Je kunt de choreografieën van Tao Ye zien als een viering van verschillen, maar ze zijn ook gewoon heel mooi
Tot elkaar veroordeeld zijn of echt verbonden zijn als gemeenschap: het zijn twee beelden die ontstaan 13 & 14 van de Chinese choreograaf Tao Ye. Althans, zo kun je de twee choreografieën bekijken. 13 & 14een deel van de zogenaamde ‘numerieke reeksen’ – Ye geeft getallen in plaats van titels aan zijn werk – zijn puur en abstract, maar zetten het associatieve brein aan het werk.
In 13 de dertien dansers zijn uitgedost in ruime kostuums van onregelmatig aan elkaar genaaide vodden en jasjes, alsof elk beschikbaar stukje stof is gebruikt om zich te beschermen tegen barre omstandigheden. Met hun blik voortdurend neergeslagen bewegen de dansers zich als een groep, dicht bij elkaar. Begeleid door repetitieve pianoklanken bewegen en krullen ze voorzichtig hun voeten, en bewegen ze langzaam in cirkelvormige patronen over de vloer. Hun lichamen beschrijven cirkels in de ruimte, met het hoofd, de romp, de benen, de schouders, de armen. Volgens het door Tao Ye ontwikkelde ‘Circular Movement System’ kan elk lichaamsdeel als een pen bogen en cirkels beschrijven.
De volmaakte synchroniciteit wordt al snel onderbroken door vallende of springende dansers die, betrapt door een ander, eerst alleen, dan samen, even een afwijking van het geheel creëren, maar al snel weer verdwijnen of als obstakel achteloos aan de kant worden gezet of meegesleurd. een meter verderop om weer overeind te worden gezet.
Het China van Xi?
Eenheid tegen wil en dank? Gaan 13 over de onderdrukking in het China van Xi? Het zou kunnen, maar het is niet nodig. Het zou ook kunnen dat de beklemmende choreografie de moeilijke weg naar perfectie van het Circular Movement System vertegenwoordigt. Het resultaat van dat proces is te zien in 14waarin veertien fantastische dansers blijk geven van totale beheersing van de techniek. Het stuk is lichter van toon, niet alleen door de kleurrijke kostuums, maar ook door de enorme bewegingsvrijheid. Zelfs op volle snelheid, extreme gewichtsoverdracht en dynamiek blijven de dansers volkomen onveranderd, soms instant bevriezend in een pose.
Hierdoor ontstaat kortstondig een beeld van mediterende monniken. Net zo plotseling komen ze weer in actie, als één lichaam, om een eindeloze reeks bogen, cirkels, ellipsen en lemniscaten in de ruimte te beschrijven. De technologie is overwonnen, de volmaakte eenheid is bereikt. Een ideale gemeenschap zelfs, want door eenheid in verscheidenheid; door de kleuren van hun kostuums kan de groep dansers worden gezien als een menselijke regenboog, die de acceptatie en viering van verschillen symboliseert. Tenminste, zo kun je het politiek zien. Maar het is niet nodig. Het is ook gewoon heel mooi.
