Grietje (60) heeft dissociatieve stoornis DPDR: ‘Zelfs mijn spiegelbeeld in de spiegel is een vreemde voor mij’
Vervulling
“De aandoening heeft een grote impact op mijn leven. Ik houd mensen het liefst op afstand, omdat ik lastig grenzen kan stellen. Ik ben een gemakkelijk slachtoffer als iemand slechte bedoelingen heeft. Ik heb vriendschappen kunnen opbouwen, maar dat werkt alleen met mensen die ik echt vertrouw. Ik kan een ander niet echt laten zien wie ik ben: dat weet ik zelf niet eens.
Liefdesrelaties zijn ingewikkeld en ik heb ervoor gekozen geen kinderen te krijgen. Met dit niveau van DPDR kan ik geen goede moeder zijn. Ik werk vanuit huis, een kantoor vol mensen en meningen vind ik te ingewikkeld. Dat betekent dat ik in de praktijk niet veel met anderen in contact kom, maar dat is oké. Ik heb een rijk innerlijk leven en in de ‘gevangenis’ van mijn aandoening probeer ik ook vrijheid te vinden.
Waar ik moeite mee heb, is dat ik heel graag een grotere bijdrage zou willen leveren aan de maatschappij. Het frustreert mij dat het zo moeilijk is. Wat heb je aan talenten als ik ze niet met de wereld kan delen? Maar ik doe mijn best: ik heb een kwekerij vol bijzonder fruit opgezet omdat ik mensen wil laten zien wat je allemaal kunt eten uit je eigen omgeving. Wat ik oogst, verwerk ik tot jam en siropen, en ik heb een biologische frisdrank op de markt gebracht. Ik haal voldoening uit het verbinden van mens en natuur.”
‘Ik doe het op mijn eigen manier’
“De maatschappij is hard voor mensen met een trauma, daar is nog te weinig begrip voor. Voor goede hulp moet je heel hard zoeken. Maar als je lijden groot genoeg is, is de prikkel om er iets aan te doen ook groot. Bij mij is dat het geval: ik heb geen keuze, ik moet hier gewoon iets mee doen.
Dankzij mijn traumatherapeut de glazen wand is minder dik geworden, waardoor ik nu wat meer de wereld in kan. Dat geeft mij hoop voor de toekomst. Ik weet niet of ik ooit nog een leven zonder muur zal beleven, maar ik red het er ook wel mee. Acceptatie is het sleutelwoord. Zonder acceptatie ben ik voortdurend in oorlog met mezelf. De DPDR vormt een barrière, maar ik heb besloten dat ik mijn leven gewoon op mijn eigen manier ga leiden. Dat is misschien niet de standaardmanier, maar ja, ik doe het.
Goed om te weten: deze maand staat in het teken van mentale gezondheid. Je leest erover in het magazine en op LINDA.nl, en we hebben in samenwerking met Hanna Verboom een podcast gemaakt, Goed in je hoofd. Hun psychologische variaties gaat zij bespreken met onder meer Joshua Nolet en Jet van Nieuwkerk. Volg LINDA. op Instagram zodat je niets mist en pre-order het nieuwe magazine via onderstaande knop.
Loes (36) is hoogbegaafd en arbeidsongeschikt: ‘Niet begrepen worden is moorden’
