‘Je kunt je leven een wending geven’

Met een vrolijk ‘hoi!’ De 38-jarige Denise (om veiligheidsredenen geeft ze haar achternaam liever niet prijs) doet de deur open van het detentiecomplex in Houten. Dan lachend: “We gaan toch praten? Geen probleem, daar ben ik goed in.”

Denise doet haar werk in het detentiecomplex (de plek waar mensen die zijn gearresteerd de eerste dagen worden vastgehouden, red.) met een grote dosis opgewektheid, inlevingsvermogen en duidelijkheid. “Ik leef mijn droom”, zegt ze. “Al van kleins af aan wilde ik bij de politie. Ik werd aangetrokken door het uniform en telkens als ik de politie zag, was ik nieuwsgierig naar wat er aan de hand was. Het ging zeker niet zonder slag of stoot, maar ik ben daar.”

Zeggen dat dit niet zonder slag of stoot ging, is een understatement. Op 17-jarige leeftijd werd Denise onbedoeld zwanger van haar 17-jarige vriend, met wie ze al een paar jaar samen was. Ze waren op zoek naar een huis waar ze het kind samen konden opvoeden en kregen een mooi aanbod – te mooi, weet ze inmiddels.

Jong en naïef

“Maar ik was jong, en vooral naïef. Via iemand anders hebben we een huis kunnen bemachtigen. We hoefden niets te betalen, we moesten alleen zo nu en dan een hek opendoen, dat moest vanaf de binnen. Achter het huis stond een schuur waar spullen werden verzameld voor een goed doel, dat hebben ze mij laten zien.”

Dat dit niet het geval was, werd duidelijk toen op 18-jarige leeftijd – toen ze een dochtertje kreeg van net één jaar oud – de politie bij haar voor de deur stond. “In het pakhuis bleek een grote wietplantage te staan.” Haar toenmalige vriend werd meteen gearresteerd, zij een dag later. Ze heeft acht uur op het politiebureau doorgebracht, schat ze achteraf. “Dat vond ik lang genoeg.”

Wat herinnert ze zich daarvan? “Dat mensen heel vriendelijk tegen mij waren, ik denk dat ze al snel doorhadden dat ik niet kwaadaardig was. Ik kreeg een kopje thee, en ik mocht zelfs een berichtje voor mijn vriend op het papiertje schrijven – daar hebben we over gepraat.” 20 jaar geleden Hé, dat mag nooit meer. ‘Blijf sterk,’ schreef ik erop, en een van die agenten bracht het naar hem.’

Urenlang in de cel wachten

Maar ze herinnert zich ook dat ze urenlang in de cel moest wachten. “Dat heeft zo’n vijf uur geduurd voordat ik aan de beurt was voor verhoor. Ik weet dat er mensen zijn die hier drie dagen zitten, en die vinden dat misschien wel prima. Maar ik vond het heel lang. Dat wist ik natuurlijk niet. wat er ging gebeuren, alleen dat ik naar mijn dochter wilde. Ik las alle teksten die op de muren waren geschreven en ik begon na te denken over mijn leven.

Na die vijf uur in de cel volgde een verhoor van drie uur. Denise mocht vervolgens naar huis, in afwachting van het proces. Ze verhuisden, kregen nog een kind en trouwden. De rechter veroordeelde haar tot een voorwaardelijke boete van 500 euro. “Dat was de laagst mogelijke straf die ik kon krijgen. Volgens de wet was ik medeplichtig aan drugshandel. Maar met die straf gaf de rechter wel het signaal af dat hij wist dat ik geen grote crimineel was.”

Het leven zoals het vroeger was, ging door. Denise zorgde voor de kinderen – haar man wilde niet dat ze werkte, maar ze vond het ook erg leuk. “Ik was een van die moeders die alles deed: babymassages, babyzwemmen, veertig keer per dag nieuwe kleren aantrekken omdat ze er allemaal zo schattig uitzien.” Er werd nog een kind geboren, maar er waren ook schulden en een huwelijk dat zij – wederom een ​​understatement – ​​als ‘niet zo goed’ omschrijft.

Werd wakker

“Ik werd wakker toen ik 24 was. Ik dacht: dit gaat mij niet lukken. Ik heb mijn drie kinderen, de hond, opgehaald en ben naar mijn ouders gegaan. Van daaruit heb ik alles vanaf nul opgebouwd. voor werk. De afbetaalde schulden die tijdens mijn huwelijk zijn ontstaan. Ik heb veel therapie gevolgd omdat ik PTSS had door het huwelijk – nee, daar wil ik niets meer over zeggen, het was een ongezonde situatie daarbij.”

“Maar de positieve kant is: ik ben nooit bang geweest om hulp te vragen. Uiteindelijk ging ik drie keer per week naar een psycholoog voor een behandeling voor PTSS. Prima, dacht ik. Als dat is wat nodig is om de beste moeder te zijn die je kunt zijn voor mijn kinderen, dan zal ik dat doen.”

En: ze volgde haar kinderdroom. “Ja, dat klopt”, lacht ze. ‘Ik heb me aangemeld voor de politieacademie. Maar de psycholoog zei bij toelating: je bent 24, je hebt drie kinderen en woont bij je ouders. Zorg er eerst voor dat je leven stabiel wordt, en dan hoop ik dat je terugkomt.’ had natuurlijk helemaal gelijk, ik had nog te veel te verwerken. Maar met die laatste opmerking heeft ze mijn droom niet kapot gemaakt, dat was belangrijk voor mij.”

