De klassieke muziek- en operacritici van de New York Times zien en horen veel meer dan ze beoordelen. Dit is wat hen onlangs heeft verslaafd. Laat uw eigen favorieten achter in de reacties.
Nicole Scherzinger
Ik had niet verwacht dat de voormalige leadzanger van de Pussycat-poppen, Nicole Scherzinger, overtuigend een Hollywood-portretterde in Andrew Lloyd Webber’s bijna onherstelbaar cheesy musical “Sunset Boulevard” zou afbeelden. En toch geeft ze een spectaculaire en gewaagde uitvoering als Norma Desmond in Jamie Lloyd’s donkere, uitgeklede revival op Broadway.
Waar Norma zich meestal terugtrekt, explodeert een teruggetrokken grande dame over het podium in een mist van zelfrespect, Scherzinger met kinetische energie. Haar zang, gebeeldhouwd en emotioneel, zweeft. Ze staart de uitdaging van een Rangy -nummer als “With One Look” met een schone, veilige riem en heeft nog steeds toegang tot een onmiskenbaar mooie, flutelike hoofdstem. Het enthousiaste verlangen van haar Norma om te entertainen en aanbeden te worden, in schril contrast met de modern-noir-enscenering, wordt een duidelijk teken van haar storing.
Maar er zijn ook pathos. Wanneer Scherzinger’s Norma opduikt naar het Paramount -perceel, barst haar fantastische vertrouwen een beetje voor Cecil B. DeMille, de regisseur op wie ze haar hoop heeft gevestigd op een heropleving van de carrière. In haar onzekere aarzeling lijkt ze op een bijna onbewust niveau te erkennen dat Norma weet dat ze zichzelf voor de gek houdt.
Net als een nucleaire reactie genereert die spleet in Norma’s zelfperceptie een kolossale hoeveelheid emotionele energie, die Scherizinger in een coruscerende uitvoering van “alsof we nooit afscheid nemen.” Norma is misschien een grap voor de buitenwereld, maar de uitvoering van Scherzinger creëert een eigen wereld, een wereld waar een stille-filmster een prachtig innerlijk leven heeft dat echt zingt. Oissama zahr
Een Janacek -koppeling
In maart was Duitsland de Janacek -bestemming. Op een zondagavond opende de Opera van de Berlijnse staat een nieuwe productie van “De excursies van de heer Broucek,” Een zeldzaamheid zo excentriek dat je bijna het libretto moet negeren; De volgende nacht ging de Bavarian State Opera in München in première met Krzysztof Warlikowski’s enscenering van de meer beroemde “Kat’a Kabanova.”
Als de dirigent Simon Rattle zegt over “Mr. Broucek”, “ “Je zult nooit zoiets zien of horen.” Janacek noemde het een burlesk, en hoewel het zeker grappig is, is het vrijwel onsamenhangend, een combinatie van avonturen aan de maan en de 15e eeuw. Maar als een regisseur de chaos kan bestellen, is dat dan Robert Carsen. Hij transporteert beide verhalen naar de late jaren 1960, voor een nog steeds delirious portret van een man in het tijdperk van ruimtevaart en politieke opstand. Rattle, een van de grote Janacek -tolken vandaag, heeft een overtuigende zaak gemaakt waarom deze opera het verdient te zijn gehoordZelfs als het zelden wordt gezien.
De opera’s van Janacek zijn enkele van de meest compact intense en kleurrijke in het repertoire; Elke keer als ik er een hoor, vraag ik me af waarom ze niet zo vaak worden uitgevoerd als die van Puccini. “Kat’a Kabanova” is een perfect voorbeeld, een emotionele wallop cinematic in zijn lengte en levendige details. De productie in München werd slank, hoewel voorwijdelijk geregisseerd door Warlikowski, maar wat het een hoogtepunt van het seizoen maakte, was de ster: de sopraan Corinne Winters, delicaat in haar frame en torenhoog in haar aanwezigheid. Om een voorproefje te krijgen van haar geluid, luister naar Br Klassik’s livestream van de openingsavond. Joshua Barone
Cécile McLorin Salvant en de ridders
De ridders zijn duidelijk stijgt in Carnegie Hall. Voorbij de samengestelde reeks abonnementconcerten waarvoor dit ensemble is uitgenodigd programmaDe groep is ook een spel om te verschijnen in het concert van een andere ster – zoals in Cécile McLorin Salvant’s op 27 maart. Die avond ging de setlijst van Salvant zwaar op het Amerikaanse liedboek, met selecties van Stephen Sondheim, Duke Ellington en Billy Strayhorn. (Ook opgenomen was Kurt Weill’s “Barbara-Song” in een Engelse vertaling.)
