Bridget Jones maakt opnieuw de voor de gek van de onmogelijke eisen dat vrouwen zichzelf en elkaar opleggen

Na de persprestatie van de vierde Bridget Jones -film Boos over de jongenIn een kamer die 96 procent vol was met vrouwen, na het opnieuw lezen van mijn eigen recensies en het bekijken van al haar films sinds 2001, sloeg het als een bom: Bridget Jones en haar dagboeken waren nooit echt romkom, maar altijd meer overdrijving en satire. We hebben haar veel te serieus genomen, met die discussies over haar gewicht, seksvrije dagen, alcoholgebruik en sigaretten. Ze maakte de draak met alle onmogelijke eisen dat vrouwen zichzelf en elkaar opleggen. Als je erachter keek, zag je eigenlijk een geweldig persoon.

Bridget Jones was wie je werd als je patriarchale machtsstructuren en casual seksisme hebt geïnternaliseerd. Al dat gedoe over wie de ware was, de verkeerde, maar opwindende Daniel Cleaver of de trotse stille wateren van Mark Darcy, of Hugh Grant versus Colin Firth: het was allemaal gewoon een rookgordijn. En wij – dat 96 procent vrouwelijke publiek – trapten met open ogen in. Omdat ja, die acteurs die een glamour, humor en zorgeloze hoffelijkheid hadden die sinds Cary Grant niet op het zilveren scherm waren geweest.

Comeback van het jaar

Maar laten we bij het begin beginnen. En voor degenen die van tevoren willen weten, is Bridget Jones de comeback van het jaar: Boos over de jongen is een warm bad van herkenning. Ze werd verwekt door Helen Fielding, die haar middenjaren introduceerde in de niet -ondertekende kolom ‘Bridget Jones’s Diary’ in de Britse krant De onafhankelijke. Daarin beschreef Fielding scherp en geestig de escapades van een 32-jarige Singleton. Ze wordt voortdurend herinnerd door haar omgeving dat het de hoogste tijd is om verslaafd te raken, een gezin te vestigen en op te richten. Tik op Tok, Tik Tok, pedant mannen in haar gebied imiteren de biologische klok. Alsof ze haar ter plekke willen versmelten.

Omdat we vergeten dat te midden van het grote ongemak dat Bridget over haar lichaam voelt, versterkt door een meedogenloze stroom van rotsen van haar moeder: ze is niet alleen erg aantrekkelijk voor de mannen die op haar vallen, ze houdt ook van seks. Die postcoïstische blushwangen zijn te eten.

Overstoten

Dit zijn ook stereotypen. Fielding May beschreef haar heldin als de ‘Queen of Cringe ‘ En een überstunt, maar als een personage om van te houden. Alle films tot en met deel vier zijn er ook in geslaagd om liefdevol te onderhouden. We zien Bridget Jones Clunning door het leven omdat ze zo vooraan staan, niet omdat ze zo is. Volgens Fielding verklaart dat ook in verschillende interviews waarom de jaren twintig van Gen Z haar heeft herontdekt. Ze lijden aan misschien nog boeiende (schoonheid) eisen en vinden het bevrijdend om te lachen met Bridget.

Het eerste boek en in het bijzonder de eerste film waren een moderne variant van Jane Austens Trots en vooroordelen (Gepubliceerd in 1813, minstens twintig keer gefilmd). Een morele roman die met een scherpe plek naar de Britse upperclass keek. Colin Firths Snobistic Mark Darcy wordt natuurlijk opgeroepen om niets voor de arrogant – of is hij gewoon sociaal onhandig? – Mr. Darcy van Austen. Bij wijze van heerlijke intertekstualiteit interviewt Bridget in de boekacteur Colin Firth die in een mini -serie uit 1995 de heer Darcy speelde. Dat soort hints geven aan hoeveel Bridget Jones is in de traditie van de Britse klassensatire.

Maar laten we niet teveel over Darcy praten. De derde film stopte een kind in zijn armen en spelde een bruidssluier in Bridgets. In Boos over de jongen Zijn personages verdwenen en personages waren dood of riepen uit de dood, maar het is een parade van oude kennissen. Die spoilers zullen snel genoeg rond zingen. Dat beide films niet precies op elkaar worden aangesloten, is niet het ergste. De tijden zijn veranderd, de film probeert een paar dingen op te maken op het gebied van racisme en seksueel kruisbordergedrag van de eerste twee films in het bijzonder. Het is echter niet echt wakker. Bridget is nog steeds een parodie op de samenleving die haar heeft grootgebracht.

Er zijn twee nieuwe ‘liefdesbelangen’: The Young Roxter (Leo Woodall van Op een dag) en Mr. Wallaker (Chiwetel Ejiofor, bekend van 12 jaar een slaaf). ZellWeger speelt Bridget weer geweldig, op de grens van slapstick aarzelend tussen verrassing en hyperventilatie, haar gezicht een voorbeeld van conflicterende emoties.

Waar ZellWeger zich tussen Demi Moore bevindt De stof een Nicole Kidman in Babygirl Zal waarschijnlijk weer veel pennen verscherpen. Zolang we ons herinneren dat Bridget Jones geen personage is van een sociaal-realistisch drama, maar de vrouw die probeert een lachende spiegel omhoog te houden.

Om te delen





Mail de editors