Deze stad is van ons recensie – er is nul emotionele diepte voor Sean Bean’s nieuwe bendedrama | Televisie en radio

“I Soort van de hoop dat ze allemaal sterven, ‘is nooit de reactie die een televisiedrama wil oproepen. Maar in relatie tot het drugsgebonden gezin de Phelans en hun collega’s en connecties die deze stad vormen is van ons, dat is misschien wel jouw reactie.

Sean Bean speelt cocaïne-smokkelpatriarch Ronnie Phelan, die een lange carrière heeft genoten die de drugshandel van Liverpool domineert. Hij overweegt nu met pensioen te gaan en, zo lijkt het, is van plan om de teugels over te dragen aan zijn rechterhandman van 20 jaar, Michael (James Nelson-Joyce, onlangs briljant als Treacle Goodson in duizend slagen). Michael is behoorlijk tevreden. Het maakt zijn ontdekking bijna goed dat hij een laag aantal sperma heeft en dat hij en Diana (Hannah Onslow), de liefde van zijn leven, IVF moeten gebruiken om een ​​gezin te stichten. Als dat allemaal een schokkende juxtapositie lijkt, is het dat wel. Scènes van geweld worden gesplitst met Michael’s sentimentele Moonings over foto’s van zijn embryonale kinderen, die eisen dat we de ironie zien en de menselijkheid voelen van een dertigsomething die nu pas begint te zien waar het leven echt over kan gaan en om te beginnen met betasten naar een soort ontsnapping en verbetering voor de volgende generatie.

Maar je weet hoe het gaat. Net als je erover denkt om na IVF -implantatie uit te gaan, trekken ze je terug. Deze keer omdat een grote verzending van drugs vermist wordt, waardoor de Scouse sopranen in Hock naar hun Colombiaanse vrienden worden gebracht en ze eisen dat ze de rat in hun midden identificeren. Dit wordt naar behoren gedaan, maar in de loop van het bloedige onderzoek gaat Ronnie’s oudste zoon Jamie (Jack McMullen) omhoog in de genegenheden van zijn vader en daagt Michael al snel uit voor controle over het familieimperium. Een deel hiervan speelt zich af in de luxueuze Phelan Villa in Spanje, wat leuk voor hen is en ook handige bijgebouwen biedt waar mensen kunnen worden neergeschoten en in de buurt van cliffftops waaruit lichamen kunnen worden gegooid.

De invloed van de Sopranos kan worden gevoeld in de aandringende onderscheiding van normale gebeurtenissen in het gezinsleven die de actie onderbreken (die gespannen en goed gedaan is)-zondaglunches, vrouwen die mannen zeuren over gezonde diëten, gemeenschappelijk dansen bij Jamie’s zoon’s doop-maar dit is diffusie-lijn in het extreme. Er is geen emotionele diepte, geen hart voor en, dankzij veel aanhoudende foto’s van mensen met gezichten die innerlijke onrust en/of conflicterende loyaliteit en/of verpletterende morele lasten uiten, laat een loommaakt tempo opgebouwd door die gespannen setstukken weglopend.

Er is een subplot rond het verleden van Diana – haar moeder zit in de gevangenis, maar ze blijven dichtbij – dat lijkt ontworpen om te wijzen op de kracht van intergenerationeel trauma en maakt ons bang voor haar en Michael’s toekomstige baby’s. Het voegt een beetje interesse toe. Dus, tijdelijk, doet de aanpak van Cheryl (Saoirse-Monica Jackson)-de vrouw van een van Ronnie en Michael’s Associates-bij de doop om Diana te waarschuwen dat een moll een zielszakkend bestaan ​​is. “Er is niets goeds aan onze mannen”, zegt ze, terwijl Lovestruck Diana met ongeloof naar haar kijkt. “Ik ben jou,” voegt ze eraan toe, “eerder dan je denkt.”

Misschien als het de levens van de gecompromitteerde vrouwen achter de slechte mannen had gevolgd, zou hier misschien een rijkere ervaring zijn geweest. In plaats daarvan volgt de serie de traditionele route en tropen terwijl machtsstrijd, slagen en enge onderhandelingen met grotere jongens in de keten plaatsvinden, verdere verraad worden ontdekt, ambitie en hebzuchtoorlog met fijnere gevoelens, en meer innerlijke onrust, gepijnde uitdrukkingen en grisly moorden volgen.

De essentiële leegte in de kern van deze stad is van ons wordt getemperd door de uitvoeringen, vooral van Sean Bean, die Gnarly Bastard in zijn slaap kan doen, en van Julie Graham als Ronnie’s vrouw, Elaine, gehard door jaren aan de periferie van gewelddadige misdaad, die de harde bittende sfeer spijkert die het deel vereist. En Stephen Walters als Davy Crawford is volledig overtuigend als een man die gewoon niet is gemaakt voor het gangland, hoe veel hij wenst dat hij was.

Het is vermakelijk genoeg. Maar het voelt te veel als te veel dingen die we eerder hebben gezien. Michael, ondanks de inspanningen van Nelson-Joyce, blijft een onderschreven cijfer en er is niemand om echt voor of tegen te rooten. Liverpool en Spanje zien er echter leuk uit.