Halina Reijns ‘Babygirl’ is een formidabele wolf in schaapskleren

Halina Reijn vertelde onlangs aan Eva Jinek dat ze verbaasd was over haar erotische thriller en sekskomedie Babymeisje werd zo hartelijk ontvangen. In september won hoofdrolspeelster Nicole Kidman de Coppa Volpi voor beste actrice op het filmfestival van Venetië, waar de film in première ging. Babymeisje eindigde op nummer één in de lijst van beste films van 2024 Tijd tijdschriftReijn op de prestigieuze ‘regisseurs om in de gaten te houden’ lijst Verscheidenheid.

Wie de film ziet, is minder verrast. Na haar horrorkomedie voor Gen Z Lichamen Lichamen Lichamen Halina Reijn schreef en regisseerde een komische thriller die ook de oudere generaties zal aanspreken. Ze weet de gevoelige snaar te raken waarbij de kijker zich lichtelijk geprovoceerd en geprikkeld voelt, maar vooral vakkundig wordt vermaakt – wellicht meer door haar humor dan door de veelbesproken seks in de film. Een lastige evenwichtsoefening die maar weinigen in Hollywood en daarbuiten nabootsen.

In Babymeisje we ontmoeten Kidmans personage Romy terwijl ze zucht en kreunt, haar haar sensueel golvend, terwijl ze haar liefhebbende echtgenoot Jacob (Antonio Banderas) berijdt. Haar Hollywood-orgasme blijkt echter een toneelstuk te zijn. Na een post-coïtale ‘Ik hou van je’ gefluisterd te hebben, sluipt Romy stiekem de kamer uit om echt klaar te komen terwijl ze masturbeert op ‘papaporno’. Met een vuist voor de mond, zodat niemand weet dat ze niet uit vanilleseks met een gelijkwaardige partner komt, maar wel als een vrouw bevelen krijgt van een dominant vadertype.

Geestig

Het contrast tussen wat haar boeit en Romy’s openbare leven wordt door Reijn en cameraman Jasper Wolf brutaal en geestig neergezet. Als succesvol directeur van een Amazon-achtig bedrijf draait het bij haar om optimalisatie, controle en elegantie. Alles draait om controle: op haar werk, over haar imago, over haar rimpels (met Botox), over haar jeugdtrauma’s (met EMDR-therapie). Alleen blijkt die verdomde lust minder beheersbaar. Ze raakt verstoord als de jonge stagiair Samuel (Harris Dickinson) haar ‘redt’ van een agressieve hond via de autoriteit die hij van nature uitstraalt (en dankzij koekjes in zijn zak, zo blijkt). Door vervolgens zijn baas Romy op brute en paternalistische wijze aan te spreken, begint hij een spel van aantrekking en afstoting waarin niet alleen macht geërotiseerd lijkt te worden, maar ook het risico bestaat die macht te verliezen. Romy brengt zowel haar privéleven als haar carrière in gevaar.

Het scenario van Babymeisje is spannend, het camerawerk verleidelijk, met betoverende shots van Kidmans luxueuze huizen en het nachtelijke New York waar ze de teugels loslaat. Maar vooral het acteerwerk Babymeisje ver boven de gemiddelde thriller. Reijn haalt het beste uit haar acteurs en maakt ze op intrigerende wijze tegenstrijdig. Kidman is een ijskoningin die zichzelf letterlijk steeds meer openbaart en gaandeweg ontrafelt; berekening en kwetsbaarheid wisselen elkaar af. Ze is net zo menselijk en daardoor ambivalent en onhandig als haar medesterren, wat de film ook erg grappig maakt.

Romy’s echtgenoot Jacob is bijvoorbeeld een zelfingenomen Gen Xer die niet naar haar seksuele verlangens luistert, maar tegelijkertijd een enorme lieverd is. Zijn bijna kinderlijke reactie als Romy vraagt ​​om seks met haar te hebben met een kussen over haar gezicht is ontroerend: hij wil geen slechterik zijn. Stagiaire Samuel speelt de dominante man in het volle besef dat het maar een pose is: zijn heimelijke glimlachjes of flitsen van ongemak maken duidelijk dat hij maar wat aan het rommelen is. Dat geeft de seksscènes een ongemakkelijk soort speelsheid.

Puriteinse Amerikanen

Babymeisje voelt enigszins gedurfd. Halina Reijn zorgt vrolijk voor explosieven voor opiniepagina’s en talkshows: bedscènes met een ouder wordende actrice, seksuele machtsverhoudingen op de werkvloer, Romy’s, hoewel niet ‘unfeministische’, voorkeur om zo nu en dan onderdanig te zijn – ze geniet ook van haar gezin in een keukenschort om ontbijt te serveren. Reijn onderstreept in interviews gretig het ‘taboedoorbrekende’ karakter van de film, maar zelfs in de puriteinse Amerikaanse context lijkt het eerder tot een geanimeerd debat dan tot woede te leiden.

Dat maakt deze film zo’n formidabele wolf in schaapskleren. Halina Reijn weet een spannende, grappige film te maken over complexe vrouwelijke seksualiteit en tegenstrijdige verlangens die niet aanvoelt als een prikkelend statement maar als een ijshoorntje dat naar beneden glijdt op een warme zomerdag. Een film met een boodschap, maar geen pamflet: zoals Paul Verhoeven dat ooit deed Basisinstinctze weet Hollywood naar haar hand te zetten. Dat is indrukwekkend, zeker voor iemand die pas in 2019 zijn debuut als regisseur maakte.

Om te delen





E-mail de redacteur