‘Een compleet onbekend’: de legende van de ongrijpbare en verleidelijke Bob Dylan liefdevol vergroot

In de speelfilm Inside Llewyn Davis (2013) Een krullende gebogen krullende bal komt even in beeld. Meer Bob Dylan kon het echt niet vertellen De Coen Gebroeds me destijds. Dan neemt hij onmiddellijk je film over. Hij is gewoon een icoon.

In De Coens is Dylan het bittere contrapunt van de wrok-integere Llewyn Davis, die losjes gebaseerd is op de nooit-gebroken volksmuzikant Dave Van Ronk, een politieke en muzikale purist wiens arrangementen de Jonge Dylan Jatte-you niet alleen zou moeten verlaten In de tijd met uw waardevolle platencollectie. We zien Van Ronk – Big, Loud, baard – twee keer op de foto in James Mangolds uitstekende muzikale biopic Een compleet onbekende: Wanneer Dylan in 1961 in Snow wordt aangekomen om New York te bezoeken om zijn Idol Woody Guthrie te bezoeken en of te prijsgeven over volksmuziek op een feestje.

Inside Llewyn Davis Ging over roem: wie zal een ster worden, die dat niet is. Dat vereist rauw talent: als muzikant, componist en zanger was Dylan een smerige vasten, dief die zijn teksten zo leek te kiezen. Maar hij had ook vastberadenheid, zelfvertrouwen, sex -appeal, geluk en veel opportunisme – maakt het laatste Een compleet onbekende Geen geheim.

Transformatie

De film behandelt de periode 1961-1965, toen Bob Dylan dorp werd in New York, vriendin Suze Rotolo en Folkster Joan Baez, door het folksceen van Greenwich Village-en stopte toen hij zich beperkt voelde. Gebaseerd op het boek Dylan gaat elektrisch Zien we hoe de ‘The Voice of a Generation’ of goed zijn fans Brugs overhandelde: hij wil Elvis zijn, geen profeet. Het was de eerste en belangrijkste transformatie van Dylan: van Schriele Ragebol met babyvet en protestliederen tot gedroogde rockster met elektrisch brullende band die van achter zijn zonnebril naar de pers en het publiek snuffelt. Dat ging niet als een knie om in de boeken te handelen, zoals ‘folkies’ zag het, maar als rebellie tegen goede mensen, Middenklasse intellectuelen die eisten dat Dylan zijn quasi-proletarische truc bleef herhalen als een soort nikkel. Het conflict brak uit op het Newport Folk Festival in 1965.

In deze film dan. In het echte leven was het een beetje genuanceerder, maar als Een compleet onbekende Domatiseert, dramatiseert en overdrijft, de Grosso Modo liegt de waarheid. Bob Dylan gaf zijn fiat, en dat was nodig: zonder zijn muziek kun je zo’n biopic niet maken. Interferentie van muzikale erfgenamen leidde onlangs tot banale portretten zoals zoals Elvismet de reactionaire koning als een burgerrechtenactivist, Terug naar zwartmet Amy Winehouse als een trieste bucketfish, of Boheemse Rhapsodywaar Freddie Mercury worstelt met zijn homoseksuele neigingen. De muziek maakte veel goed, maar je keek naar leugens.

Bob Dylan is gelukkig subtieler en slimmer. Hij moet vertrouwen hebben gehad in regisseur James Mangold, die in 2006 de uitstekende muzikale biopic Loop de lijn gemaakt over Johnny Cash worstelt met zijn geweten – Een compleet onbekende Hij heeft een lieve gastoptreden als penvriend, grote broer en cheerleader van de jonge Dylan.

Dylan vindt het niet erg dat zijn jonge versie “Een beetje een klootzak” is; Na zijn eerste nacht met Joan Baez kraakte hij haar teksten met een droge lach als “mooi als een olieverfschilderij in een tandartspraktijk”. Mangold kan de legende van de sarcastische, ongrijpbare, verleidelijke zelfpromoter vergroten. Dylan kan daarmee leven; Hij gaf eerder toestemming voor biopic Ik ben er niet (2007), waarin zes acteurs elk een facet van zijn zelfgemaakte persoonlijkheid vertegenwoordigen. Dat was alleen begrijpelijk voor ongeldig Boobeads, Deze biopic is ‘Dylan for Dummies’. De wereld is het beste voor zo’n opfriscursus: de ‘stem van een generatie’ dreigt nu met de Boomers te sterven.

Een compleet onbekende is een aangename, stimulerende film. Acteur Timothée Chalamet leek ongeschikt voor Dylan’s rauwe Mompelbravoure met zijn delicate gezicht en bambi -ogen. Na tien minuten is hij Dylan, zelfs zijn nasale grijns zingend dat hij perfect doet: geef die man een Oscar. Liefhebbend brengt Mangold verloren werelden tot leven: Bohemienwijk Greenwich Village, Newport, Dylan en zijn coole herentourage die van documentaire Kijk niet terug Wandelingen.

Het geheime wapen van Mangold is de reactie. Hij doet het altijd: Bob Dylan gebruikt een groenblijvende, gevolgd door een kruising van close-ups van Dylan en nieuwsgierig, verrast, opgetogen of ontroerd luisteraars. Het is een oude truc: op deze manier hoor je voor het eerst over -bekende nummers, word je onderdeel van de icoonformatie. Kijk door de ogen van de gestipte Baez, wiens mond verrast is wanneer ze Dylan op haar bonenbed hoort spelen ‘waait in de wind’. Of van Goedzak en Banjo-Tokkelaar Pete Seeger (Edward Norton) die, met vochtige ogen, Dylan op het schild hijsen en later ontslag namen. Je kunt commentaar hits doen – zie Boheemse Rhapsody – Maar Mangold doet het virtuoos. Nu het geen speciale aandacht zal besteden!

Om te delen





Mail de editors