Dit is het einde van de Weeknd – gelukkig, bij Mogwai, code opnieuw code rood

Gelukkig is Code Red van toepassing op Mogwai

‘Ik hou van je, ik ga je school opblazen.’

‘Kinderen zullen skeletten zijn.’

‘Oh. Hoe de honden stapelen. ‘

Dit zijn geen geheime berichten van criminelen die communiceren in gecodeerde code. Het zijn iconische songtitels van de Schotse post -Rock Pioneers Mogwai. Extra grappig (leg uit voor degenen die het genre niet kennen): het zijn allemaal instrumentale liedjes.

Onder leiding van de eigenzinnige en ietwat nare gitarist Stuart Braithwaite, is het viertal van Glasgow een kwart eeuw in de linkerrij van de Eredivisie van woordloze rock geweest. Teksten zijn niet nodig in hun muzikale ontdekkingsreizen. Aangezien klassieke muzikanten al eeuwen bewezen zijn, kunnen alle mogelijke menselijke stemmingen gemakkelijk worden genoemd door alleen snaren te laten trillen.

Mogwai doet dat met drums, bas, een paar gitaren en oké: een reeks versterkers en vervormingspedalen waarmee je gemakkelijk een bergketen kunt wegvagen. Daarmee laat de band hun nummers langzaam opzwellen na een kalmerende start en uiteindelijk tot emotionele uitbarsting komen.

Zeven albums bouwden lang de band dynamische meesterwerken waarin nauwelijks merkbare bries geleidelijk groeit in brullende kosmische orkanen die plotseling weer gaan liggen. Met de jaren dat het geluid groeide en meer en meer instrumenten werden toegevoegd: orgel, viool, fluitje en zeer sporadisch zelfs, ja: zang (eerste van vocoders vervormd, maar later echt begrijpelijke woorden).

Niets mis, leek het. Maar ook in de post -rock: full = full. Ten tijde van hun achtste album

Rave banden (2014) – De titel beloofde al weinig goed – het verzadigingspunt bleek te zijn bereikt en het geluid werd opgevijst. Nummers zijn overstroomd in een overvloedige synthesizers, brullende toetsenborden en pulserende drumcomputers. Alle zuurstof was verdwenen. Voor Three Records klonk Mogwai als Jean-Michel Jarre en Kraftwerk de Schotse Highlands bijgevoegd.

Maar gelukkig: op het elfde album Het slechte vuur De band weet hoe hij losjes moet worstelen van de overkill van elektronica en belangrijke bombast. Het bewijs dat de band weer op de juiste weg is: de zeven -seconde Sonic Epic die zeven minuten en twintig seconden duurt: “Als je deze wereld slecht vindt, zou je enkele van de anderen moeten zien.”

Checklist: zoals gewoonlijk heeft het beste nummer opnieuw (1) het beste en (2) de langste titel, en het is (3) volledig gestructureerd volgens de bekende anatomie van de perfecte Mogwai -compositie. Eén langzame, kale en herhalende pluk die de luisteraar in Trance wiegt, zal steeds meer leven omdat het langzaam wordt aangevuld met schaduwfeesten van bas, voorzichtige drums en stringginger. Halverwege volgt de explosie en veranderen de gitaren in schreeuwende jetmotoren die meer en meer beginnen te zwerven. Na een woedende climax verdampen alle decibel en keert de serene Mantragetokkel terug.

De terugkeer van de tornado is een feit. Op dinsdag speelt de band in Paradiso (Amsterdam); 14 en 15 februari in de Muziekgieterij (Maastricht) en Oosterpoort (Groningen). WAARSCHUWING: Code Red is van toepassing in die gebieden. Iedereen die geen oordoppen meeneemt, zal die orkaan voor altijd in hun oren horen.

Frank Provoost

Dit is het einde van de week

Dit is het einde van de Weeknd. Tenminste, als je Abel Tesfaye kunt geloven. Na dit album hangt The Canadian zijn artiestennaam op, waaronder hij de afgelopen jaren hit scoorde, opgenomen brak en stadions gevuld, op de wilgen. Het verhaal is uit. Het einde van zijn alias is het verhaal van Schiet morgen op. Dat zaad werd geplant in Californië, 2022. Terwijl 100.000 fans gek werden in een verkocht stadion, ging het mis: Tesfaye verloor zijn stem. Slechts vier nummers hield hij het concert vast. Hij verwijst er meerdere keren naar op het album, in een paniekerige intermezzo, in verschillende nummers wanneer hij over eenzaamheid zingt, terwijl het publiek hem verwelkomt, dat roem als een ziekte aanvoelt. Zijn penthouse is een gevangenis, hij zingt op ‘Cry For Me’. Hij smeekt dat hij op zijn sterfbed ligt in de hoop dat een verloren liefde hem zal onthouden, terwijl kleine synthesizers hem in diepte slepen. Zelfwedstrijden en een liefde voor de jaren 1980 klinkt altijd in de muziek van The Weeknd, nu zet hij het nog meer aan. Theatrast, zoals een popopera.

