De Iraakse Visproducentenvereniging heeft een scherpe waarschuwing afgegeven, waarin staat dat de visserij van het land op de rand van instorting staat als gevolg van een aanzienlijke aanval van het Ministerie van Watervoorraden. Deze aanval omvat het opvullen van viskwekerijen die afhankelijk zijn van rioolwater en het verbod op het gebruik van oppervlakte- en geboorde putten.
Iyad Al-Talbi, de voorzitter van de vereniging, uitte zijn zorgen tijdens een persconferentie waar een correspondent van Irakezen.nl aanwezig was. legde Al-Talbi uit dat “75 procent van deze kwekerijen geen vergunning heeft, en dat het kleine deel dat afhankelijk is van zoetwater al zeven maanden permanent gesloten is. De rest bevindt zich op rioolwater, dat het Ministerie van Waterbronnen agressief heeft opgevuld, waardoor vis uit deze kwekerijen vrijkomt. boerderijen in de derde rivier en de zee.”
Hij voegde eraan toe: “Bagdad heeft de meeste schade geleden, vooral in het Tarmiyah-gebied, dat een aanzienlijke hoeveelheid rioolwater heeft. Al-Sulaymaniyah heeft ook boerderijen zonder vergunning, vergelijkbaar met die in Tarmiyah, die samen met de vis zijn gedempt, wat verantwoordelijk is voor 95 procent van hun activiteiten. Daarna zijn Babel, Kut en andere provincies die vis exporteren getroffen.’
Al-Talbi benadrukte dat “deze boerderijen vroeger werkgelegenheid boden, maar dat hun werknemers nu werkloos zijn. Bovendien zitten projecteigenaren met schulden en hebben ze aanzienlijke verliezen geleden. We hebben een beroep gedaan op de premier en de minister van Watervoorraden , maar het besluit tot aanvullen werd uitgevoerd vanwege waterschaarste, wat resulteerde in een verminderde productie en stijgende prijzen, waarbij de kosten opliepen tot 9.000 Iraakse dinars per kilogram.”
Hij vervolgde: “Er is een substantieel offensief gestart door het Ministerie van Watervoorraden, waarbij boerderijen zonder vergunning worden gevuld. Deze boerderijen bevoorraadden vroeger de Iraakse markt, wat leidde tot een jaarlijkse productie van meer dan 800.000 ton en het bereiken van zelfvoorziening. Maar na de uitgifte Door deze wetten en richtlijnen staan de visbestanden op de rand van instorten.”
Hij merkte op dat “het vullen van kwekerijen en het vrijlaten van vis in het wild het probleem niet oplost, maar verergert, aangezien de overheid na de sluiting van deze kwekerijen geen alternatieven heeft geboden.”
Al-Talbi wees erop dat “er veel alternatieven zijn, waaronder gesloten systemen of het gebruik van rioolwater, dat voorheen werd gebruikt door ongeveer 40 procent van de boerderijen die werken op rioleringssystemen die een gebied bestrijken van maximaal 800 kilometer.
Deze hebben allemaal water dat kan worden gebruikt, maar het Ministerie van Watervoorraden heeft het verboden, samen met oppervlakte- en geboorde putten.”
Hij benadrukte dat “de oplossing ligt in het vormen van een gezamenlijke commissie die boerderijen die rioolwater gebruiken, toestaat dit terug te geven en het gebruik van oppervlakteputten toestaat.”