Voor ondersteuning bracht Salvant enkele van haar medewerkers van de jazzclub mee: Sullivan Fortner op piano, David Wong op bas en Kush Abadey op drums. Ook aanwezig was een 46-delige editie van de Knights, uitgevoerd door Eric Jacobsen en regelingen van de componist en bandleider Darcy James Argue.
Deze krachten werkten samen met een ideaal gevoel van evenwicht. Salvant bewoog tussen lange rijen ademhaling, oprechte balladery en meer onder druk staande ontploffingen van Sass. De snaren waren tonaal weelderig, maar in hun ritmische patronen, ongeïnteresseerd in Pops-Orchestra Autopilot; Een beetje koperige beet tegen het einde van “Stuur de clowns” hield Schmaltz op afstand.
Hopelijk is er een studio -opnamesessie in de maak. Voorlopig hebben we een verkeerde terug-back-versie van Argue’s nieuwe arrangement van “Sophisticated Lady”, uitgevoerd door Salvant met de Metropole Orkest voor de Nederlandse televisie eerder dit jaar. In de laatste seconden knikt het piano -gedeelte naar een iconische lezing van een ander Ellington -melodie, “in een sentimentele stemming” (welke Ellington beroemd opgenomen met John Coltrane). Bij Carnegie ademde ik uit met echt genot toen dat citaat weergalmde in het auditorium. Seth Colter Walls
‘Pelléas en Mélisande’
Tijdens een recente Reportingreis naar ParijsIk kneep in een avond in de Opéra Bastille voor de nieuwe productie van de Paris Opera van Debussy’s “Pelléas en Mélisande.” Welke reden had het bedrijf, afgezien van kaartverkoop, omdat hij het niet heeft gevestigd op zijn veel kleinere, meer passende Palais Garnier?
‘Pelléas’ ging tenslotte in première in 1902 in het theater van de Opéra Comique, een ruimte van slechts 1200 zitplaatsen die de tweesnijdende nabijheid, zelfs claustrofobie, van de opera versterkt. De productie van Wajdi Mouawad in de Bastille bezet nauwelijks het podium en bleef, met een enkel gebaar als concept, onbevredigend afstandelijk en breidde zich nooit uit om de ruimte te bezitten.
Maar het maakt echter niet uit, want deze ‘pelléas’, wat is Streaming op Paris Opera PlayWas zo muzikaal rijk, het had als concert beter kunnen zijn. Antonello Manacorda leidde de score met bijna uitdagende zachtheid, alsof ze het publieksleden wilden dwingen om binnen te leunen en hun gehoor te concentreren en houd ze vervolgens vast met de dromerig vloeiende sensualiteit van de opera. De stemmen werden bijna verzwolgen door de hal (arme Anne-Blanche Trillaud Ruggeri, als de jongen Yniold, was in principe onhoorbaar), maar Huw Montague Rendall’s Pelléas, misschien wel de beste van het moment, was net zo duidelijk als gesproken theater. En de sopraan Sabine Deviellhe was een ideale mélisande: een slip van een fysiek profiel, een zuiverheid van geluid dat op de andere wereldliggende, altijd net buiten bereik. Joshua Barone
Jessye Norman
Ze is slechts 22 en op het punt van sterrendom. Niet lang daarna zou ze de eerste plaats verdienen tijdens een wedstrijd in München die haar Europese carrière zou ontsteken. Maar hier, zingend begin augustus 1968 in een kleine Midwestern Town, is Jessye Norman gewoon een postdoctorale student die de zomer doorbrengt in Interlochen Arts Camp terwijl hij een masterdiploma volgde aan de Universiteit van Michigan. Ze won een Interlochen -concertcompetitie en kreeg de kans om deze weergave van “Allmächt’ge Jungfrau” uit te voeren van Wagner’s “Tannhäuser” met een orkest.
Tijdens een recente reis naar Houston had ik het voorrecht om repetities te kunnen bekijken voor een nieuwe productie van “Tannhäuser” in Houston Grand Opera, waarin alle grote castleden – inclusief de sopraan Tamara Wilson, als Elisabeth – klaar waren om hun rollen voor de eerste keer te zingen. Het was intens bewegen om Wilson vanaf een paar meter afstand te bekijken en zich voor te bereiden om haar “Allmächt’ge Jungfrau te onthullen,” Elisabeth’s derde act, voor duizenden. Ik kon het niet helpen, maar denk aan deze opname van de jonge Norman, al met het omhullende geluid, tijdloze sereniteit, strelende weelde, gemakkelijk commando en pijnlijke ontroering van de diva die ze op het punt stond te worden. Zachary Woolfe