Ze bleef werken, als caissière en later als accountmanager. En ze werkte ook aan zichzelf, vond een huis en – hoewel ze had gezworen nooit meer verliefd te worden – een man. “Ja, dat zou in dit artikel moeten staan!”, zegt ze. “Jef heeft veel geduld met mij gehad. Stel je voor: een vrouw met drie kinderen en zo’n verleden. Soms ging het drie stappen vooruit en vijf stappen terug.”

Strafblad

“Maar hij bleef bij mij. En het leven werd steeds leuker. We deden leuke dingen, met z’n tweeën, maar ook met de kinderen. Na een tijdje trok hij bij mij in. En we kregen samen nog twee kinderen, twee meiden. nu 10 en 6. Na de geboorte van 10 ben ik helemaal teruggevallen, waarschijnlijk ook door de hormonen. Ik huilde om alles, ik was weer boos, en na de geboorte van de laatste voelde ik: nu ben ik echt stabiel.”

Dus daar ging ze weer: naar de politie om zich in te schrijven voor de academie. “En nu is het gelukt”, lacht ze. “Ik was 33.” Haar strafblad was voor de politie geen reden om haar af te wijzen. “Natuurlijk vroegen ze op een registratieformulier of ik in het verleden met politie of justitie in aanraking was gekomen. Ik antwoordde eerlijk ja, wat kun je nog meer zeggen? Ze zouden er toch achter komen.”

“En ik ben een open boek, dat had ik niet voor mezelf kunnen houden. Toen heb ik aan mijn advocaat gevraagd of hij de toelatingscommissie wilde bellen om het uit te leggen. Na dat gesprek zei hij: dit komt wel goed. want hier ben ik nu.”

Mensheid

Het is een vervelende ervaring die dag in de cel, maar ook eentje die haar helpt bij haar werk in het detentiecomplex. In de tv-serie Blauw (AVROTROS), waaraan Denise deelneemt, zie je hoe zij iedere gedetineerde met respect behandelt. Ze maakt een praatje, maakt een grapje waar het kan en waar het nodig is, is ze streng en duidelijk. “Ik heb vijf kinderen in de leeftijd van 6 tot 21 jaar”, lacht ze als haar naar die duidelijkheid wordt gevraagd. ‘Ik moet wel.’

En dan serieus: ‘Er zijn hier zoveel verschillende mensen, uit alle lagen van de bevolking. Niet alleen Ali en Mohammed, zoals wel eens wordt gedacht, maar ook Kees en Piet – en die zijn hier voor even slechte dingen – dat vind ik belangrijk om De één is voor een boete die hij niet kan betalen, de ander voor openbare dronkenschap, en weer een ander heeft hele nare dingen gedaan.”

“Maar ik hou van de mensheid. Niemand wil hier zitten. Ze hebben het zich vaak eigen gemaakt, ik behoor niet tot die mensen die denken dat deze plek vol onschuldige mensen is. Maar ze zitten al in de gevangenis. Dat is al moeilijk genoeg. Dan hoef ik ze niet slecht te behandelen. Stel je voor dat je moet aanbellen om naar het toilet te gaan, en dan moet wachten of iemand tijd heeft om je daarheen te brengen. En je hebt geen idee hoe lang het duurt nemen.”

“Dus als iemand dronken is en over zichzelf heeft overgegeven, en het is stil, dan vraag ik als de ergste kater voorbij is aan mijn manager of hij of zij mag douchen. Met Kerstmis heb ik vier kerststollen meegenomen, dus de mensen die hier zitten ook snap wat, voor hen is het ook Kerstmis, ook al brengen ze het hier door.

Jonge gevangenen

“En onlangs was er iemand die iets verschrikkelijks had gedaan. Hij had honger en er was eten over. Dan breng ik hem iets. Jef zegt dan: je moedigt niet aan, je gaat die persoon geen eten brengen, wel.” jij? Maar anders gooien we het weg. Dan hoeft hij toch geen honger te lijden?

Opnieuw met die vrolijke glimlach: ‘Eigenlijk ben je hier van alles. Kok, serveerster, psycholoog, bibliothecaris – want mensen mogen in de cel een boek lezen – en verpleegkundige als iemand medicijnen nodig heeft of een hartslag nodig heeft. gemeten. Is dat niet leuk? Ja “Dat maakt me blij.”

Soms vertelt ze gedetineerden haar verhaal – in grote lijnen. In Blauw zie je dat ik met twee jongens praat die hier vastzaten. Ze waren heel jong: 14 en 15 jaar of zo, en één van hen was al drie keer in de gevangenis geweest. Dat vind ik erg. Dan denk ik : oh jongens, wat zal er van jullie worden? Ik hoop dat ik ze met ons gesprek aan het denken zet, dat ook zij op een dag wakker worden en denken: wat ben ik nu aan het doen?

“Is dat naïef? Misschien wel. Maar wat verlies je als je het probeert? Ik hoop mijn verhaal aan mensen over te brengen: je kunt je leven veranderen. Het is hard werken, maar ik heb uit het gat kunnen komen waarin ik zat. dan kan jij dat ook.”

Zondag interview

Elke zondag publiceren wij een interview in tekst en foto’s van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar de persoon op bewonderenswaardige wijze mee omgaat. De zondagse interviews hebben met elkaar gemeen dat het verhaal een grote invloed heeft op het leven van de geïnterviewde.

Ben jij of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondagsgesprek? Laat het ons weten via dit e-mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondagse interviews.