De Culture Week van Hedy d’Ancona: ‘Ik ben de afkeer overwonnen om naar de bioscoop te gaan op koude winteravonden’

Direct door de despotische domheid die ons omringt, krijg ik van het zien van een mooie film, een verrassende tentoonstelling of luisteren naar een concert, hoop en comfort. Ik ben een enthousiast, een bewonderaar, geen kritieke expert. Maar als je al tientallen jaren een loyale bezoeker bent dan onvergetelijke hoogtepunten en verdamping van entertainment verdamping. Ik moet bekennen dat ik het nog steeds rijke cultuuraanbod heb verwaarloosd. Een achterstand die ik probeer in te halen. Dus:

Maandag 10 februariIdomeneo

Idomeneo King of Krete. Ik heb me nauwelijks voorbereid, in dit geval zeer onverstandig, omdat ik de verhaallijn niet kreeg. Maar het speciale van Opera is dat er toch veel over is. Nogmaals!

Een overweldigend decor, prachtige muziek (Mozart), stemmen en nachtingales, zowel van de solisten als uit het koor. En veel dans.

Mijn verwarring kan ook te maken hebben met de stempel die een fantasierijke regisseur had afgedrukt op deze uitvoering. Maar ik krijg een resit, omdat een opera -expert -vriendin me een gezamenlijk uitje aan de opera gaf als verjaardagscadeau.

Geschenken in de vorm van een uitvoering of prestaties zijn een oplossing. Zeker in mijn geval omdat ik na 47 jaar te grote leefruimte uitgewisseld voor een op maat gemaakt huis. Dat betekende een release die maanden duurde. Ik mis niets en voel me opgelucht. Maar een grappig of mooi ding zal niet meer naar me toe komen. Zo lang live de podiumkaart, de bioscoopvoucher of het culturele uitje.

Dinsdag 11 februariEUS

Ik werd naar Deventer gedreven voor een opname van het televisieprogramma EUS ‘boekenclub (Ntr) waar Het archiefGeschreven door Thomas Herma Van Voss, stond centraal. Een lange reis, maar het lezen van dat boek zorgde ervoor dat ik mijn enthousiasme wilde ventileren. Het is heel mooi geschreven met humor en perspectief van de schrijver die door de ogen van de Zoon kijkt naar een vader die ontoegankelijk blijft te midden van stapels kranten, boeken en documenten; Bewijs van de tijd waaraan hij nog steeds deelnam.

De zoon zelf wordt de redacteur van een literair tijdschrift omdat zijn vader dat aan het begin van zijn carrière deed. Het doorzettingsvermogen waarmee hij zich wijdt aan dit hopeloze bedrijf wordt hilarisch beschreven. Hij leest slaperig voor alles wat schrijvers of dichters stuurt. Maar dat helpt niet om het tijdschrift succesvol te krijgen. Het heeft 136 abonnees, een zielig nummer, maar dat maakt niet uit voor de missie. Bovendien is het een haak die dient om de relatie met de vader vorm te geven. Maar dat blijft ook proberen met een hulpeloze poging. Het is boeiend en komisch en het gaat door. Je zult lachen in het tweede deel van het boek. De vader wordt ongeneeslijk ziek maar weigert dat te accepteren. Die strijd wordt gevochten tot het einde. En zelfs dan de ontkenning, wordt afwijzing vergezeld. De sombere puinhoop waarin het lijden plaatsvindt, benadrukt wat er was.

Foto Andreas Terlaak

Woensdag 12 februariDe brutalist

Ik heb altijd filmrecensies gelezen en gelezen, zelfs als ik niet ging kijken. En ik ging heel af en toe tot twee jaar geleden, ook al was ik het van plan. Maar toen ik een Cineville -pas van mijn kinderen kreeg voor mijn verjaardag en het breidde het uit, word ik gedreven door een soort gierigheid en overwin ik de afkeer om naar de film te gaan op koude winteravonden. Als gevolg hiervan heb ik veel mooie dingen gezien. Zelfs een Nederlandse film die aan de toppers zou kunnen worden toegevoegd. Dacht ik Babygirl Zo’n topfilm en genoot van de discussie over de feministische inhoud. Onzin dat je knieën gaan voor een jongere man, een stagiair in je eigen succesvolle bedrijf, is in strijd met de feministische visie op het leven. Gelukkig is er geen recept voor het feministische orgasme en ik vind het interessant hoe Halina Reijn de seksuele fantasieën van vrouwen heeft afgebeeld, waarover interessant onderzoek werd gedaan door onder andere Nancy Friday.

Op 12 februari zag ik De brutalistEen prachtig gefilmd episch over een architect, een joodse overlevende van de concentratiekampen, die zijn vrouw in Europa tijdelijk verlaat om zijn geluk in de Verenigde Staten te zoeken. Dat zal een tijdje helemaal niet werken. Je volgt hem in de meest problematische omstandigheden totdat hij wordt ontdekt door een rijke cliënt, laat zijn vrouw langskomen en kan beginnen met het realiseren van een visionaire culturele tempel. Zijn werk is aanwezig op de First Biennale in Venetië, een teken dat hij uiteindelijk erkenning kreeg voor zijn werk.

Donderdag 13 februariOp Dam Square

Een vergaderdag. Rond de tafel in de middag met Rebecca GompertsKunst (jarenlang en toch, Battlewoman voor de legalisatie van abortus en bekend van de boot waar die zelfbeschikking plaatsvond voor vrouwen uit landen waar dat verboden is), Sheila Sitalsing, een zeer bewonderde kolomschrijver bij De VolkskrantDevika Partiman, schrijver en activist voor het kiezen van vrouwen in verkiezingen, Lale Gül (schrijver) en mijzelf. Het was een groepsdiscussie voor een podcast en een artikel over de interpretatie van International Women’s Day en de stand van zaken als het gaat om de situatie van geslacht in onze samenleving. Ik ga naar de demonstratie die op zaterdag 8 maart om één uur begint met de dam in Amsterdam.

Vrijdag 14 februariPianolessen en interview

Mijn tweewekelijkse pianolessen bij Lodewijk Odé. Vanwege zijn niet-verliezende geduld en toewijding, boek ik vooruitgang zoals die van een slak, maar we spelen quatre-Mains en dan lijkt het iets. ‘S Avonds ging ik naar Rotterdam om te worden geïnterviewd door Ernst van der Kwast over mijn recente boek Het persoonlijke is politiek.

Het was een inspirerende avond omdat Ernst een goede interviewer was, de kamer attent, en het is ook leuk om te schrijven wat het is in mijn boek, dat daarna werd verkocht.

15 februariProkofjev

‘S Avonds naar het Concertgebouw met een ProkofJev -programma. Nelson Goerner, adembenemend in het tweede pianoconcerto.

16 februariAida

In de Tuschinski Cinema volg ik een gefilmde serie opera’s uit de Metropolitain Opera in New York op zondag. Deze keer Aida van Verdi. Zeer conservatief en daarom niet alleen erg mooi, maar ook voor mij zeer begrijpelijk.

‘s avonds naar Moedig In de kleine komedie waar Nydia van Voorthuizen en Marie-Lotte Hagen, feministisch duo, een grappige en hoopvolle uitvoering gaven over deze angstaanjagende tijd.

Om te delen





Mail de editors