Een haringkoor, een bosbewoner en een streekbuschauffeur lokken een meisje uit haar tent

Eigen draai

Het interessante aan de personages zelf is dat je als volwassen kijker steeds meer begint te beseffen dat ze allemaal op hun eigen manier een draai geven aan de spanning tussen veiligheid en vrijheid – of, breder, tussen het keurslijf van ordelijkheid en de aan de ene kant en het plezier van de onvoorspelbaarheid aan de andere kant. Als Kaya aan de streekbuschauffeur vraagt ​​hoe laat ze in de stad aankomen, lacht de hele bus haar uit: “De wegen van de streekbus zijn onbegrijpelijk.” Later ontmoet ze in het bos iemand die daar is komen wonen omdat ‘de muren op haar afkwamen’ in een huis. Maar is het hier niet onveilig, vraagt ​​Kaya? Zeker, zegt de vrouw, “maar echte vrijheid is simpelweg niet veilig.”

Niet alle personages in de tekst van Eva Gouda zijn even interessant, en rond het middendeel verliest de voorstelling behoorlijk wat vaart door de fragmentarische roadtripstructuur. De subtiele maatschappelijke kritiek op ons verlangen naar veiligheid blijft – in tegenstelling tot Gouda’s briljante eerdere stuk POPpulisme – ook net iets te subtiel en vrijblijvend. De ontknoping is echter diep ontroerend en bevrijdend, op een manier die de in principe voorspelbare plotstructuur net genoeg verrassingen en emotionele lading geeft.

Het laatste woord wordt gegeven aan het koor van tentharingen dat Kaya vergezelt op haar reis, en die perfect zijn voor de rol van die verteller omdat het hun taak is om ‘je stevig op de grond te houden’. Helemaal op het einde veranderen ze van toon: “Wij zijn een haringkoor/ we houden alles recht/ we houden alles veilig/ maar wil je dat echt?”