hoe honger van een jongen een nietsontziende tiran maakt

Hoe zou jij het doen als je met 23 leeftijdsgenoten in een arena wordt gezet en moet vechten tot de dood? Sterf je snel, krijg je de moordlust te pakken of verstop je je zo lang mogelijk? Gelukkig komen wij daar – hopelijk – nooit achter, maar in de dystopische wereld van The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes is het de harde waarheid. Althans, niet voor iedereen.

In deze film (serie van films, eigenlijk, waarvan de eerste in 2012 verscheen) zien we namelijk een wereld die kortgeleden is verscheurd door oorlog. Er vielen veel doden, maar er was vooral honger. Véél honger. Daarom moeten de aanstichters van de oorlog, de districten die moeten luisteren naar de alleenheerser in het Capitool, boeten. Elk jaar worden 24 kinderen, twee uit elk district, uitgeloot en in een arena gegooid. Leuke bonus: het hele gebeuren is te volgen op tv. Wie als laatste (semi-)levend blijft staan, is de ‘winnaar’. Maar eerlijk: zijn er in dit scenario écht winnaars?

Jennifer Lawrence was lange tijd hét gezicht van een generatie meisjes en vrouwen die zichzelf nu eens in de heldhaftige rol zagen. Niet een man, maar een vrouw nam het heft in eigen hand en zou de wereld weleens komen redden. Is het het waard om deze franchise weer tot leven te wekken?

Metro‘s Roos mocht het bloederige ‘spel’ alvast aanschouwen en keek – soms met een hand voor de ogen – The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes alvast voor de Filmrecensie van de Week.

Honger als alomwezige vijand

Ik heb het boek gelezen – alle vier – dus zat ik vol verwachtingen voor deze film. Als 15-jarige meid keek ik de allereerste film, dus zo’n beetje bozige, heldhaftige bijna-leeftijdsgenoot als hoofdrolspeler beviel mij wel. Maar ik ben nu 11 jaar ouder en The Hunger Games: is dat niet een beetje ‘kinderachtig’, à la Harry Potter en Twilight?

Na het zien van The Hunger Games: The Ballad of Sonbirds & Snakes kan ik met een volmondig ‘nee’ antwoorden. De eerste vier films zaten ook vol gruwelijkheden, maar ze grepen me tijdens deze film meer naar de keel.

Waar honger mensen toe kan drijven, is duidelijk geïllustreerd. Mensen vallen in deze wereld, tijdens de oorlog, dood op straat neer. Om te voorkomen dat ook zíj zo eindigen, doen de nog levende bewoners er alles aan om zichzelf een beetje te voeden. Wanneer een man in het holst van de nacht een slagersmes uit zijn tas haalt en het neer laat komen op het been van een overleden schoonmaakster, weet je genoeg.

Filmrecensie The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes

We maken een kleine tijdssprong naar de tiende editie van de Hunger Games, die in populariteit lijken af te nemen. Gek, wie wil nou niet op tv zien hoe 24 onschuldige kinderen elkaar afmaken? Dr. Volumnia Gaul, magnifiek neergezet door Viola Davis, wil koste wat kost dat de games, háár games, doorgaan. Aan de studenten van de prestigieuze Academy de taak om van de kinderen uit de districten een spektakel te maken. Ze krijgen er allemaal eentje toegewezen, en moeten hen coachen voor hun aankomende slachtpartij.

Eén van die studenten is Coriolanus Snow, de 18-jarige zoon van een overleden oorlogscommandant en zijn tevens overleden vrouw. Voor de buitenwereld heeft zijn familie (nu nog alleen bestaande uit zijn oma en nicht) nog veel aanzien, macht en geld, maar in werkelijkheid is hij uitgemergeld, blut en leeft hij op soep van kool. Wil hij na de Academy verder studeren (en dus nog iets van zijn leven maken), móét zijn tribute, degene uit de districten die de Hunger Games ingaat, winnen. Dan krijgt hij namelijk een riante geldprijs waarmee hij zijn collegegeld kan betalen.

