In de rauwe, industriële ruimte van beton in de Alserkal Avenue van Dubai, ontvouwt de Pakistaanse kunstenaar Imran Qureshi de verdwijnpunten zich als een handweven verhaal. Het werk, gemaakt van geverfd nylon touw, strekt zich uit van vloer tot plafond – gedeeltelijke installatie, gedeeltelijk manuscript. Het is gebaseerd op de traditie van het weven van Charpai, ooit een huishoudelijke vaartuig in Zuid -Azië, dat nu verdwijnt. “Het verdwijnt langzaam met de tijd in dit tijdperk van technologie en wetenschap,” zei Qureshi. Met dit stuk hoopt hij die herinnering levend te houden – één knoop tegelijk.
De installatie is enorm – over je hoofd van meer dan 30 meter – en het kleurenpaletpulsen met herhaling: rood, geel, rood, blauw. Van binnenuit kijkt het stuk uit op het Elserkal -gazon, waar mensen in de rij staan buiten coffeeshops en conceptwinkels, dranken in de hand. Net onder het tapijt van touwen, in de buurt van een muur bekleed met geweven panelen op dezelfde tonen, heeft Qureshi een paar Charpai -stoelen geplaatst. Je kunt zitten. Opzoeken. Het is hier stil – opzettelijk. Hij geeft je ruimte om te pauzeren, te rusten en te onthouden het soort vakmanschap dat ooit in huizen woonde, nu opnieuw bedacht in een ruimte die is gebouwd voor kijken, denken en misschien vasthouden.
Hij bouwde verdwijnende punten als een manuscript, gestikt over de lucht. Elk paneel heeft zijn eigen frame en ongelijke rand, zoals de lay -out van een islamitische miniatuur. In het midden: herhalende hemelpatronen bezaaid met sterren. De ene kant is rood met blauwe sterren, de andere blauw met rood. “Ze lijken erg op elkaar, maar dat zijn ze niet,” zei hij. De patronen trekken uit traditie, maar het palet – losjes getrokken uit de kleuren van de Amerikaanse vlag – draagt een rustig commentaar. Hij is niet geïnteresseerd in het voorschrijven van betekenis. “Iedereen heeft zijn eigen manier van kijken,” voegde hij eraan toe. “Het werk heeft veel, veel lagen.”
In de tussendoor
Dat idee – van kunst die reageert op plaats, niet alleen bestaande – loopt ook door tussen een strand en een helling, de openbare kunstcommissie van Alserkal Avenue samengesteld door Fatoş üstek. “Elserkal bevindt zich in een liminale ruimte,” zei ze. “Het ligt tussen contrasterende regio’s-strand en helling, woestijn en skyline. Die tussendoor is niet alleen fysiek; het resoneert metaforisch.”
Shilpa Gupta is nog steeds dat ze niet weten wat ik droom, een groot licht beeldhouwkunst met de omgekeerde uitdrukking: “Toch weten ze niet wat ik droom.” Toont in gloeiende tekst en naar achteren omgedraaid, de woorden zijn opzettelijk moeilijk te lezen, kijkers dwingen om ze te vertragen en te ontcijferen. Deze opzettelijke vervorming weerspiegelt de manieren waarop stemmen – vooral afwijkende of gemarginaliseerde – vaak tot zwijgen worden gebracht, verkeerd begrepen of verborgen in het zicht. Voor üstek maakte de openheid van de Avenue voor experimenten en weigering om te voldoen aan traditionele institutionele modellen het de juiste site voor een project dat werd opgebouwd rond beweging, ambiguïteit en openbare ontmoeting. “De laan zorgt voor een meer poreuze vorm van betrokkenheid,” zei ze. “Mensen komen de werken tegen als onderdeel van hun dagelijkse ritme. Dat creëert een ander soort intimiteit – een geworteld in toeval en ontdekking.”
Mensen komen de werken tegen als onderdeel van hun dagelijkse ritme. Dat creëert een ander soort intimiteit – een geworteld in toeval en ontdekking “
Mensen komen de werken tegen als onderdeel van hun dagelijkse ritme. Dat creëert een ander soort intimiteit – een geworteld in toeval en ontdekking “ Fatoş
Als iemand die internationaal in formaten en steden heeft gewerkt, ziet üstek de evoluerende kunstscene van de VAE als zowel veelbelovend als op een keerpunt. “Er zijn hier zoveel kunstenaars wiens praktijken weerstand bieden aan categorisatie,” zei ze. “Ze verdienen platforms die overeenkomen met hun complexiteit.” Voor haar moeten curatoren in de regio niet alleen spelen bij het presenteren van wat zichtbaar is, maar bij het opduiken van wat al lang over het hoofd wordt gezien – verhalen gevormd door migratie, inheemse kennis en manieren om die valt buiten dominante frames te maken.
Diezelfde complexiteit – geworteld in verplaatsing, geheugen en beweging – draden door het werk van de Iraanse kunstenaar Hadieh Shafie.
In haar eerste solo-presentatie in Dubai brengt Shafie tijd, geheugen en taal in een baan door resonerende bochten, een reeks handgesneden, gelaagde werken die tekenen, fotografie en tekst vervagen. “De kern van mijn werk heeft te maken met het verstrijken van de tijd,” zei ze. In de Sapphire -serie legt ze Farsi -script op een Cotton Museum Board, snijdt en draait vervolgens het materiaal in cirkels – het creëren van whirlpools van kleur, poëzie en beweging. “Het is verwant aan het gooien van stenen op water,” legde ze uit. Haar eigen afbeelding verschijnt voor het eerst in één tekening en ontmoet de kijker met wat zij een “zachte, agressieve” blik noemt. Geïndigend met fragmenten van poëzie en jeugdherinneringen aan het trekken van gras tijdens oorlogstijd in Iran, is het werk diep persoonlijk en toch open-geworteld, maar altijd bewegend. Nu is Shafie gevestigd in New York City. Maar tijdens haar bezoek aan de VAE zei ze: “Ik heb het gevoel dat ik het dichtst ben dat ik ooit in het moederland ben geweest … we hebben grenzen, maar ik heb het gevoel dat ik hier vandaan ben.”
