Hugues Oyarzabal, een van de meest volleerde surfers van Europa en een van de eersten die spectaculaire prestaties uit de krul van een golf met behulp van digitale camera’s opnemen, stierf op 21 februari in zijn huis in Biarritz, Frankrijk. Hij was 39.
Zijn ouders, Charles en Lucette Oyarzabal, zeiden dat hij zijn eigen leven had genomen. Vrienden vertelden de New York Times dat Oyarzabal vanaf de kindertijd met een bipolaire stoornis had geleefd.
“Zijn fysieke en psychologische lijden eiste zijn tol,” vertelden zijn ouders de Times door een vertaler. “Hij heeft ervoor gekozen om ons te verlaten, om de vrede en sereniteit te herontdekken die hij de afgelopen jaren niet heeft kunnen vinden.”
Oyarzabal surfte enkele van de meest uitdagende golven ter wereld, van de Baskische kusten van Noord -Spanje en Zuidwest -Frankrijk tot Zuid -Afrika en daarbuiten. In zijn latere jaren vond hij wat hij ‘een tweede thuis’ noemde in Indonesië, een deel van elk jaar doorbracht en op zoek naar plekken die zelden of nooit waren gesurft, met name op Woestijnpuntop Lombok Island, ten oosten van Bali, en op UluwatuOp het schiereiland Bukit.
Hij maakte ook veelgeprezen surfdocumentaires, waaronder “Vrede en links,” Een multipart-serie, de titel die verwijst naar een “linker golf”, een die vanuit het perspectief van een surfer naar links breekt.
Oyarzabal begon zijn surfen in 2001, als tiener, op video te maken, met behulp van een mini-DV camcorder in een waterdichte doos bevestigd aan zijn bord. Hij legde beelden vast van zichzelf die door “buizen” of “vaten” reed – de tunnels van lucht die zijn gemaakt in crestinggolven, waar de grootste surfers honderden meters in kunnen rijden.
Hij wordt verondersteld de eerste te zijn geweest die zichzelf in een vat filmde en zichzelf fotografeert en op videobanden fotografeert die achteruit door een er door kijkt. Hij ging later verder naar meer geavanceerde GoPro Digital Camera’s toen ze op de markt kwamen.
In december 2012, toen hij 26 was, werd hij uitgenodigd in Hawaii om te worden geëerd tijdens de allereerste GoPro Awards-ceremonie. De Amerikaanse surfer Kelly Slater, een 11-maal wereldkampioen, reikte hem een prijs uit voor zijn fotografie- en videowerk. Een ‘selfie’ -beeld veroverde hem in de buis van een golf in skeletbaai, Namibië.
Tegenwoordig gebruiken extreme sportatleten, van grote golfsurfers tot bergbeklimmers, meestal GoPro of andere point-of-view-camera’s, die ze over hun lichaam of op hun apparatuur plaatsen. Oyarzabal wordt beschouwd als de eerste surfer die een apparaat maakt dat een camera aan zijn tanden heeft geklemd, waardoor het meest directe gezichtspunt van een surfer wordt geboden.
Zijn surfvrienden beschreven hem op verschillende manieren als eigenzinnige, onvoorspelbaar, manisch, lief en loyaal.
Hugues Oyarzabal (ruwweg uitgesproken Oo-Geh Oy-Ar-Zah-Bahl) werd geboren op 7 maart 1985, in Saint-Jean-de-Luz, een vissershaven in de Baskische regio in het zuidwesten van Frankrijk. Hij groeide op in het dorp Biriatou, aan de Franse kant van de rivier Bidassoa. Zoals veel Basken had hij een Franse voornaam en een Spaanse achternaam. Toen hij begon te surfen in Indonesië, voegde hij een andere voornaam toe, Waian (Balinese voor “eerstgeboren zoon”). Het leidde tot zijn logo, die (voor Waian Hugues Oyarzabal), die hij op zijn website en op foto’s gebruikte.
Op de basisschool in Biriatou blonk Hugues uit in tennis en paleta, een hofsport vergelijkbaar met Pelota, waarin een lederen vleermuis of handschoen wordt gebruikt om een bal tegen een muur te slaan. Maar op 11 -jarige leeftijd werd hij verliefd op surfen, beginnend in de baai van Biscay aan de Baskische kust. Tijdens de middelbare school in Hendaye, in de buurt van zijn huis, surfde hij enkele van de meest formidabele golven van Baskische stranden.
Eén strand, Belharra, aan de Franse Baskische kust, was het toneel van zeldzame maar gewelddadige golven die werden beschouwd als onherstelbaar, waarvan bekend was dat ze menig vissersboot hebben ingeslikt. Maar Oyarzabal ging de uitdaging aan en slaagde. (De branding werd later gekalmeerd door een golfbreker.)
Zijn passie voor surfen werd zo consumerend dat hij op 16 -jarige leeftijd de school verliet en, gefinancierd door zijn begripvolle ouders, verhuisde naar de Sunshine Coast van Australië om zich in te schrijven voor een sport- en onderwijsprogramma onder een privécoach, die zijn surfen en zijn Engels verbeterde. De rest van zijn leven beschouwde Oyarzabal zichzelf als een zogenaamde freesurfer, ongebonden door de noodzaak om te concurreren en in plaats daarvan content om één te zijn met de golven, met unieke prestaties die beroemd werden onder de wereldwijde surfgemeenschap.
“Ik ben altijd op zoek om verschillende dingen te proberen,” vertelde hij het in Groot-Brittannië gevestigde Surf Europe Magazine in 2006. “Ik haat het idee om een surfroutine te hebben.”
In Australië ontmoette hij Jana Kondo, die met hem terugkwam naar Frankrijk, waar ze in 2006 trouwden. Ze reisden naar surfen op stranden over de hele wereld. In 2011 hadden ze een dochter, Kailani, wat ‘zee en hemel’ in het Hawaiiaans betekent, en Oyarzabal leerde haar later te surfen. Ze is nu op zichzelf een volleerde surfer.
Het huwelijk eindigde in een scheiding in 2013. De dochter en ouders van Oyarzabal zijn zijn enige directe overlevenden.
Na zijn dood gaven ongeveer 100 surfers Oyarzabal een afscheid van Hawaiiaanse stijl door uit Hendaye, dicht bij zijn huis, te peddelen om bloemen op het water te verspreiden. Een halve wereld weg deden collega -surfers in Indonesië hetzelfde.
Als u zelfmoordgedachten hebt, bel of sms 988 om de levenslijn van 988 zelfmoord en crisis te bereiken of naar Speakofsuicide.com/resources Voor een lijst met extra bronnen.
