Een stem als Nina Simone, Barbra Streisand, zelfs Mahalia Jackson

Terwijl grote golven ontspruiten aan een wilde kust, rennen Clint Eastwood en Donna Mills de wind tegen het strand in. Wanneer ze na een wandeling gaan zitten, zijn de golven nog steeds hoog genoeg om schepen voor anker te houden. In de tussentijd hoor je ‘de eerste keer ooit dat ik je gezicht zag’, gezongen door een Roberta Flack die nog bijna onbekend was. Een nummer dat precies zo ongewenst wilde liefde verbrandt.

Dat nummer in die film (Speel Misty voor mij1971) – Twee decennia eerder geschreven door Ewan MacColl – was de grote doorbraak van flack, waarna ze een van de grootste soulsterren van de jaren zeventig en tachtig werd. Haar stem had een enorm bereik, met veel passie, maar zonder overdreven emotioneel te zijn, ook al zong ze regelmatig op sociale thema Trieste jonge mannen)).

“Mij werd verteld dat ik klink als Nina Simone, Nancy Wilson, Odetta, Barbra Streisand, Dionne Warwick, zelfs Mahalia Jackson,” zei Flack in The New York Times In 1970. “Als iedereen zegt dat ik als één persoon klink, maak ik me zorgen, maar als ze zeggen dat ik allemaal klink als zij, weet ik dat ik mijn eigen stijl heb.”

Afgelopen weekend stierf Roberta Flack op 88 -jarige leeftijd, na een hartaanval.

Roberta Cleopatra Flack werd geboren in 1937 in Black Mountain, in North Carolina en groeide op in Arlington, Virginia. Haar vader werkte voor de regering, haar moeder was een organist in een kerk. De familie was erg muzikaal, Roberta speelde zelf zo goed een piano dat ze er een beurs van kreeg van de Howard University. Als vijftienjarige was ze ooit de jongste student. Ze werd beschreven als verlegen, ongemakkelijk, ijverig en altijd met haar neus in een boek. Ze studeerde af (nu op zingen) voordat ze twintig werd, waarna ze begon te lesgeven.

Clint Eastwood

Haar carrière begon toen langzaam. Ze speelde veel, had een bescheiden reputatie als artiest en een groot repertoire, maar ze was al halverwege dertig toen Clint Eastwood belde. Dankzij zijn film schoot ze bovenaan de hitlijsten, hoewel het album drie jaar op dat nummer stond.

Ze kende ‘de eerste keer ooit dat ik je gezicht zag’ in de versie van Joe & Eddie (1963). In 1969 zong ze het veel langzamer en gevoeliger dan haar voorgangers, met haar gedood door een auto in gedachten. Toen Eastwood belde of hij het kon gebruiken (voor 2.000 dollar), zei ze dat ze het opnieuw wilde opnemen omdat ze dacht dat het te traag was. Eastwood wilde daar niets van weten. Flack won er in 1973 een Grammy voor.

Roberta Flack zong ‘de eerste keer ooit dat ik je gezicht’ gevoeliger zag dan haar voorgangers, met haar gedood door een auto in gedachten

Het nummer was, gepast genoeg, het nummer waarmee de astronauten van Apollo 17 werden gewekt in een baan rond de maan, op de dag dat ze terugkwamen naar de aarde: de laatste keer dat mensen de maan van dichtbij zagen.

Later zou ze hits scoren met ‘Feel Like Makin’ Love ‘,’ Hoe dichter ik je wordt ‘,’ Tonight, I Celebrate My Love ‘(met Peabo Bryson) en het Burt Bacharach -nummer’ Making Love ‘. Maar verreweg haar grootste hit is ‘Moord me zachtjes met zijn liedje’, geschreven door Charles Fox, Norman Gimbel en Lori Lieberman. Flack bracht het uit in 1973 en het was nummer één in onder andere de Verenigde Staten, Australië en Canada, en gaf Flack Two Grammies op – ze was de eerste kunstenaar die de Grammy Award won voor record van het jaar, later, later alleen gevolgd door U2 en Billie Eilish. Het nummer werd in 1996 opgenomen door de Fugees, die er opnieuw een Grammy mee won. De Fugees en Flack speelden het later regelmatig samen.

Beatles

Samen zong ze ook met goede vriend Donny Hathaway, op het album Roberta Flack & Donny Hathaway (1972), waaronder ‘You’ou Got a Friend’, de single die bijna tegelijkertijd werd uitgebracht met de nog meer beroemde versie van James Taylor. Hun nummer ‘Where Is the Love’ werd een monsterhit in 1974. In 2003 weer, in de versie van de Black Eyed Peas. Ze werkte ook met Quincy Jones, Michael Jackson, Miles Davis, zong liedjes van Leonard Cohen en David Bowie en vulde een heel album met covers van The Beatles – in 1975 waren John Lennon en Yoko Ono haar buren in New York.

In de jaren negentig behaalde Flack niet langer zulke grote successen, hoewel ze veel kunstenaars inspireerde, zoals Eykah Badu, D’Angelo en Luther Vandross, voor wie Flack een mentor was.

In 2018 ontving Flack zowel een oeuvre-grammy als een oeuvre-prijs van de Jazz Foundation of America. In datzelfde jaar werd ze onwel op het podium, waarna het bleek dat ze een paar jaar eerder een beroerte had. Ze heeft ook al lang geleden, dus ze kon de afgelopen jaren niet meer optreden.

Om te delen





Mail de editors