Door Hanneke Mijnster··Gewijzigd:
RTL
De dood hoort bij het leven, al stellen we het graag zo lang mogelijk uit. Denk jij wel eens na over de soundtrack van je leven? Elke week geeft een lezer inzicht in zijn slotakkoord. Sterre (26) uit Amsterdam is marketing- en PR-medewerker bij een uitgeverij. Voor haar slotakkoord heeft ze een opvallende plaat in gedachten.
Welk nummer zou jij graag willen spelen bij je eigen afscheid?
“De mijne door de cast van de serie Glee.”
U heeft niet alle cookies geaccepteerd. Om deze inhoud te bekijken, moet u beschikken over deaanpassen.
Waarom specifiek dit nummer?
“Het is een heel mooi lied over pure liefde. Over hoe er van je gehouden wordt, ook al ben je niet perfect. Ik vind het heel mooi om op die manier lief te hebben. vrolijkheid is nogal één over de bovenkant serie, maar ik heb er een zwak voor. Dit was ook de eerste keer dat ik zoveel liefde zag, tussen twee cheerleaders die allebei vrouwelijk zijn.
Ik heb het voordeel dat ik opgroeide in een homovriendelijke wereld, en toch was dit de eerste keer dat ik twee vrouwelijke vrouwen zag in plaats van een mannelijke en een meisjesachtig meisje. Glee zag ik als 13-jarige af en toe op tv en pas later ben ik er bewust naar gaan kijken, ook al is het in een bepaald tijdperk een hele slechte serie.
Door al die chaos en imperfectie heen heeft het mij iets moois gebracht. Ik heb het woord ‘mijn’ op mijn schouder getatoeëerd, omdat de tekst en alles waar dit nummer voor staat zo belangrijk voor mij is. Die pure liefde die ik voel in dit nummer overstijgt alles. Je wordt gevormd door je omgeving, maar het idee dat je de beste bent die iemand ooit heeft gehad, is het enige dat telt.”
Wat zegt het lied over jouw leven?
“Ik ben opgegroeid in een fijne en liefdevolle omgeving, queer zijn was nooit een probleem. Met wie je ook thuiskwam, het was altijd oké. Ik heb nooit gedacht dat het verkeerd was, maar het was iets om vrede mee te vinden. Toen ik voor het eerst merkte dat ik van meisjes hield, ik legde het als een probleem weg voor later. Ik had het niet van mezelf verwacht, ook al zag ik mijn creativiteit en de vrije manier waarop ik leef, mijn levensbeeld is heteronormatief (de norm en verwachting die mensen hebben). heteroseksueel zijn, red.) gevormd.
Ik werd me er rond mijn 18e bewust van en het hielp dat ik in Amsterdam ging studeren, waardoor ik mezelf meteen als queer kon voorstellen. Ik heb al heel lang geen label meer nodig voor mezelf gevonden. Ik vond veel homo’s in mijn omgeving en blijkbaar trokken we elkaar als vrienden aan.
Ik was me bewust van de negativiteit in de media. Tijdens het daten was ik me bewust van de mogelijke reacties van andere mensen. Ik kijk nog steeds om me heen of ik ergens hand in hand over straat zou kunnen lopen, daar had ik nog niet aan gedacht. Amsterdam was lange tijd een van de plekken waar je als queer veilig was, maar nu lijkt het wel de plek waar je voorzichtig moest zijn.”
“Amsterdam was lange tijd een van de plekken waar je als queer veilig was, maar nu lijkt het wel de plek waar je op je hoede moest zijn.”
“Ik reis veel alleen, maar let wel op waar het veilig is. Ook al kun je aan mij niet zien dat ik queer ben, ik bezoek geen landen waar dat verboden is. Alleen reizen is een bewuste keuze, het is mijn manier van doen Dit is vaak een stedentrip, maar soms is het ook een trip van twee weken. Het is fijn om mijn eigen ritme te bepalen, drie uur door een museum te lopen of de hele middag op bed te hangen.”
Reis in uw eigen tempo
“Ik heb het chronisch vermoeidheidssyndroom en word licht in mijn hoofd als ik niet goed slaap of te veel doe. Er komt niet genoeg zuurstof in mijn hersenen als ik niet plat lig, dus ik heb vaak het gevoel dat ik flauw ga vallen. Soms gebeurt dat ook.
Daarom reis ik het liefst volledig in mijn eigen tempo. Het sociale aspect kost mij veel energie, hoe leuk het ook is. Zelf laad ik het beste op. Ik probeer minstens één keer per jaar naar Londen te gaan, omdat ik van grote steden en musicals houd. De shows zijn er de beste, er zijn veel boekwinkels en ik navigeer nu moeiteloos door de stad. Midden in de drukte daar, voelt het alsof ik helemaal niets hoef te doen.”
Waar droom je van?
“Ik heb geen idee hoe mijn chronische ziekte zich zal ontwikkelen. Mijn simpele droom is om zo lang mogelijk een stabiel en gelukkig leven te leiden, zoals nu, maar het kan zijn dat ik over een paar jaar bedlegerig ben. Het feit dat ik nu fulltime werken is al uitzonderlijk. Gelukkig heb ik een gematigde vorm.
Ik heb echt de balans moeten vinden om mijn ziekte onder controle te krijgen, en met ADHD is dat een kunst kan ik je vertellen. Waar mijn hoofd zegt ‘ga doen’ en ‘door! Op! aan!’, zegt mijn lichaam: ‘liggen’. Hierdoor ontstaat regelmatig een conflict met mezelf, omdat ik mezelf vaak moet afremmen. Het gaat om het maken van keuzes. Als ik zaterdag afspreek, kan ik zondag niets doen. Soms ga ik er overheen, en dan heb ik mezelf erbij. Gelukkig gaat het tegenwoordig vaak goed en ik hoop dat dat nog een tijdje zo blijft.”
Wat ben jij schuldig genoegen?
“Dat doe ik niet, want ik hou niet van iets waar je per definitie plezier aan beleeft schuldig. Voor veel mensen zal de manier waarop ik van musicals houd, zijn: dat heb ik ook gedaan Slecht Nu vier keer in de bioscoop te zien – schuldig maar het maakt mij eigenlijk niet uit of het sociaal geaccepteerd is of niet. Als ik het leuk vind, waarom niet? Laat mij wat plezier hebben.”
Wat is uw definitieve overeenkomst?
Welk nummer moet gespeeld worden op jouw begrafenis? En wat zegt dat over jouw leven? Als u aan deze sectie wilt deelnemen, kunt u uw verhaal e-mailen naar hanneke.mijnster@rtl.nl