In 2011 luisterde The Weeknd naar luisteraars in zijn debuut enorm kippenvel. Iedereen had het plotseling over een mixtape van een anonieme kunstenaar. Vol met ijzige R&B met vervreemdende uitstelmonsters en dubstepbassen. Het bleek het begin te zijn van een trilogie, die op zijn beurt de start was voor een carrière waarin de Weeknd de mainstream zou domineren. Hij bracht Tig Singles uit die meteen klassiekers voelden, maar zijn albums waren lange tijd een puinhoop. Towless kabbelende, eindeloos lang. Toch waren ze succesvol. Alleen sinds 2020 weet hij hoe hij zijn visie echt slim in volledige vorm moet schenken. Die artistieke stap bracht de Weeknd nog meer succes. ‘Blinding Lights’ is nu het meest gestreamde nummer ooit, hij gaf een memorabele half -time show in de Super Bowl, lanceerde zijn eigen serie, nu werkt nu zelfs op een speelfilm.

En nu rond de Weeknd. Het album staat vol met terugkijken. Oude beroemde Lana del Rey verschijnt, rapper Future verwijst naar hit ‘Can’t Feel My Face’. Er zijn weer verrassende monsters, er zijn nog veel drugs. Een minder aangename verwijzing naar zijn eerdere werk: het album is veel te lang, met 22 nummers in bijna anderhalf uur. Denk aan het geluid weg en er is een mooi laatste stuk verborgen in de plaat. In conceptueel maakt de Weeknd de cirkel rond. Terwijl zijn carrière begon met een mixtape -trilogie, vormt dit album het laatste stuk van een album Triptych. Schiet morgen op is de voltooiing die begon met Na urengevolg Dawn FM. Het is waarschijnlijk geen toeval dat de laatste seconden van het album moeiteloos de eerste seconden van zijn allereerste mixtape worden. Een einde en begin tegelijkertijd. Omdat Tesfaye natuurlijk helemaal niet echt zal stoppen. Hij moet gewoon een nieuw verhaal bedenken.

Ralph-Hermers Huiskamp

Jazz
Look van Den Berg
Zeevaarder

Berg is een doordachte speler met een ronde, melodieus geluid dat je op zijn reizen met je mee zou willen nemen. Debuut Reiziger (2022) was zijn muzikale reisbundel over land. Zeevaarder Gaat door de zee met prachtige visuele composities waarin de wind in de zeilen zweeft. Dit album toont melodische groei en verdieping. Het kwintet wordt gereageerd en schrap zich meer per nummer (‘Attic Views’, ‘Samnayah’). (Amanda Kuyper)

Knal
Simon Keizer
Kamer

Simon zonder Nick schreef zijn eerste soloalbum, vol semi-akoestische liedjes over vrijheid, angst, opgewektheid. De stem van Keizer klinkt meestal aangenaam, bronzeed zonder opdringerigheid. Soms laat hij hem minder mooi overslaan, zoals in het dricky ‘gevoel van leven’. Met alle reflectie is de put hier een beetje verloren. (Hester Carvalho)

Knal
Maribou State Hallucinerende liefde

De staat Duo Maribou, uit Engeland, bereidt zich voor op zalige menigten en een warme zomer. Hun nieuwe album biedt elektronische popnummers met veel haken en ogen: voorbeelden van oude filmmuziek, invloed van Triphop, euforische zang, flexibele melodieën en alles wat wordt gesmeerd. (HC)

Land
Bonnie ‘Prince’ Billy
De paarse vogel

De Amerikaanse Bonnie ‘Prince’ Billy, bekend om zijn donkere landstijl, houdt de moed erin. Op zijn nieuwe, 23e album De paarse vogelHij steunt soulmates, met verrassend vrolijke muziek en teksten als ‘Kunnen we niet allemaal met elkaar opschieten?“. Soms klinkt de combinatie van viool- en polyfone zang als cafémuziek, dus doom en vreugde alternatief. (HC)

Metaal
Het halo -effect
De mars van de ongehoorde

Het halo-effect is een Zweedse supergroep met leden van Göteborg in vlammen en donkere rust, en ze klinken precies als een mix van die banden: de zware kant van death metal met de melodische gitaardelen van traditionele head metal-say headbangs en covers Tegelijkertijd. Dit tweede album is nostalgisch en klinkt heel vertrouwd, maar ze zijn te goed om iets saai te maken. (Peter van der Ploeg)

Om te delen





Mail de editors