Dit lees je niet in de ‘main stream media’: een kerk die al vijftig jaar contact heeft met Oost-Europa
In februari breekt er altijd een zondag aan waarop ik in onze kerk in een konijnenhol val. Dan tuimel ik de wereld van de Hongaren in. Dat is op de Oost-Europa Zondag. De NGK in Ede en de gereformeerden in dat verre oosten hebben al vijftig jaar contact.
Dominee Ton Vos preekt deze keer zelfs in het Hongaars. Het klinkt welluidend, als vallend grind. Of als rollende keien in een bergbeek. Met af en toe een steentje dat eerst een paar sprongen maakt: dat zijn vast die puntjes, boven elke Ö.
Je snapt gewoon niet dat die Hongaren elkaar verstaan. Maar dat hebben zij natuurlijk met het Nederlands. Hun taal is een zwerfsteen van verdwaalde spraak, een taalkundige vorm van eenzaamheid. Een eenzaamheid die tijdelijk wordt opgeheven, als je samen bidt en uit hetzelfde liedboek zingt – en dat doen we.
Het is alvast een beetje Pinksteren; er is een live verbinding met Kakasd in Roemenië en Zápszony in Oekraïne, dorpjes van de Hongaarse minderheden in die landen.
