‘Figuren in uitsterven’ is een verhoogde vinger over onze verstoorde relatie met de dood

Even lijkt het alsof we zijn aangekomen in een hervatting van een uitvoering door Pina Bausch. In Cijfers in uitsterven [3.0]: Requiem Een stem vraagt ​​de dansers om hun naam, waar ze zijn geboren, die hun ouders en voorouders en voorouders zijn; De doden in hun leven. Het derde deel daarvan is hierover Cijfers in uitstervenDe trilogie die de Canadese choreograaf Crystal Pite maakte met de Britse regisseur Simon McBurney (The British Theatre Company Consultation) met het Dutch Dance Theatre.

Onze relatie met de dood is net zo gestoord als onze relatie met de natuur en het menselijke vermogen tot empathie (respectievelijk deel één en twee van de trilogie), de makers behandelen het werk van de filosoof John Berger. De doden, die ‘ons omringen als een schaal van tijdloosheid’, zijn niet relevant, voor de dood, denken we als ‘moderne egoïsten’. Etc., etc.

De diepte is enigszins afgeplat in een scène rond een stervende in een ziekenhuisbed. Zijn enting ademhalingen begeleidt de machteloosheid van het gezin en de zorgeloze ‘professionaliteit’ van het medische personeel. De bittere humor doet echter nooit echt pijn. We kennen dergelijke scènes daarvoor te goed.

In

Gelukkig is er in deel drie iets meer ruimte voor pure dans zonder tekst, en het is prachtig. De flexibiliteit, het stiploze circuit tussen versnelling en stilstand, grote slagen en kleine gebaren, hoog en laag; Het is een plezier om naar te kijken. Met grote snelheid beweegt het ensemble over het podium en bevriest vaak in pittoreske tableaus. Hieruit laten individuen zichzelf vrij voor geïnspireerde solo’s en (ook!) Korte, bewegende duetten, allemaal even mooi – de dansers van NDT zijn onnavolgbaar. Het ontwerp- en verlichtingsontwerp van Michael Levine, Jay Gower Taylor en Tom Visser is ook in dit deel om het water te maken. Subtiel wordt een aantal afbeeldingen opgezet een relatie met de eerdere delen, zoals de ruggengraat gevormd door dansers of het skelet van een uitgestorven cheetah -soort.

Helaas zijn Berger’s teksten, opgenomen door Simon McBurney, weer als een zware deken over de show en stikken ze bijna. Samen met deel één en twee, die een boodschap brengen met een gigantische verhoogde vinger waarmee elke denkpersoon het ermee eens zal zijn, is dit derde gedanst ‘College’ wat veel. Zeker omdat pits specialiteit, de fysieke lip-synchronisatie of body-synchronisatie (met supersnelle (abstracte) nabootsende bewegingen die overeenkomen met tekst), begint langzaam te worden verveeld.

Een beetje geslagen, maar richtte het publiek op terug naar huis.

Om te delen





Mail de editors