De indrukwekkende tentoonstelling van fotograaf Sakir Khader begint met zijn eigen lijkwade

De schaduw van de dood is nadrukkelijk voorbij Yawm al-Firak (‘Day of the Farewell’), de even indrukwekkende en deprimerende eerste solotentoonstelling van de Palestijnse-Nederlandse fotograaf Sakir Khader in het Amsterdam-schuim. Zelfs voordat de bezoeker de gangen kan betreden, wordt hij al geconfronteerd met een canvas dat de fotograaf zijn reizen doorgaat en voor zichzelf kan dienen als hij tijdens zijn werk vergaat.

Die kans is dat zeker niet. Tientallen collega’s van Khader zijn de afgelopen jaren tijdens hun werk gedood door Israël, vooral in de Gazastrook, maar ook op de westelijke Jordoever in de afgelopen jaren. Hoewel Khader zelf nooit in de Gazastrook is geweest, weet hij dat elke reis naar de West -Jordoever, waar zijn familie vandaan komt, zijn laatste kan zijn. Toen de VPRO het begin vorig jaar als een beetje aan de toen 33-jarige Khader beschouwde als Als zomergast om te vragen, De omroep veranderde zijn mening In zijn antwoord: “Ik weet niet of ik er over een paar jaar zal zijn.”

Iedereen die nog niet begreep dat leven en dood het belangrijkste thema voor Khader is, laat het in de eerste kamer wrijven. Er is een dwaas, shirt gesmeerd met bloed. Een herinnering aan zijn elf -jarige neef Kosay, die in 2002 door een kogel werd geraakt en hem tegen de schouder van zijn vader blies. Het evenement maakte een diepe indruk op Khader en reed hem op weg naar foto- en filmjournalistiek.

Jonge Palestijnse jagers

De tentoonstelling gaat voornamelijk over de jonge gedood Palestijnse jagers op de Westelijke Jordaanoever en het verdriet van hun achterblijvende moeders, die in sommige gevallen nooit afscheid hebben kunnen nemen, omdat ze hun zonen na hun dood nooit meer hebben gezien en geen ordelijke begrafenis konden geven . Die vrouwen zelf zijn ook vaak niet veilig voor de Israëlische bezetter. De portretten van twee vrouwen uit het vluchtelingenkamp in de stad Jenin State dat ze in januari 2025 werden gearresteerd en sindsdien geen spoor zijn geweest.

In de eerste kamer zijn de portretten van zeven moeders tegen foto’s en afbeeldingen van hun gedood zonen, altijd in zwart -wit. Tussendoor kunt u video -opnames van jongens zien, tieners vaak, die een beetje ongemakkelijk glimlachen om het verzoek van Khader om de camerabesparen op een laatste bericht aan hun moeders, mochten ze sterven. “Ze hoeft niet te huilen”, zegt een jongen met slechte tanden, om het toe te voegen na souffing van anderen: “Ik hou van je.” Een ander zegt: “In Gods naam wil ik een martelaar worden.” Sommige jongens werden vervolgens inderdaad gedood in confrontaties met het Israëlische leger.

Tegenover deze afbeeldingen kun je andere video-opnames zien van moeders die, na het gedicht ‘Yawm al-Firak’ te hebben gehoord, over hun zonen praten. “Ik wou dat hij nog een keer terug zou komen en ik kon hem nog een keer zien”, zegt een van de moeders. Een andere zegt: “Ik hoop dat ik snel zal sterven, dan zal ik herenigd worden met Aboud.”

Begrafenis

In de tweede kamer, die niet in de duisternis is gekleed dan de eerste, ligt de nadruk op de begrafenis van gedood zonen. Je kunt zien hoe mannen en vrouwen van elkaar gescheiden zijn, treuren om hun lieve zonen, broers of vrienden. De nadruk hier ligt meer op groepen, minder op de intense band tussen de individuele moeder en zoon. De tweede kamer maakt daarom minder indruk dan de eerste, hoe goed de zwart -witfoto’s ook zijn.

Het is onmiddellijk voor elke bezoeker duidelijk dat Khader heel dicht bij het onderwerp is, dichter dan een niet-Palestijnse fotograaf. Hij is ook nauw betrokken. Bij Zomerkasters Hij vertelde afgelopen zomer dat hij soms met zijn moeder had gesproken over zijn eigen mogelijke dood.

Die nauwe betrokkenheid kan tegelijkertijd een zwakte zijn. Feministen kunnen worden geïrriteerd door de sterke nadruk op de relatie tussen moeders en zonen, met name zonen die zich aansluiten bij de gewapende weerstand. Is dat geen heel traditioneel patroon in de Arabische samenleving? Waarom niet iets meer aandacht voor de dochters? Maar als je naar de beelden van Khader kijkt, realiseren ze zich dat ze inderdaad gaan over fundamentele menselijke relaties, en dat het belangrijk is dat zoveel niet-palestines ze zien.

Om te delen





Mail de editors