Lucy Gray Baird (Rachel Zegler) is de arme stakker die hij, voor zijn gevoel, naar haar dood moet begeleiden. Toch blijkt zij opvallender dan hij in eerste instantie denkt. Hun lot is onlosmakelijk met elkaar verbonden. Lukt het de underdog uit district 12, het allerarmste district, toch om het geluk naar haar hand te zetten?

Weinig verrassends na boek

Naast Tom Blyth en Rachel Zegler (Snow White, West Side Story), die de rollen geweldig vertolken en onmiskenbare chemie hebben, zien we nog een aantal andere (grote) namen in deze film. Peter Dinklage, bijvoorbeeld, als de vaak bedwelmde, maar geniale rector Highbottom. De genoemde Viola Davis zet Dr. Gaul op zo’n manier neer, incluis geniepig lachje, dat het vanaf het eerste moment verontrustend is. Ook Hunter Schafer, die veel mensen van Euphoria zullen kennen, vertolkt Coriolanus’ nicht Tigris met verve.

Toch zijn er ook wel wat opmerkingen te maken. Mensen die het boek hebben gelezen, zullen weinig verrast worden. Ik vond het prachtig om te zien hoe alles tot leven kwam, maar ik kon scene voor scene uittekenen wat er nog zou komen. Dat hoeft niet per se erg te zijn, want de fans van de boeken zouden waarschijnlijk in opstand komen als er te veel getoornd werd aan het oorspronkelijke verhaal. Het is mooi dat de makers de essentie hebben vastgehouden, met hier en daar een kleine eigen draai.

Daar moet ook bij gezegd worden dat The Hunger Games: The Ballad Of Songbirds & Snakes lang is. Héél lang. Toen ik voor mijn gevoel al een uur zat, waren ‘we’ voor mijn gevoel nog geen kwart opgeschoten. Ik wist immers welke vakjes we nog allemaal moesten afvinken. Maar nogmaals: voor die-hard fans van The Hunger Games is zoveel materiaal natuurlijk heerlijk.

Van schooljongen naar nietsontziende tiran

Dat lange en weinig verrassende neemt niet weg dat de film meesterlijk in elkaar zit. Er zijn schokkende momenten, verdrietige gebeurtenissen (er rolden op vier verschillende momenten een traan over m’n wang), maar ook vertederende én verontrustende scenes. Er is moord, er is liefde, er is overduidelijk psychopathie én er is een lust naar macht. Want de film houdt niet op na de games. We zien namelijk, en dat is briljant neergezet, hoe Coriolanus Snow verandert van een schooljongen die veel ‘volgens het boekje’ werkt, in een machtsbeluste, nietsontziende man, die alles en iedereen op zijn weg zal verpulveren richting zijn doel. Vooral de opmerking van zijn nicht Tigris, aan het einde van de film, is tekenend.

Ook goed om te noemen: de film bevat, en dat had je door het woordje Songbird misschien al kunnen weten, vrij veel gezang. Het is absoluut geen musical, maar wel muzikaal. Op zulke momenten besluipt mij altijd een erg ongemakkelijk gevoel, ook als het gezang, en dat is in deze film zo, van erg goede kwaliteit is. Rachel Zegler heeft een gouden keeltje, maar die hoeft van mij niet altijd zangerig open te gaan. En het accent dat ze opzet, is ook nét too much. Gevalletje ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’. Lucy Gray is bedoeld als een personage met eigenaardige trekjes, maar juist die trekjes komen gemaakt en niet heel geloofwaardig over.

Beoordeling uit 5: 4 (4,5 voor echte fans)

Metro’s Filmrecensie van de Week lees je elke woensdagavond. Op donderdag verschijnen nieuwe titels in de Nederlandse bioscopen (zoals The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes), soms op woensdag. Verslaggever Erik Jonk kiest er wekelijks eentje uit, soms neemt een andere Metro-redacteur tijdelijk het stokje over, zoals deze week. Volgende week: Napoleon, over de Kleine Generaal die grootse dingen bereikte.

Hardcore Never Dies: vaak donkere tijd, maar ook zin om even helemaal naar de tering te gaan

Reacties