De Alserkal Art Week van dit jaar loopt onder het thema ‘A Wild Stitch’ – een passende uitdrukking voor een regio waar kunstenaars constant geheugen, identiteit en plaats in een manier in een manier die zowel persoonlijk als politiek aanvoelen. Maar het gaat niet alleen om wat er op de muren staat. Over de VAE wordt kunst ondersteund – niet alleen getoond. Alserkal blijft de grassroots -kant van de dingen verankeren, terwijl Art Dubai is uitgegroeid tot een zwaargewicht op het Global Fair Circuit, waardoor meer dan 120 galerijen en platformstemmen uit het Global South worden gebracht. Samen weerspiegelen ze een grotere verschuiving. Dubai is niet alleen een stop op de kunstkaart. Het vormt de voorwaarden – het combineren van lokale texturen met een wereldwijd momentum en het bouwen van een scène op zijn eigen voorwaarden.
En die verschuiving is niet alleen esthetisch – het is structureel. De Dubai-cultuur heeft nieuwe financieringsmodellen uitgerold om lokale galerijen te helpen opdagen op het wereldwijde circuit, terwijl programma’s zoals campus art Dubai-gedeeltelijk mentorschap, gedeeltelijke hands-on training-en de Dubai-collectie-het eerste openbare kunstarchief van de stad-richten op het opbouwen van talent en geheugen thuis. Dit zijn geen nevenprojecten. Ze maken deel uit van een grotere push om cultuurstick te maken. In 2024 lanceerde de Dubai -cultuur een subsidie voor de helft van de kosten voor galerijen die te zien zijn op internationale beurzen – een duidelijk signaal van waar de stad zijn weddenschappen plaatst. En de terugkeer is echt: Art Dubai 2023 bracht Dh143 miljoen in directe economische impact binnen. Dit gaat niet alleen meer over soft power – het is zaken.
In april is een test voor kunstenaars en curatoren in de regio – en sommigen halen er het beste van en tonen werk in zowel Art Dubai als de Elserkal Art Week.
Tijdens Art Week werkten Dastan Gallery en Parallel Circuit samen met Zaal Art Gallery en Leila Heller Gallery voor een samenwerkingsshow getiteld Maydan: A Living Agora, samengesteld door Behrang Samadzadegan. In de A1 -ruimte van Alserkal worden de show samengebracht, kunstenaars die nadenken over wat het betekent om ruimte te delen – niet alleen fysiek maar ook sociaal en conceptueel. De “maydan” (verzamelruimte) hier is geen metafoor. Het is ingebouwd in de structuur: een ruimte voor uitwisseling, onenigheid en reflectie. Sommige werken zwaar leunen op het verhaal, anderen spelen met vorm, maar ze zitten allemaal binnen diezelfde spanning – hoe we ons verzamelen en wat we in die bijeenkomsten dragen.
In Art Dubai wordt Dastan Gallery getoond in zowel de hedendaagse als Bawwaba -secties – met twee verschillende maar verbonden weergaven in de baan. In het hedendaagse gedeelte presenteert de galerij een brede mix van werken van kunstenaars die het in de loop der jaren heeft getoond, van gevestigde namen tot jongere stemmen. De setup verschuift gedurende de week, waardoor de stand kan evolueren – minder statische showcase, meer levend archief. In Bawwaba toont Parallel Circuit een solo -presentatie van Mohammad Piryaee. Zijn sculpturen zien eruit alsof ze uit een begraven verleden zijn getrokken. In combinatie met zijn fragiele monument-achtige tekeningen zit het werk vierkant in het curatoriale thema van dit jaar: het vinden van gemeenschappelijke grond door geheugen in een tijd van dislocatie.
Als kunst in de VAE verandert – groter, zichtbaarder en meer professionaler worden – is Crit Club waar die verandering wordt getest. In de binnenkant van Jossa van Alserkal werd een op prestaties gebaseerde talkserie openbare kritiek in iets dichter bij live theater gemaakt: ongeschreven, gespannen, soms grappig en vaak rommelig door design. Aan het begin van elke sessie werd het publiek de kernvraag van de nacht gesteld – ja of nee – en de kamer, ingepakte muur aan de muur, zou hun handen opheffen.
BEGEVEN door CEM A., een kunstenaar met een achtergrond in antropologie en de geest achter de Art Meme Page
@freeze_magazine, Crit Club wijkt opzettelijk af van het gepolijste formaat van traditionele paneelgesprekken. “Dit is een kwetsbaar formaat en een beetje onhoudbaar,” zei hij. Het idee was om kunstmatig een ruimte te creëren voor echt meningsverschil, zelfs als het performatief is. Elk gesprek was deels debat, deels geënsceneerde confrontatie en deels echt onderzoek naar waar de kunstwereld nu staat.
Hoewel veel van april gaat over zichtbaarheid – beurzen, openingen, gepolijste cabines – wees Crit Club op iets diepers: een kunstscene die leert hoe je hardop moet denken. Naarmate de kunstwereld van de VAE meer openbaar en professioneler wordt, voelen zulke ruimtes meer nodig – om de scène niet te presenteren, maar om het vorm te geven.
