Tijdens de lunch nam ik een rustige beslissing — om aanwezig te zijn, om te proberen te leven alsof ik in een film zat. Ik had Robin Sharma eerder die ochtend gelezen; Hij zei: “Zoek uw doel.”
Dus ging ik naar Art Dubai, een perslanyard om mijn nek, waarom ik daar was, moest zich nog ontvouwen.
Net bij de ingang trok een schilderij mijn aandacht: een zwaan, koninklijk en kalm, met een wild boeket bloemen die uit zijn rug bloeien. Ik lachte. Eigenlijk gelachen. Het ontwapende me volledig – ik glimlachte als de Cheshire -kat, overrompeld door zijn vreemde vertrouwdheid. Het stuk – door Jordy Kerwick – was surrealistisch, mythisch en rustig magnetisch. Ik woon in Bali, waar mensen vriendelijk zijn, dus vroeg ik de man in de buurt: “Wat is dit?”
Even was ik iemand. Ik was een kunstenaar. Een reiziger. Een vrouw die verliefd is op kleur en eigenaardigheden. Ik keek naar het woord “pers” op mijn lanyard en besloot – misschien zou ik toch iets schrijven.
Nieuwsgierig om meer te leren, volgde ik de man die me had beantwoord – hoewel ik zijn naam niet veel te lang had gevraagd. Hij stelde me voor aan een stiller, meer contemplatief stuk aan de achterkant van de stand – De boom (2008) door Ibrahim El-Salahi. De man was Toby Clarke, mede-oprichter van Vigo Gallery. Op het eerste gezicht was ik onbewogen. Ik voel me aangetrokken tot glitter, lef, surrealisme – en dit stuk voelde te stil, te netjes. Maar terwijl Toby sprak, hoorde ik dat het was geïnspireerd door de Haraz Tree, een acacia die groeit door de Nijl en bloeit niet in het natte seizoen, maar de droog. Het groeit als niets anders dat doet. Het gedijt onder druk. En toen werd het duidelijk.
Voor De boom, Ik werd herinnerd aan de bizon – het enige dier dat in de storm loopt in plaats van ervan. Dat schilderij had dezelfde energie. Niet luid, maar vastberaden. Niet decoratief, maar declaratief. En is dat niet wat het betekent om een kunstenaar te zijn?
Om jezelf te rooten op een plek waar niets zou moeten groeien en stil – om te bloeien. Op dat moment stonden de zwaan, de boom en de bizon elk als symbolen – van vrijheid, veerkracht, instinct. Gescheiden in vorm maar verbonden in geest.
Toen ik Toby vroeg wat de rode draad tussen deze schilderijen was, antwoordde hij nederig: “Ik.”
De rest van Vigo’s curatie weergalmde diezelfde ingetogen kracht. De gestileerde portretten van Henrik Godsk, getrokken uit Deense kermistradities, voelden zowel oud als futuristisch – als volksverhalen in verf gedrukt. De monochrome patronen van Johnny Abrahams boden minimalistisch ritme, waar structuur sereniteit werd. En nogmaals, Kerwick’s Swan – deels krijger, deels kinderliedje – boekte de ervaring met zijn rustige, spookachtige vreugde.
Wat me het meest opviel, was hoe diep dit werk hier in Dubai resoneerde, een stad die ik heb leren kennen vanwege zijn ambitie, de esthetiek en de evoluerende relatie met creativiteit. Maar in dit stand, met zijn ritueel-achtige eerbied en transcontinentale verhalen, voelde ik me iets stillers. Iets menss.
Het is moeilijk uit te leggen, maar er is iets verschoven. Ik ben op kunstbeurzen over de hele wereld geweest, ook in Dubai, maar dit moment voelde ongewoon intiem. Er was iets over de manier waarop de verhalen zich niet alleen door de kunstwerken ontvouwden, maar door de gesprekken, de traagheid, de bereidheid om verbinding te maken. Het herinnerde me eraan dat transcendentie zich niet altijd aankondigt met grandeur. Soms is het in de stilste uithoeken van een boom, een zwaan, een herinnering in de stem van iemand anders. Dat was de echte verschuiving: niet de setting, maar de verrassing van ontwapend door zoiets naar binnen op een plek die meestal wordt gevierd vanwege zijn uiterlijke glans.
Dubai en Londen. Ziel en structuur. Migratie en geheugen. Een vreemde, perfecte symbiose. Terwijl de beurs zoemde en gesprekken om me heen flikkelden, stond ik stil – bewogen door kunst die ik bijna over het hoofd zag, in een stad vond ik ooit te glad om me heilig te voelen – en besefte:
Zelfs in het droge seizoen.
Zelfs in de storm.
Je kunt bloeien.
