Danielle Deadwyler in Blumhouse Horror

De metaforen wegen zwaar in de nieuwste Blumhouse -horrorfilm, die meer afhankelijk is van subtiele sfeer dan hun gebruikelijke aanbiedingen. Het soort doordachte, gemeten afzuigerskoeler die niet misplaatst zou zien als een Twilight Zone Aflevering – of, als het is versterkt tot grotere proporties, een Jordan Peele Film – De vrouw in de tuin Schobt zijn onterechte saaie titel met zijn aanzienlijke thematische ambities. De film maakt hen niet volledig waar, maar het verdient de eer voor het proberen van iets anders in een oververzadigd, vaak uitbuitend genre.

Directeur Jaume Collet-Serra -die de laatste tijd in dergelijke grootschalige producties heeft verhandeld als Jungle Cruise,, Black Adam En Handeling – keert terug naar zijn horrorwortels (Huis van was,, Wees) met deze bescheiden gebudgetteerde inspanning. Volledig ingesteld op het soort geïsoleerde landelijke boerderij dat Andrew Wyeth zou hebben geschilderd, draait het om een ​​gezin bestaande uit Ramona (Danielle Deadwyler,, Tot En De pianoles))die nog steeds herstelt van een verwoestend auto -ongeluk dat haar man David (Russell Hornsby) heeft gedood, gezien in flashbacks; De 14-jarige zoon Taylor (Peyton Jackson), wanhopig proberen de man van het huis te zijn; en de zesjarige dochter Annie (Estella Kahiha). De familie is duidelijk in moeilijke tijden gevallen, waarbij Ramona rondkruipt op krukken, het huis in verval en de elektriciteit die onlangs is afgesneden.

Hun situatie wordt nog meer beladen met de plotselinge verschijning van een mysterieuze vrouw (Okwui Okpokwasili, The Exorcist: gelovige), volledig bekleed in het zwart, inclusief de sluier die haar gezicht bedekt, zwijgend in een stoel aan het einde van hun tuin zit. Ramona beveelt haar kinderen in huis te blijven en waagt zich om de vrouw te benaderen, die vraagt: “Hoe ben ik hier gekomen?” Maar de schijnbare verwarring van de vrouw duurt niet lang, omdat ze plotseling aankondigt: “Vandaag is de dag, Ramona. U belde en ik kwam.”

Degenen die het nogal dubbelzinnige einde van de film willen ontcijferen, zouden er goed aan doen om die woorden te onthouden. In de tussentijd ratelen de spanning van de film sterk als mysterieuze fenomenen zich voordoen – van de familiehond die vermist wordt aan de vrouw in het zwart dat lijkt te zitten dichter en dichter bij het huis met elke waarneming op haar verrassende reactie wanneer Taylor haar bedreigt met een geweer. Het is op dit punt dat de film begint te veranderen in bekende horrorfilm tropen, inclusief de verplichte jump-angsten en snelle bewerking om schokken te veroorzaken.

Maar die vervallen voorkomen niet De vrouw in de tuin van een snee boven de gebruikelijke reguliere horror, dankzij de stijlvolle, meestal ingehouden richting van Collet-Serra; De knappe cinematografie van Pawel Pogorzelski die bewijst dat prachtig zonnige blauwe luchten net zo beangstigend kunnen zijn als donkere, regenachtige nachten; En de uitstekende uitvoeringen rondom.

Deadwyler, die steeds steeds beter en beter wordt, brengt onverwachte schaduw naar haar karakter, die worstelt met verdriet en vaak hard aan haar kinderen klikt, ondanks haar duidelijke liefde voor hen. Jackson en Kahiha zijn volledig geloofwaardig als de jongeren die proberen te begrijpen wat er aan de hand is en, in tegenstelling tot zoveel kinderacteurs, niet irritant zijn. En Okpokwasili heeft het soort opvallend verbieden dat de aanwezigheid zou moeten garanderen.

Sommige genre-fans zullen teleurgesteld zijn door de langzame burnstijl van de film en het cryptische karakter van het scenario van Sam Stefanak, inclusief het einde van de twist die open staat voor interpretatie. Maar voor iedereen die meer geïnteresseerd is in cerebrale horror en minder in het zien van slagaders die stromen en ingewanden uitkomen, De vrouw in de tuin biedt aanzienlijke beloningen.