: De man die het symbool werd van de ‘tegencultuur’ van de jaren zestig, inclusief het Woodstock -festival, was afwezig de helft van dat decennium en met de band in de kelder van hun huis op zeer verschillende idiosyncratische muziek, het zaad van wat nu is genaamd ‘Americana’.

Dat rusteloze, ongrijpbare karakter van Dylan, voortgestuwd door een creatieve explosie die hij nauwelijks begrijpt, komt binnen Een compleet onbekende Een nogal gedwongen romantische aanklacht, die een vleugje feministische wraak kent.

Tegen het einde van de film verbreekt de goede ‘Sylvie’ de relatie met eervolle en onbetrouwbare Bob, die jammer is van achter een hek. Het is nooit gebeurd (Suze Rotolo was niet op het Newport -festival), en het lijkt een lange vertraagde Herstel Aan vrouwen wiens Dylan profiteerde van succes op zijn ladder en die hij vervolgens maltrait en Dankte. In het bijzonder politiek bewuste Rotolo en de veelgeprezen zanger Joan Baez, dan veel bekender dan hij. Dylan’s ambivalente relatie met vrouwen die zijn misogynie-is, is onmiskenbaar, maar natuurlijk wil de Hollywood-Moral zich ook bekeren en spijt hebben, zelfs als het van achter een hek is.

Daar zit iets dieps in. Dylans Dilemma was nooit de keuze tussen kunst of het meisje, maar altijd ‘deze kunst of een andere’. Wat de film discreet verbergt, is dat ‘Sylvie’ al achter de horizon was verdwenen op het Newport Festival ten tijde van Dylans. Hij had nog een muze, Sara Lowns, een voormalige Playboy-Bunnie met wie hij zou trouwen en vond een geplaveide familie, ver weg van het lawaai van New York. Zijn latere, traumatische scheiding van Sara zou het gepatchte album zijn Bloed op de sporen Leveren (1974), dat maakt deel uit van zijn allerbeste werk.

Op de motorfiets of niet, een ‘Hellish Angel’ is zeker deze Robert Zimmerman. Een levende en nog steeds werkende legende (nu de 83-jarige Dylan presteerde honderd keer per jaar of meer uit 1988). Een artistiek wezen dat we zien in deze gelikte, onweerstaanbaar vermakelijke film die zijn carrière luidruchtig op de rails zet, en alleen maar een turbulent ziet met één wiel glijden.

Om te delen





Mail de editors