In ‘Homde!’ binnen anderhalf uur vliegt een zeventigjarig liefdesverhaal voorbij
“Het is alsof ik je al heel lang ken”, zegt Geesje (Carine Crutzen) bij de eerste ontmoeting. Ze is jong en brutaal, met een witte rok die ze soms langzaam heen en weer wiegt. “Ik zag je en ik dacht: boem.” Adam (Bert Luppes) lijkt niet te weten wat hij met al haar aandacht moet doen. Hij is ook jong, hij heeft ook nog veel primeurs te gaan. Heeft hij ooit een Limburgs meisje gekust, wil Geesje weten. Als het antwoord ‘nee’ is, besluit ze meteen dat gebrek aan ervaring te verhelpen: ze neemt zijn hoofd in haar handen en drukt haar lippen tegen de zijne, iets te hard, een beetje onhandig. Adam blijft even stil terwijl ze hem laat gaan. ‘Doe het nog een keer,’ zegt hij. “Ik zat niet op te letten.”
Er is niet veel tijd om bij deze ontgroening stil te staan. Geesje en Adam haasten zich samen naar de rest van al hun gedeelde primeurs: seks, kinderen, huwelijksproblemen. Eerbetoon! is een reis door de hoogte- en dieptepunten van twee met elkaar verweven levens; van de eerste ongemakkelijke kus tot de laatste dagen in een verpleeghuis. In anderhalf uur vliegt een zeventigjarig liefdesverhaal voorbij.
Al is die liefde soms lastig te vinden. De tekst van Peer Wittenbols portretteert Geesje en Adam als twee heel gewone mensen, met alle imperfecties van dien. Naarmate de jaren verstrijken, ontstaan er gevoelens als jaloezie en teleurstelling. Sommige beschuldigingen neem je nooit weg: de stap die de een liever wilde dan de ander, het buitenechtelijke avontuur met verstrekkende gevolgen. Er zijn genoeg momenten waarop die ontevredenheid de overhand krijgt. En dan komt het moment waarop papa en mama hun ruzies beslechten in een sinterklaasgedicht, waarin ze rijmen en beloven dat de kinderen volgend jaar wat aardiger voor elkaar zullen zijn.
Droog grappig
Verbaal doet het koppel niet onder voor elkaar. Wittenbols schreef voor beiden scherpe reacties en gemene grappen, droog gespeeld door Crutzen en Luppes. Ze brengen veel met weinig in beeld, alsof ze hun eigen verhaal naspelen. Als Crutzen op het podium een kussen onder haar shirt schuift, is ze zwanger, als Wittenbols een wollige opa-trui aantrekt, is hij ineens jaren ouder. Ook de kostuums en soundtrack (van Grace Slick tot Stromae) nemen de kijker mee op reis door de verschillende decennia.
Eerbetoon! begint en eindigt met de zeventigste verjaardag van het huwelijk van Geesje en Adam. Dat de twee het zo lang volhouden mag een wonder heten, al begint een gedeeld einde na al die gedeelde primeurs steeds vanzelfsprekender te lijken. En aan het einde van de reis kijk je zelfs met enige emotie terug op de dieptepunten. “Het is mooi als je ernaar verlangt en het is mooi als het voorbij is”, zegt Adam terwijl hij en Geesje zich klaarmaken om voor het eerst een bed te delen. “En tussendoor is iedereen maar aan het rommelen.”
