De spirituele vader van ‘The Wild Living’ werd geprezen en beschimpt

‘New Fuss’, ‘Staatsarchitecturur’, ‘The Architecture Police’ en ‘Wild Living’: dit zijn enkele goed bekende termen waarmee Carel Weeber het debat gaf over het leven in Nederland een gezicht voor tientallen jaren. Een van de meest invloedrijke architecten, de Curaçao -architect Carlos ‘Carel’ Weeber, stierf op zondagavond in Curaçao. Weeber, die 87 werd, liep al enige tijd aan de ziekte van Alzheimer.

Hij werd geboren in Nijmegen, maar bracht zijn jeugd door op Curaçao omdat zijn ouders na de geboorte snel terugkeerden naar de Antilles. Vanaf de leeftijd van derde wilde hij architect worden, vertelde hij soms aan interviews. Het was een wens die hij omzette in actie toen hij in 1955 terugkeerde naar Nederland om architectuur in Delft te studeren. Deze universiteit werd ook de plaats waar hij op 32 -jarige leeftijd professor werd en tot 2003 bleef.

Na zijn studie viel hij snel op. In 1966 won hij de Prix de Rome al voor architectuur met een plan voor een nieuw centraal station in Amsterdam. Bondbreaking was het ontwerp dat hij bedacht met JB Bakema voor het Nederlandse paviljoen van de wereldtoonstelling van 1970 in Osaka. Achteraf eens was iedereen het ermee eens dat de Nederlandse inzending een enorm succes was geweest. Hij bouwde veel goedkope sociale woningen vanaf het begin van zijn carrière en bleek ook een denker en polemist te zijn als het ging om stadsontwerp en de toekomst van het leven.

Woonwijken

Hij kwam tegen wat hij “New Fuss” noemde: de kleinschalige residentiële constructie (met woonwijken) van de jaren zeventig. Wat hem betreft was Nederland verzadigd. In reactie daarop bouwde hij het Arena -plan in Alphen Aan Den Rijn tussen 1974 – 1978. Het plan leidde tot een enorm aantal discussies in de gemeenteraad, maar de “meedogenloze muur” van een kilometer die langs een beoogde ringweg liep, kwam. De reacties op de teef die hij ontwierp met monumentale gebouwen zoals de Peperklip in Rotterdam (1982) en de Zwarte Madonna (1985) in Den Haag zijn beroemd. Het appartementencomplex in Rotterdam heeft de vorm van een open papieren clip die niet minder dan 549 huizen bevat. De Zwarte Madonna, die ruimte bood voor 336 huizen, werd een voedsel voor discussie in Den Haag. Het complex rond de SPUI werd gezien als het lelijkste monster in Den Haag en een uitdrukking van ‘koud rationalisme’, waarin anderen een architecturale prestatie zagen. Het werd gesloopt en twee ministeries kwamen terug.

Beide gebouwen bleven hem achtervolgen omdat ze vaak werden besproken. Men zag in de gebouwen een ‘un-Nederlandse’, ‘anoniem’ en ‘inhumane’ monster, waarbij anderen ze typten als ‘gedurfd’, ‘efficiënt’ en ‘ultramodern’. De bewoners woonden graag in beide gebouwen, alleen in Den Haag dat geen argument voor behoud was. Weeber zelf zei: “Het moest controversieel zijn en sterke emoties oproepen. Ergeren. Ik denk dat ik erin ben geslaagd. “

‘Wild Living’

In NRC Hij veroorzaakte hem in 1997 door ruzie te maken in een interview voor ‘Wild Living’. Hij zei tegen Bernard Hulsman: “Ik pleiten voor de afschaffing van staatsarchitectuur. Als de overheid consistent is in het promoten van marktkrachten, moeten ruimtelijke planning en huisvesting ook worden geliberaliseerd. En zelfs het architecturale imago: laat de mensen zelf beslissen hoe hun huizen zullen zijn. ‘Hij zag dat heel Nederland werd gebouwd in een zee van identieke terrasvormige huizen als een opkomende ramp die’ doorgegeven fabricage ‘creëerde. Huisvesting moest worden geliberaliseerd. “In mijn ideaal gaan mensen naar een gebouw warenhuis, een soort assortiment dat huisonderdelen in verschillende variëteiten verkoopt,” legde hij zijn plan uit. Het concept van ‘Het Wilden Wonen’ leidde tot het ‘Wanted Living’ -experiment in Almere in 2001 in 2001 in 2001.

Het jaar 1997 was ook het jaar waarin het Design de Struyck in Den Haag werd afgewezen door de Welzijnscommissie, maar toch kwam. Collega’s vonden het vreselijk lelijk en dat was ongetwijfeld de reden dat hij er één was onderzoek bestelwagen De Volkskrant (1997) Collega -architecten werden uitgeroepen tot de “slechtste architect” in Nederland. Een keuze die Weeber zelf ‘traditioneel en conservatief’ beschouwde. De Struyck was bedoeld als een gebouw om te irriteren met opvallende decoraties en kleuren, en om wanorde in een omgeving te brengen, zoals studenten moesten doen.

In een onderzoek werd hij door collega -architecten uitgeroepen tot de ‘slechtste architect’ in Nederland

Kwaliteiten van de aandoening

De zorg voor de ‘orde’ en ‘coherentie’ werd in toenemende mate de last van Weeber omdat dit volgens hem in tegen de belangen van mensen inging. Hij riep op om de kwaliteiten van de aandoening te zien. Zijn oproep was niet tevergeefs: in 2005 noemde hij zichzelf een ex-architect om een ​​jaar later te worden toegekend met de MASKANT PRIJS – Een tweejaarlijkse oeuvre -prijs voor architect die “een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de culturele ervaring van architectuur of landschapsapparaat door dit te publiceren”. Weeber was al teruggekeerd naar Curaçao, waar hij zijn eigen huis bouwde. Hij zei over de prijs: “Het voelt als erkenning, maar misschien snap ik het omdat ik stopte.”

Om te delen





Mail de editors