Goldband neemt hun publiek mee van de dood naar het leven – op sterke ritmes

Het begint bij het einde. De show van Goldband in Ziggo Dome op vrijdagavond in Amsterdam opent langzaam op een vrijwel leeg, wit verlicht podium. Een groep monniken komt langzaam dichterbij met dozen op hun schouders. Als ze de doodskisten schuin plaatsen, ziet het publiek drie ‘levende doden’ die hun lied ‘Requiem’ beginnen te zingen: ‘Iedereen gaat dood / Jij ook, en jij ook, en jij ook / Iedereen gaat heel erg dood’.

Bij de woorden ‘Als Jezus aan het kruis’ stijgen ze op, drijvend op harnassen, en blijven zingen, soms slap als poppen, soms schoppend en tuimelend in de lucht.

Het is een spectaculaire opening en het is gedurfd dat de zwierige Haagse band zo ingetogen begint. Maar de tranentrekker ontwikkelt zich tot een dansnummer met stevige ritmes, en de teksten zijn zowel somber als grappig (‘I won’t be crushed easy’). Na reflectie kan er alleen maar vervoering komen. En dat gebeurt.

Zwaaien en voelen

De carrière van Goldband lijkt een omgekeerde route te volgen. Het debuut Betaalbare romantiek zorgde in coronatijden meteen voor een doorbraak bij het Nederlandse publiek. ‘Emergency’ en ‘Ik Haat Je’ werden nationale meezinghits, hun concerten waren een massafeest. Het werd gevolgd door een tweede album, dat dit jaar werd uitgebracht Samen Tegen Elkaar minder bijval – hoewel het even sluw vermengd is met hedonisme en verdriet.

Maar live is de groep nog steeds een meester, zo bleek afgelopen zomer op Pukkelpop en Lowlands. En nu is het weer zover in de Ziggo Dome, tijdens de eerste van twee bijna uitverkochte concerten voor zo’n 17.000 fans. Na het vrolijke decor geïnspireerd op het Scheveningse strand bij de concerten van vorig jaar in het Amsterdamse Afas Live, is er nu een minimalistisch podiumbeeld: alleen een colonnade achter op het podium, waar de driekoppige band speelt en waar soms vlammen langs de achtergrond gloeien. bovenkant. Frontmannen Boaz Kok, Karel Gerlach en Milo Driessen vullen de rest van het hoofdpodium. Soms zien ze er verloren uit, zo ver uit elkaar.

Maar al snel slaat de magie van de Gold Band toe: de afwisselende stemmen, de sfeer van oubollige broederschap, de stuwende, veelzijdige ritmes van drummer Isaï Reiziger, de groteske gitaarsolo’s van Wieger Hoogendorp, de muziek die simpel lijkt maar altijd verrast. De drie zangers hebben branie, maar zijn ook gevoelig en onopgesmukt. De ‘boyband’-achtige choreografieën worden in hun teksten afgewisseld met een prikkelend levensgevoel – van henzelf en hun eigen generatie.

Een paar nummers klinken vlak (‘This Is For You’), maar de sfeer kent een stijgende lijn. Zangeres Maan zingt de gezamenlijke hit ‘Stiekem’ en vervolgens is ‘Emergency’ de opmaat naar het hoogtepunt van de avond: ‘You & Me’, waarbij alle stands dansen.

Hun kleding – met Boaz Kok als in bont geklede Viking – werd snel uitgetrokken, zodat het publiek van Kok en Gerlach met ontbloot bovenlijf vanaf de helft van de zaal naar het podium surfte, terwijl Driessen alleen ‘Rommel’ zingt.

Het oude ‘Mijn Stad’, over Den Haag, krijgt een nieuw arrangement met grommende metalgitaren en beukende gabberritme. De ‘pits’ cirkelen in de zaal, de muzikanten stuiteren op het podium, de levenslust spat er vanaf.

Om te delen





E-mail de redacteur