In het nieuwe, donkere tweede vioolconcert van Joey Roukens weet je precies waar je bent, maar nooit waar je heen gaat

Met een huilende, bijna zigeunergeluid gebruikt Simone Lamsma haar eerste melodie van het nieuwe van Joey Roukens Tweede vioolconcert. Achter haar, in het kopersgedeelte van het orkest, de overblijfselen van een reeks vurige openingsovereenkomsten. Het duurt een tijdje voordat de viool durft te klauteren van de laag naar een hoger register.

De ramp blijkt nooit ver weg te zijn in het stuk van Roukens dat zijn wereldpremière heeft op vrijdagavond in Tivolivredburg. De dreiging van de introductie kan op elk moment oplaaien. Ondanks de verhalende kracht en de energie – onmiskenbaar Roukens – is het tot nu toe zijn donkerste werk. Een weerspiegeling van de diepe vallei die hij de afgelopen jaren heeft doorgemaakt. Hij worstelde onder andere met een Ongelooflijke tinnitus piep In zijn oren: vooral voor een componist een zware kwelling.

Dat zijn vioolconcert schrijven Uit de diepteVooral voor Simone Lamsma en het Radio Philharmonic Orchestra was een moeilijk proces, je hoort nauwelijks een rug. Het is een goed gestructureerde reis geworden, door een muzikaal landschap waarin jij als luisteraar constant weet waar je bent, maar nooit waar je heen gaat. Ugly passages afwisselen met bitterzoete flashbacks, alsof je terugblik op de verschroeide ruïnes achter je. Lamsma zweeft vervolgens over brede, filmische bewegingen in het orkest. Geleidelijk wordt haar viooltoon meer en meer intensiteit. Ze speelt de solo -cades als een ontroerende regendans voor hoop, die half -up is als ze alleen in het hoogste register terechtkomt. Dirigent Markus Stenz laat het orkest zachtjes met haar op, totdat Lamsma’s zoeken naar slotnoot sterft als een fluitige ketelbegaan.

Voormalig hoofddirigent Stenz heeft een sterke chemie met de Radio Philharmonic. Bij de opening van de avond, Wagner’s Opening Van de opera Tannhäuser is zijn opwaartse manier van uitvoeren opvallend. Geen handhavende strijd, maar een plechtige golf omhoog waarmee hij het orkest kan optillen. Hij verwijdert Wagner’s muziek uit de soms verstikkende zwaartekracht.

Van angst tot triomf

Als er één componist was die Roukens als hey had kunnen bevestigen, dan was de Ludwig van Beethoven. Hij worstelde al met het starten van doofheid toen hij de grootste hit van klassieke muziek schreef: Pa-Pa-Pa-Paam! En niet alleen daarvoor is de zijne Vijfde symfonie Een goed gevonden combinatie met het vioolconcert van Roukens. Omdat je in die symfonie ook een route volgt langs horror en hoop – hoewel het lineair is met Beethoven, met een duidelijke richting: van het lot dat in het eerste deel op de deur klopt tot de krachtige overwinning in de ‘finale’.

Is er iets gebeurd tijdens de pauze, of is het de muziek? Er lijkt een compleet andere Markus Stenz op de geit te zijn dan in Wagner en Roukens: swingend, expressiever, gedragen met zijn hele lichaam. Soms als een goochelaar die het orkest overweegt; Nogmaals met slechts een krachtige swip van zijn hoofd om een ​​weddenschap van de eerste violen aan te geven. Met effectieve versnellingen en vertragingen geeft Stenz de belangrijkste motieven extra nadruk.

Dat een enigszins hopelijk gespeelde tweede deel te weinig contrast biedt met de afgrond van de eerste, stoort niet veel. Stenz leidt je overtuigend langs het pad van Beethoven van terreur naar triomf. De duw door het derde naar het vierde deel is meesterlijk opwindend. Het enige dat u kunt missen is een gevoel van spontaniteit; Het idee dat dit oude pad van twee eeuwen hier alleen wordt toegewezen voor je ogen. Elke omweg en elk obstakel is zorgvuldig uitgewerkt in de repetities, het is duidelijk. Het Radio Philharmonic Orchestra speelt Beethoven verfrissend en zeker niet op de stuurautomaat, maar met een putgerichte routeplanner.

Roukens ‘eerste vioolconcert.



Om te delen





Mail de editors